Undercover

22 - Lana

Met mijn oortjes in, loop ik de trap af. Ik moet neiging om mee te gaan dansen maar dat stopt gelijk als ik Luke zie. Al twee dagen spoken nog maar twee namen door mijn hoofd.

Michael. Luke. Michael. Luke. Michael. Luke. De ene helft van mij zegt dat ik nog steeds verliefd ben op Michael -wat ik niet kan ontkennen want ik krijg spontaan zweethanden als hij zijn arm over mee heen slaat, hierdoor vindt hij wel dat ik goed kan acteren- en de andere helft zegt dat ik voor Luke moet gaan omdat dat misschien wel ooit mogelijk gaat worden, wat nergens op slaat en dat snap ik zelf ook wel. Dan zou ik alleen maar gebruik van hem maken, en daar wordt niemand vrolijker van.

'Hoi Luke,' zeg ik vrolijk, zover ik dat nog ben nadat ik hem tegen kwam. Ik was ten slotte gevlucht uit de hotelkamer om even geen Michael óf Luke te hoeven zien.

'Dag Lana,' mompelt hij. Er is hier nog iemand zo blij dat we elkaar tegen komen... Ik wil door lopen, maar hij houdt me tegen.

'Lana, misschien is het beter als we elkaar proberen te ontwijken? Want we zitten in een niet bepaald makkelijke situatie.'

'Dat is ook niet bepaald gezellig voor de anderen.'

'Daar kan ik toch niks aan doen? Het is jou schuld! Jij moest zo nodig met ons mee.'

'Pardon? Kan ik er ook maar iets aan doen dat jij verliefd op me wordt? Nee.'

'Blijf gewoon bij me uit de buurt! Ik haat je! En tegelijk houd ik ook van je, weet je wel niet hoe ongelofelijk irritant dat is? Het is allemaal jou schuld.' Ik voel mijn gezicht langzaam wegtrekken. Hij loopt snel weg. Watje. De eerste tranen vallen over mijn wangen. Ik ren naar de wc met de hoop dat niemand mij zo ziet. Ik kijk in de spiegel en mijn afschuwelijke spiegelbeeld. Ik zie er echt niet uit zo. Zonder dat ik het door had, biggelen er tranen over mijn wangen. Misschien heeft Luke ook wel gelijk. Misschien komt het ook wel allemaal door mij. Als ik er niet zou zijn, zouden Calum en Michael makkelijker samen kunnen zijn, zou Luke geen last van mij hoeven te hebben en zou Britt niet de hele tijd naar mijn problemen hoeven te luisteren. Ik ga tegen de muur aan staan en haal diep adem voor een poging om mijn tranen te stoppen, maar het lukt maar niet. Hopeloos geval ben ik toch.

Terwijl ik voor de zoveelste keer de tranen uit mijn ogen wrijf, komt Britt binnen gelopen. Even later rent ze weer naar buiten, opzoek naar Luke. Alsof het ook maar iets zal uitmaken. Ik pak het laatste doekje, wrijf mijn gezicht nog een keer schoon en loop dan de wc's uit. Op dat moment komt Luke aangelopen. Great, het is Britt dus toch gelukt. Ik draai me om, maar na twee stappen voel ik al zijn hand op mijn schouder. Ik sla hem gelijk weg en draai me om.

'Wat?'

'Sorry, van euh- net?' Hij krabt op zijn hoofd.

'Wat? Denk je dat dit helpt? Het maakt toch niks uit, want je hebt gelijk en dat weet ik zelf ook wel.' Ik draai me weer om en alweer houdt hij we tegen en alweer sla ik zijn hand weg.

'Lana! Het is niet waar! Ik vind het alleen zo lastig en ik weet zelf ook niet waarom ik dat zei.'

'Natuurlijk,' zeg ik sarcastisch.

'Nee, echt. Het is mijn schuld, ik had het gewoon niet moeten vertellen.' Hij kijkt me afwachtend aan. Wat verwacht hij dat ik ga doen? Zeggen dat het niet uitmaakt terwijl hij net nog een deuk in mijn zelfvertrouwen heeft gegeven? Ik dacht het niet...

'Ik ga naar boven...' mompel ik na een tijdje. Ik ren met twee treden tegelijk omhoog, en even later sta is bijna hijgend in de gang van onze kamers. Luke stapt rustig uit de lift en kijkt me aan.

'Waar zijn de andere?'

'Geen idee, in hun kamer?' Luke klopt op de deur van de eerste kamer, maar er wordt niet open gedaan. Ik loop gelijk naar de kamer van Michael en mij en klop ook op de deur -je weet maar nooit wat hij en Calum aan het doen zijn-, maar ik hoor geen geluid. Ik doe de deurklink naar beneden en twintig seconde later lig ik op mijn bed naar boven te staren.