Mixed Up~Hoonki

16.

"Hey çocuklar! Otobüs düz yola çıkalı çok oldu. Neden hâlâ sarmaş dolaş duruyorsunuz?"

Sunghoon bir eli Riki'nin belindeyken, kendisine seslenen iki kıza baktı. Ne diyordu bunlar şimdi?

"Anlamadım?"

Hemen yakınlarında oturan iki kız birbirleri ile göz göze gelip aptal kız kahkahalarından attılar ve Sunghoon'a döndüler tekrar. "Demem o ki, otobüs şuan düz yolda ilerliyor. Yani o çocuk eminim düşmeyecektir. Ama sen onu tutmak için bahane arıyor gibi görünüyorsun."

Sunghoon duyduğu sözler üzerine önce kızlara baktı sonra Riki'ye ve aniden elini çekti. Hatta işi biraz abartmış olacak ki otobüsün diğer tarafına geçti. Evet abartmıştı.

"Kusura bakma ama o çocuk biraz aptal görünüyor." Demişti kızın biri. Riki konuşabilecek insanlar bulduğunu anlayınca hemen karşılarında boşalan koltuğa oturdu ve onlara döndü.

"Size onun nasıl aptal olduğunu anlatamam gerçekten. Çok haklısın, Park Sunghoon tamamen aptal."

Az önceden beri konuşmayan kız girmişti bu kez lafa. "Duygularının farkında olmayan bir aptal o zaman. Gözlemlerime göre yani."

Riki umutlanmanın tekrar bir yolunu bulmuştu. Bu tamamen tanımadığı bir insandan gelse bile.

*****

Sunghoon sonunda otobüsten inip temiz havayı içine çekti. Gerçekten bunalmıştı ve bunun o kızların söylediği şeyle kesinlikle alakası olamazdı. Ne alakaydı canım?

Sallana sallana evine yürüdü Sunghoon. Riki bir durak önce inmişti, bu yüzden yalnız başına ilerliyordu.

Sonunda geldiği evinin kapısına baktı önce Sunghoon. Ardından kimsenin açmayacağını bilerek kapı ziline bastı. Bu zili yalnızca o kullanırdı ve asla o kapı açılmazdı. Sunghoon yıllardır yalnız başına yaşıyordu.

Sıkıntıyla oflayarak anahtarını çıkardı ve kapıyı açtı Sunghoon. Açtı, temizlenmeliydi, yapılması gereken ödevler ve yarın için hazırlaması gereken şeyler vardı ancak onun tek istediği uyumaktı. Uyumak ve öncesinde biraz düşünmek.

Üzerini bile değiştirmeden kendini yatağına attı Sunghoon. Sonra bunun çok rahatsız olduğunu fark etti ancak kalkmak daha rahatsızdı. Sonra Riki geldi aklına. Acaba o da mı bu kadar rahatsız hissediyordu Sunghoon'un davranışlarından dolayı?

Sunghoon yüzünü buruşturdu ve başını iki yana salladı. Düşünmek istemiyordu. Ne Riki, ne Sunoo, ne arkadaşları. Hiçbirini düşünmek istemiyordu.

Yine de Riki'yi neden kendi içinde affedemediğini düşündü Sunghoon. Sunoo ile çıkmıştı, özellikle Sunghoon'un onu ne kadar sevdiğini bilerek. Ancak sonuçta Sunghoon da altta kalmamıştı. Üstelik ikisinin ayrılmasına sebep olmuştu ve burada Sunoo dahil hepsinin suçu vardı. Sonuçta hâlâ Riki'ye karşı hisleri vardı içinde.

Sunoo asla Sunghoon için değildi. Evet, Sunghoon onu seviyordu ama... Ama'nın devamı gelmiyordu işte. Sunoo onu sevmiyordu ve Sunghoon'un bütün çabaları boşuna idi. Onu seven tek bir kişi vardı ve Sunghoon onun kalbini onaramayacak derecede kırdığına emindi. Ancak şimdi anlıyordu bütün bunların boşa olduğunu.

Sunghoon aslında Riki'den nefret etmemişti hiçbir zaman. Kendineydi o nefreti. Sevdiğinin sevgisine layık olmadığını bildiğindendi bütün siniri. Bütün hıncını o zavallı çocuktan çıkarmaya çalışmıştı. Nitekim Sunghoon yalnız kalmıştı. Ne Riki vardı, ne Sunoo, ne arkadaşları.

Onu neden affedemediğini şimdi anlıyordu Sunghoon. Çünkü ona hiç kızmamıştı. Sadece öyle düşünmeye zorlamıştı kendini. Ancak bu saatten sonra bu farkındalığın neye yarayacağını da bilmiyordu Sunghoon.

Farkında olmadan gözlerinden akan yaşları sildi Sunghoon. Kendine gelmeliydi. En kısa zamanda hatalarını düzeltmeye çalışmalıydı.

Riki'ye karşı ne hissettiğini de bilmiyordu Sunghoon. Sadece o arkadaşı iken çok mutlu olduklarını biliyordu çünkü hep birlikte olurlardı o zaman. Ancak Riki hep farklıydı ona karşı. Bunu fark etmediği için bir daha kızdı kendine Sunghoon.

Girdiği bu depresif ruh halinden kurtulmaya karar verdi o an. Düşünmeyi de bırakmalıydı. Bu yüzden kalktı. Ödevlerini bitirdi, işlerini halletti, temizlik yaptı, duş aldı ve en son hazırladığı yemeğin başına geçti masada. Kendine geldiğini hissediyordu.

Ve o Park Sunghoon ise bütün bunları da halledecekti. Kendini Riki'ye nasıl affettirebileceğini biliyordu. Neden affettirmek istediği ise muammaydı şimdilik.