Undercover

31 - Britt

Ik staar naar het zakje dat ik in mijn hand heb. Hoe kan Ashton dit doen? Ik ben de afgelopen weken de hele tijd bij hem geweest, het kan gewoon niet. Ashton zou dit nooit doen..

'Britt!' Lana haalt me uit mijn gedachtes. Nu pas hoor ik het brandalarm dat afgaat.

'Shit,' mompel ik. Ik gooi het zakje terug in de tas en ren de kamer uit. Ik let niet goed op en bots vrijwel meteen tegen iemand op. Ik val op de grond en probeer omhoog te komen. Iemand steekt een hand naar me uit, die ik meteen aanpak.

'Dank-' Ik staar met open mond naar de jongen die me overeind hielp.

'Sam?! Wat doe jij hier. Stalk je ons of zo?' roep ik. Lana ziet het ook en rent terug naar ons.

'Maakt niet uit, we moeten hier eerst weg komen.' Hij pakt Lana en mij bij onze bovenarmen en trekt ons mee. Als we bij de trap aankomen laat hij ons voor, maar hij blijft vlak achter ons. Wat is dat toch met die jongen? Als we net de eerste trap af zijn, komen we Ashton en Luke tegen, rennend.

'Britt! Kom mee, we moeten hier weg komen!' schreeuwt Ashton. Sam probeert mij en Lana weer mee te trekken, maar Luke houdt Lana tegen en Ashton slaat Sams arm weg. Samen met Lana, Luke en Ashton ren ik naar beneden. Sam rent verbaasd achter ons aan

'Wat is er allemaal aan de hand?!' vraag ik als we buiten het hotel staan.

'Lang verhaal, dat vertellen we zo wel. Gaat het?' Ik knik voorzichtig, maar Ashton ziet dat ik geschrokken ben en slaat zijn armen om me heen. Ik verberg mijn gezicht in zijn schouders en snuif zijn geur op.

'Was dat net niet die jongen uit Portugal? Die Samuel gast?' vraagt hij als hij me weer los heeft gelaten.

'Hij heet Sam, en ja dat was hem.'

'Waarom is hij hier?'

'Dat weet ik niet. Ik rende de kamer uit en toen botste ik tegen hem op. Hij pakte Lana en mij ineens en trok ons mee.' Hij kijkt we twijfelend aan. 'Je gelooft me niet hè?'

'Nee Britt, dat is het niet. Ik vertrouw jou wel, maar hem niet. Het is toch raar dat hij ineens hier is?' Ik knik.

'Laat het rusten Ash, als hij iets doet zeg ik het meteen.'

'Oke,' mompelt hij. Hij trekt me weer in een knuffel en ik sluit mijn ogen.

~

Nadat we door de brandweer weggestuurd waren, zijn we meteen naar een nieuw hotel gegaan. We zijn niet meer uit eten gegaan, want niemand had daar nog zin in en we waren allemaal nog een beetje in shock.

Ik zit nu in de nieuwe hotelkamer. Ashton is aan het douchen dus ik ben alleen. Mijn gedachten dwalen meteen weer af naar het zakje dat ik vond in zijn tas. Als het zou kunnen zou ik er waarschijnlijk een uur naar staren, puur omdat ik niet geloof dat het echt is. Maar helaas zijn we bijna al onze spullen kwijt. Het enige wat ik mee heb genomen is mijn telefoon en mijn portemonnee. Ik heb mijn moeder in de taxi al gebeld. Ze had het nieuws al gelezen op internet en ze was helemaal in paniek. Het duurde me ruim tien minuten om haar rustig te krijgen, maar het is me gelukt.

Ook op twitter krijg ik voortdurend meldingen binnen. Iedereen weet het al ongeveer, want het was natuurlijk overal op het nieuws. Ik zucht en pak mijn telefoon om een tweet te sturen. Ik laat snel weten dat het goed gaat met iedereen en laat me dan achterover vallen op het bed. Ik sluit mijn ogen en mijn gedachten dwalen meteen weer af naar de drugs. Snel open ik mijn ogen weer, ik wil hier niet aan denken. Het werkt alleen niet, het blijft in mijn hoofd rondspoken.

De deur van de badkamer gaat open en ik schiet overeind. Ashton verschijnt in de kamer. Hij gaat naast me zitten.

'Hoe is het?' vraagt hij.