The Stories We Tell "Βιβλίο Πρώτο"

Το Πτυχίο Κεφ.10

       Μια εβδομάδα τώρα όλοι οικογένεια του είχε ανεβεί Θεσσαλονίκη για να τον δουν πριν από την αποφοίτηση, δυο μέρες πριν από την εκδήλωση ανέβηκε και η Αντιγόνη ήξερε ότι ήταν λάθος αλλά είχε ορκιστεί στον εαυτό της ότι δεν τον πλησίαζε. Δεν μπορούσε όμως να λείπει από μια τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του έστω και κρυφά.

    Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, η τελετή για την απονομή πτυχίου είχε οργανωθεί στην αυλή του Πανεπιστήμιου. Είχε στηθεί μια εξέδρα που πάνω θα καθόντουσαν οι καθηγητές και ο πρύτανης του πανεπιστήμιου και από κάτω υπήρχαν καρέκλες, στης πρώτες σειρές όλοι οι τελειόφοιτοι και από πίσω τους η γονείς τους και οι υπόλοιπη φοιτητές. Η Αντιγόνη είχε καθίσει στης τελευταία σειρά με παρέα την Κατερίνα για συμπαράσταση.

  Η τελετή άρχισε στης εφτά το απόγευμα αφού έβαλε ο πρύτανης λόγο άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματα των τελειόφοιτων. Ένας-ένας ανέβαιναν στην εξέδρα για να πάρουν τα πτυχία του, ο Νίκος από την ώρα που είχε αρχίσει η τελετή έψαχνε την Κατερίνα αλλά δεν μπορούσε να την δει πουθενά μέσα στο πλήθος.

    Όταν ακούστηκε το όνομα του ανέβηκε στην εξέδρα ώστε πάρει το πτυχίο του. Ο πρύτανης με το ένα χέρι του έδωσε το πτυχίο και με το άλλο του έκανε χειραψία, στην χειραψία ο Νίκος γύρισε το βλέμμα του στο κόσμο και εντόπισε την Κατερίνα αγκαλιά με μια κοπέλα στης τελευταίες σειρές. 

    Όταν συνειδητοποίησε πια ήταν η κοπέλα θύμωσε απίστευτα με την αδελφή του αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. Χαιρέτισε τον πρύτανη και του καθηγητές του και κατέβηκε από την εξέδρα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Κίνησε προς της πίσω θέσεις αλλά τον σταμάτησαν οι γονείς του και η συμφοιτητές για τα συγχαρητήρια.

Πατέρας: Μπράβο αγόρι μου είμαι περήφανος για εσένα.

Νίκος: Ευχαριστώ μπαμπά.

Μητέρα: Αχ! ποτέ μεγάλωσες ούτε που το κατάλαβα.

Νίκος: Με συγχωρείτε λίγο πρέπει να μιλήσω στην Κατερίνα.

Ο Νίκος χαιρέτησε και τους φίλους και προσπάθησε να φύγει από το σημείο ώστε να βρει την αδερφή του άλλα τελικά τον πλησίασε αυτή.

Κατερίνα: Συγχαρητήρια μικρέ πάντα τέτοια.

Νίκος: Που είναι; Κατερίνα.

Κατερίνα: Συγνώμη μου δεν μπορώ.

Νίκος: Κατερίνα αυτή την στιγμή είμαι έξαλλος. Γιατί δεν μου είπες ότι θα ανεβεί;