Kurt Avı

VIII • Baskın Ol!

7.Bölüm-Ona Güven bölümünü okumadan gelmeyin bebisler, bildirimi gelmemis olabilir~~

"İzuru, İzuru neredesin bebeğim?" Kokusu odaya ve koridora dağıldığı halde hiçbir yerde olmaması beni fazlasıyla rahatsız ederken tüm odaları tek tek kontrol etmeye başlamıştım. Arkamdaki uyuşuk alfa ses çıkarmadan fakat sıkılmış halde beni takip ediyordu. "Bu kadar koşturmana gerek yok. Kokusu buradaysa çıkar bir yerlerden." Aptal herif! Sorun bu değil. Elimden alınma ihtimalini bilmiyormuş gibi konuşuyor. "İzuru!" Sadece bir kaç saatliğine bırakmak zorunda kaldım. Odadan çıkmak için gösterdiği cesareti takdir ediyorum fakat bu kadar uzaklaştığına inanamıyorum. Bu işin içinde kesinlikle o prens var.

Aniden burnuma dolan yoğun kokusuyla geldiği yöne doğru hareket etmeye başladım. Dabi arkamdan iç çekerek geliyordu. Umurumda değil, dibimde gezmesi gerekmiyor. Uzaktan takip etse yeter! Bu kadar yakınken ben de rahatsız oluyorum. "İzuku!" Tam kapısının önüne geldiğimde burnumun dibinde belirince göğsüne sertçe çarptım. "İzuru burada, balkonda Eiki'yle oynuyor." Ah, birden kapıyı açıp çıkmasını beklemiyordum. Madem odasında, dakikalardır ona seslendiğimi hiç duymuyor muydu? Burada delirmek üzereyken mi umursamaya karar verdi? Siktir, bu herif neden her gün onu öldürmem için uğraşıyor?

Bir dakika... Onun terasında Eiki'yle... oyun mu oynuyor? Arkadaşı var! Başkasının odasında, ben yokken, arkadaşıyla, oynuyor! Birisine yaklaşmayı başarmış. Onu kenara ittirip hızla içeri dalarken arkamdan uyarısını duysam da aldırmadım. Şu an kim olduğun önemli değil. "...on sekiz, on dokuz, yirmi! Saklandın mı?" Küçük bebeğim üzerine örtü serilmiş altına sığabileceği zigonların birinin içine saklanmış, heyecanlı zümrüt küreleri arkadaşını takip ediyordu. Eiki onu aramaya başladığında ufak parmaklarıyla yumruk yaptı. Ah, tıpkı benimle oynadığı gibi ama daha farklı. Eiki onu fark etse de görmüyormuş gibi yapıp diğer taraflara bakınmaya başladı. Ah, çok centilmen. Sonra benim miniğim çıkıp mutlu çığlıklarıyla sobelemek için koştu. Ama babacığım öyle yaparsan kendini ele verirsin. Neyse ki Eiki bilerek ona yetişemedi ve sobelemesine izin verdi. Aferin oğluma.

"Teras duvarlarının arasından düşer diye korktum ama sığamayacağı kadar küçükmüş. Eiki de onu koruyacağını söyleyince ben de işime döndüm ama gördüğün gibi onları masamın olduğu yerden izleyebiliyorum." Ona bakmadan kocaman gülümserken istemsiz "Teşekkür ederim." dedim. Onu böyle görmek benim için çok güzel bir armağan. "Aşkınızı rahat rahat yaşamak istiyorsanız ben çıkıyorum." Aynı anda dönüp ters ters baktığımızda ellerini teslim olur gibi kaldırıp odadan çıktı. Ne saçmalıyor? Sadece çocukları izliyordum. Yanık piç... Çocuklara tekrar dönerken... Tamam, şimdi anladım. Yakutlar bana tahmin ettiğimden daha yakın ve farklı bakıyor. Kes şu gerçek olmayan sevgi tavırlarını, ucube.

Aniden somurtunca onun da gülümsemesi kayboldu. Yüzsüz herif. Eğilip kollarımı kocaman açarak "İzuru!" diye bağırdım. Beni görür görmez neşe saçan yüzü parıldadı. Birileri bol bol öpücüğü hak ediyor. "Baba!" Koşa koşa kollarıma atlayınca yakalayıp ayağa kalktım. "Benim arkadaşım oldu." dedi ellerini çırparak. Ah, gerçekten çok mutluydu, ben de öyle. "Ah, bu muhteşem! Aferin sana!" Dönüp Eiki'ye baktığımda yine tüm çekingenliği ile koltuğun kenarına yaslanmış, elma gibi yanaklarıyla beni izliyordu. "Arkadaşın o mu?" Başını salladı. "Evet. Eiki." Gerçekten çok gururluyum. Onu izole yetiştirdiğim için yalnız kalmasından çok korkuyordum.

Yaramaz kıvırcıklarını karıştıracağım sırada iri avuçlar kavradı kül sarılarını. "Başta biraz korktu, yaklaşmak istemedi. Sonra senin gurur duyacağını söylediğimde çok cesur davrandı." Şimdi fark ediyorum da tatlı karamel kokusu ikimizi de sıkıca kucaklamış. Bu onun, iyi hissettiğinde bıraktığı feromonlar... Dikkatimi çeken ikinci durum ise, İzuru ondan kaçmıyor. Gözlerini kapamış ve halinden fazlasıyla memnun. "Ben de onu kucağıma alabilir miyim?" diyerek kollarını uzattığında irkilerek bakakaldım. Gerçekten istiyor mu?