The Things I Never Did Before

01100

Elena's POV

Hindi ako makapaniwalang dalawang araw akong na-admit sa ospital. Mabuti na lamang ay napuntahan ka agad ako ni Aki sa taas. Isa pa ay umuwi din si Tito Doc nang malaman ang nangyari sa akin.

Ang sabi niya dapat sakto ang paginom ko ng gamot dahil lumalala habang tumatagal. Kaya noong araw na 'yon hindi na natuloy ang pagpunta ko kina Mr. Lim. Good thing they are also in a business trip that time.

Ngayon ay nasa coffee shop ako sa tapat ng kompanya. Napagdesisyunan namin ni Tito na dito na magkita dahil hindi kami nakapag-usap ng maayos noong sa ospital ako dahil nandoon si Aki at siya ang nagbabantay sa akin.

Ilang saglit pa akong naghintay sa kaniya, “Kumusta na ang pakiramdam mo?” tanong niya sa akin nang maupo sa harap ko.

“I'm fine.” maikling sagot ko dito.

“So, did you met Christina?” he asked as he took a sip on his coffee that I ordered earlier. As for me, water is better.

“Yeah.” I pursed my lips.

Binaba niya ang tasa at kunot noong tumitig sa mga mata ko. “Oh anong sabi niya? May sinabi ba siya na makakapag turo sa atin kung sino ang may kagagawan ng lahat ng 'to?” sunod-sunod niyang tanong.

Umiling lang ako sa kanya. Narinig ko siyang bumuntong hininga, 'di makapaniwala. “Unbelievable. Wala man lang utang na loob.” Nasapo niya ang kanyang noo. “Look at this.”

Inilahad ni Tito ang kanyang cellphone sa lamesa. Nakita ko roon ang isang article patungkol sa isang businessman na nagpropose. Guess what? That businessman was my Lolo's business partner and the woman he proposed to was Christina! Great!

And their wedding is three days from now. This is ridiculous!

“Can't be. . .” I saw Christina at their house. She wasn't like that I mean she really looks ordinary— normal. Hindi bakas sa kanya na engaged ito sa isang mayamang businessman.

Kaya naguguluhan ako. Paanong nangyari ito? “Ano nang gagawin natin?”

“Kung hindi siya makuha sa pakiusap, then wala tayong magagawa.” Tito says, looking innocent. But I fucking know what does it mean and I really really want to do it right now.

“Leave it to me.”

Halos labing-limang minuto na din nang makaalis si Tito. I called Philip, “Hey, Ms. Philippines.” bati ko rito.

“Papatayan kita, sige ka. Tumawag ka lang ata para mang-asar e.” sagot niya mula sa kabilang linya.

“May ipapagawa sana ako sa'yo.” mahina kong sabi. I sent the link of the article to him, “Tignan mo kung hiring sila ng singer, i-apply mo 'ko.”

“Okay, madami ka na atang pinapagawa sa akin nitong mga nakaraang araw. My gawd! I need beauty rest sa Japan!” biro niya. But that was half-meant.

Tinawanan ko siya, “Sige na, 'pag maimbitahan ako sa kala bigyan kita trip to Jerusalem.”

“Tseh! Ewan ko sayo panget!”

Iyon ang huling narinig ko sa cellphone bago niya iyon patayin. Akmang tatayo na ako nang may maupo sa harap ko.

Napaisip ako sandali, where did I saw this man? Oh! It's Mr. Vergara, the stockholder! “Oh hi,” I offered my hand for a hands shake. “What brings you here?” I asked.

“May I sit?” I nodded. “I feel like I need to tell you something.” he said that caught my attention.

I frowned, “What is it?”