The Stories We Tell "Βιβλίο Πρώτο"

Ο Χωρισμός Κεφ. 7

     Η μήνες πέρασαν πολύ γρήγορα όπως πάντα όταν νιώθεις ευτυχισμένος και περνάς ωραία, είχαμε φτάσει πλέον στα μέσα Μαΐου και ο Νίκος σε λίγες μέρες θα έδινε πανελλήνιες. Η Αντιγόνη τον είχε βοηθήσει να διαβάσει ώστε να καταφέρει να περάσει στην Αθηνά. Δεν άντεχαν στην σκέψη ότι ο ένας θα ήταν μακριά από τον άλλον.

      Η εβδομάδα των πανελλήνιες πέρασε με πολύ αγωνία και άγχος. Ο Νίκος μόλις έγραψε το τελευταίο μάθημα πήρε την Αντιγόνη και έφυγαν διακοπές στην Αμοργό. Με την βοήθεια της Κατερίνας θα ζούσαν σαν φυσιολογικό ζευγάρι.

    Ένα μήνα έμεινα στην Αμοργό μέσα σε αυτό τον μήνα είχαν έρθει και τα κορίτσια διακοπές. Η σχέσης μεταξύ της Κατερίνας και της Αντιγόνης δεν ήταν όπως παλιά άλλα έκαναν παρέα και συζητούσα όταν ήταν ανάγκη. Γύρισαν Αθήνα της πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου όλοι μαζί σαν μια παρέα και κανένας δεν κατάλαβε τίποτα για το ζευγάρι μας. 

   Τα αποτέλεσμα είχαν βγει και το μονό που έμενε ήταν ο Νίκος να τα ανακοίνωση στην Αντιγόνη. Εδώ και πολύ τριγύριζα στο πάρκο αμίλητοι άλλα πιασμένοι χέρι, χέρι. Ήταν έτοιμη να σκάσει, κάτι δεν πήγαινε καλά κανονικά έπρεπε να της είχε πει από το τηλεφωνώ τα αποτελέσματα αυτό που έκαναν τώρα ήταν άσκοπο.

Αντιγόνη: Μέχρι εδώ, σταματά να καθυστερείς και πες μου;

Νίκος: Συγγνώμη άπλα δεν ξέρω πως!

    Έκατσα στο παγκάκι και την τράβηξε στην αγκαλιά του, την έσφιξε δυνατά να πάρει δύναμη. Σαν ήξερε ότι θα την έχανε μόλις της έλεγε το αποτέλεσμα.

Νίκος: Λοιπόν! πέρασα εκεί ακριβώς που ήθελα άλλα όχι στην Αθηνά άλλα στην Θεσσαλονίκη.

Αντιγόνη: Ποτέ ξεκινάς;

Νίκος: Σε είκοσι μέρες, άλλα δεν θα πάω.

Αντιγόνη: Γιατί;

Νίκος: Δεν πρόκειται να σε αφήσω μονή σου στην Αθηνά για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα ξανά δώσω του χρόνου.

Αντιγόνη: Αυτό αποκλείεται θα πας να ζεις σαν φοιτητής.

Νίκος: Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα.

Αντιγόνη: Δώσε μου το κινητό σου.

    Έβγαλε από την τσέπη του το κινητό και το άφησε μέσα στα χεριά της. Σηκώθηκε από την αγκαλιά τους, πάτησε τον σύνδεσμο για να ανοίξει και άρχισε να σβήνει της φωτογραφίες τους και τραγούδια του και τελευταίο το τηλεφωνώ της.

Αντιγόνη: Θα με αφήσεις, θα πας να ζήσεις σαν φοιτητής. Θα ξεχάσεις ότι υπάρχω και κάποια στιγμή υπήρχα στην ζωή σου. Σε αγαπώ υπερβολικά πολύ για να σε κρατήσω πίσω, πρέπει να σε αφήσω να ζήσεις πράγματα που δεν θα τα ζήσεις ποτέ με έμενα.

     Της άρπαξε το κινητό και το πέταξε κάτω με δύναμη με αποτέλεσμα να σπάσει, άλλα δεν τον ένοιαζε εδώ μόλις είχε σπάσει η καρδιά του. Άρχισε να φωνάζει μέσα στον κόσμο.

Νίκος: Πιστεύεις ότι επειδή έσβησε αυτά, θα σε ξεχάσω έτσι άπλα;

Αντιγόνη: Όχι, άλλα έπρεπε να προσπαθήσω. Τώρα θα προσπαθείς και εσύ, πρέπει να με ξεχάσεις. Το ήξερα από την αρχή ότι η σχέση μας θα είχε ημερομηνία λήξης είναι πολλά τα χρόνια που μας χωρίζουν άλλα δεν μετανιώνω για τίποτα.

Νίκος: Πάλι τα ιδία, σε αγαπώ, δεν θέλω να σε αφήσω, ούτε και να σε ξεχάσω.

     Η Αντιγόνη τον αγκάλιασε από πίσω και το έσφιξε με όση δύναμη της είχε μείνει. «Θα σε αγαπώ πάντα. Αντίο καρδία μου». Του ψιθύρισε πριν φύγει τρέχοντα από το πάρκο, αφήνοντας ένα Νίκο σοκαρισμένο πίσω.