The Stories We Tell "Βιβλίο Πρώτο"

Δυο Χρονιά Υστερα Κεφ.9

       Δυο χρονιά είχαν περάσει που ο Νίκος είχε φύγει για την Θεσσαλονίκη. Η Αντιγόνη ζούσε μέσα στην κατάθλιψή αυτά τα χρονιά. Έκτος από την δουλειά δεν πήγαινε πουθενά άλλου. Υπήρχαν καλές μέρες που συζητούσε με τα κορίτσια και κακές μέρες που το μόνο που ήθελε ήταν να κοιμάται όλοι μέρα. Μια άσχημη μέρα την πήρε η Κατερίνα την πήρε τηλεφωνώ.

Κατερίνα: Καλημέρα Άντι μου, πάμε για ψώνια;

Αντιγόνη: Όχι, δεν θέλω να βγω σήμερα από το σπίτι.

Κατερίνα: Γιατί πότε ήθελες;

Αντιγόνη: Σήμερα είναι τα γενέθλια του άμα θυμάσαι. Όποτε θέλω άπλα να κοιμηθώ για να μην σκέφτομαι.

Κατερίνα: Κοντεύουν δυο χρονιά πρέπει πια να προχωρήσει.

Αντιγόνη: Τον αγαπώ ακόμα, δεν μπορώ.

Κατερίνα: Θες να έρθω αύριο για καφέ με την Μαρία;

Αντιγόνη: Άστο καλύτερα, δεν θέλω να δω κανένα αυτές μέρες.

Κατερίνα: Αμάν βρε Αντιγόνη είναι καιρός να ξεκολλήσεις από τον Νίκο.

      Της έκλεισε το τηλεφωνώ χωρίς να της απάντηση, πέταξε το κινητό στο τραπεζάκι και έπεσε πίσω στο καναπέ αναστενάζοντας . Ήξερε ότι τα έλεγαν για το κάλο της άλλα ένιωθε μίση χωρίς αυτόν, ένιωθε ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει μακριά του. 

   Πόσες φόρες σκέφτηκε να φύγει για την Θεσσαλονίκη ώστε να τον βρει και είναι πάλι μαζί, άλλα πάντα κάτι την σταματούσε. Το επόμενο πρωινό τα κορίτσια ήταν έξω από την πόρτα της και χτυπούσαν για πολύ ώρα μέχρι να τους ανοίξει την πόρτα.

Μαρία: Άντε καιρός ήταν να ανοίξεις.

Αντιγόνη: Αφού σας είπα μην έρθετε.

Κατερίνα: Δεν μας νοιάζει, άντε να ετοιμαστείς θα βγούμε.

Αντιγόνη: Εγώ πάω να ξανά κοιμηθώ, εσείς κάντε ότι θέλετε.

Μαρία: Ούτε για αστείο, πότε βγήκες τελευταία φορά από το σπίτι να δεις λίγο κόσμο;

Αντιγόνη: Δεν θυμάμαι, άλλα έρχεται ο Χρήστο που και που.

Κατερίνα: Γιατί δεν προσπαθείς με το Χρήστο να ξανά ερωτευτείς.

Αντιγόνη: Δεν νομίζω να μπορώ ξανά μετά τον Νίκο.

Μαρία: Τέρμα τα λογία, άντε να ντυθείς να φύγουμε.

Αντιγόνη: Δεν θέλω, αφήστε με.

Κατερίνα: Δεν σε ρωτήσαμε.

     Τα κορίτσια την τράβηξαν μέσα στο δωμάτιο της. Αφού της έβγαλε τα ρούχα με το ζόρι, την άφησαν να ετοιμαστεί. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ήταν έτοιμη να φύγουν.