Undercover

32 - Lana

De volgende ochtend werden we allebei wakker van geklop op de deur, van Luke die vroeg of wij mee gingen ontbijten. Michael en Calum waren nog aan het slapen -ze waren kennelijk gisteravond nog naar een club geweest en het was iets te leuk geworden- en anders waren Luke en Ashton zo alleen.

Er heerste een stilte tussen Ashton en Britt, en dat was behoorlijk saai voor Luke en mij. Ik wilde Britt niet alleen laten met Ashton, maar ik wilde ook bij Luke zijn. Hij was tenslotte nu mijn vriendje.

'Mag ik nog zo'n broodje?' vraagt Luke waardoor hij de stilte verbreekt. Ashton knikt, geeft hem er een aan en toen was het weer stil. Ik zucht diep en schuif mijn stoel naar achteren.

'Ik ga even naar buiten.'

'Waarom?' vraagt Luke verbaasd. Ik haal mijn schouders op en loop weg. Ik hoor voetstappen achter me en zie dat Britt me achtervolgt.

'Sorry, ik wilde niet alleen met hun achter blijven.'

Ik grinnik. 'Is dat zo erg dan?'

'Nah, beetje awkward alleen.'

'Ik snap je.' We lopen richting de trap, tot we weer een bekend gezicht voor ons zien.

'Serieus?' zucht Britt. 'Stalk je ons of zo?'

'Nee, lijkt maar zo.' Hij klinkt wel heel vrolijk. Ik trek mijn wenkbrauwen op.

'Wat is er serieus mis met jou?'

'Niks, hoezo?'

'Serieus, Sam. Je bent echt kapot irritant bezig zo,' zegt Britt.

'Lana?' Ik draai me om en zie Luke en Ashton achter ons staan. Wouw, wat een geweldige timing weer. 'Wie is dat?'

'Sam, hij stalkt ons of zo.'

'Niet waar, ik moet gewoon- Oh, dat hoorde jullie niet.'

'Waar héb je het over?' Britt praat niet bepaald zacht meer, waardoor de mensen achter de receptie ons verbaasd aan kijken.

'Over, euhm- Jullie opdracht?' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Opdracht?'

'Oh serieus?' Zijn ogen spuwen bijna vuur. Van stemmingswisselingen heeft hij zeker last. 'Ik ben de zoon van Marcel oké? Ik moest jullie fucking in de gaten houden oké?'

'Lana?' Luke's stem klinkt verbaasd en teleurgesteld tegelijk. 'Waar heeft hij het over?'

'Wacht, hij hoort ons?'

'Ja, je praat Engels,' zeg ik droog.

'Moet ik ze dan gelijk ook maar de waarheid vertellen?' Een schrok gaat door mij heen. Iets zegt mij nu pas dat dit heel erg de verkeerde kant op gaat.

'Nee!' roept Britt gelijk.

'Welke waarheid?' vraagt Ashton.

'Alsjeblieft, Sam. Laat dat ons gewoon zelf doen,' smeek ik hem.

'Hoezo? Jullie houden niet eens écht van ze.' Het blijft dood stil. Luke en Ashton kijken ons met open mond aan. Ik heb zin om Sam zo hard te slaan dat hij minstens een nieuwe neus moet omdat hij anders op Voldemort lijkt, maar ik ben helaas niet zo sterk. Ik kijk naar Britt, bij wie de tranen over haar wangen stromen. Ik merk nu pas dat dat ook bij mij gebeurt. Het enige wat ik nu kan bedenken, is wegrennen. Ook al is wegrennen voor je problemen, een van de zwakste dingen die je kunt doen.

Ik ren richting de deur, waarbij ik minstens drie mensen om ver loop die ik niet kon zien door mijn tranen heen. Ik ren naar een grasveld die ik toevallig zie, en plof op een random plek neer. Flashbacks schieten door mij heen. Het is alsof ik er zelf bij sta.