Phantom Of Love (Friend Series #2) | ✓

Chapter 4

Iraia's POV

I was scrolling on facebook feed. When a notification popped up.

Dux Raven Anson sent you a friend request.

Agad akong napabangon sa higaan at tinignan ang screen ng cellphone ko kung namamalikmata lang ba ako.

Nanlaki ang mata ko nang makitang totoo nga!

I hurriedly accept it and sent a message to him.

                                         Iraia:

                      Nakonsensya kaba kanina                kaya inadd mo'ko sa facebook                      or coincidence lang?

  Dux:
     
  Napindot lang, don't
    assume too much.

                                          Iraia:

                                 It's late already.
                              Bakit gising ka pa?

 Dux:
   
  May ginagawa ako.

                                          Iraia:

                                  Kakaisip sa akin?

Napairap ako nang sineen niya lang yun. He didn't even text me back. I waited for minutes bago napagdesisyonan na matulog na.

                                         Iraia:

                              Good night, dream of  
                              me :>

 Dux:
                      
   That would be a       
   nightmare then.

I laughed at his reply before I slept into deep slumber.

"Sis, matutunaw na 'yan sa kakatitig mo," sabi ni Amaris.

Dux was making a report in the front and I couldn't help but stare at him and his actions. His deep voice echoed in the four corners of this room. It's good to listen to all day.

He explained the lesson very well. Everyone was stunned by how well he could deliver it. All the attention in this room was focused on him, including me.

"Gusto ko talaga si Dux. I don't know what's with him pero ang lakas ng tibok ng puso ko kapag andyan siya. Tas ang guwapo-guwapo niya sa paningin ko. Ang lakas ng charisma niya. Yung he stand out in the midst of the crowd.  Ang kulay abo na mata niya, sobrang ganda at lalim, na para bang nang-aakit. Tapos 'yung kilay at pilik-mata niya ang hahaba at makapal nakakainggit tuloy. 'Yung ilong niya, sobrang tangos! Omg yung mga labi niya, ang kissable! Pakiramdam ko malambot yun kapag halikan!" mahinang bulong ko kay Amaris na nasa tabi ko.

"Girl alam ko 'yan. Halos lahat ng babae sa loob ng campus ay nagkaka-crush sa kanya. But obviously you really liked him that much huh?" aniya at tumango ako.

"Tama ba 'tong nararamdaman ko? Hindi ba 'to infatuation? Na mawawala nalang paglipas ng panahon?" tanong ko sa kanya bago ibinaling ang mata kay Dux na nagsasalita sa harap.

"I don't know. Why don't you find it yourself? Infatuation leads to love. As long as you continue to fight with that feeling magiging pag-ibig din 'yan." malalim na aniya.

Hindi ko napansin na umupo na pala si Dux sa tabi ko. Agad akong tumalikod kay Amaris at humarap sa kanya.

"Ang galing ng pag explain mo sa harap, sana maexplain mo din kung bakit ako hulog na hulog sayo," nakangiting sabi ko sa kanya.

He looked stunned at the moment before he snapped back at me, glaring.

"Whatever," walang pake na sabi niya.

I heard Amaris caressing my back kaya nilingon ko siya. "Okay lang yan sis, ganun talaga mareject," pang aasar niya kaya inupakan ko.

"Gaga, hindi ko siya titigilan," pabulong na sabi ko sa kanya.
               

"Dux!" tawag ko sa kanya. Morning dismissal na namin and I want to have lunch with him.

Hindi niya ako nilingon at nagpatuloy lang sa paglalakad habang nakapamulsa.

Mabilis ko siyang hinabol at hinawakan siya sa braso.

He fliched when I held his arms and turned to me with his emotionless face.

"Maglulunch kana? Sabay na tayo?" nakangiting pag aaya ko sa kanya.

Agad niyang inalis ang kamay ko na nakahawak sa braso niya.

"No. Quit bothering me." malamig na sabi niya bago ako nilagpasan at iwan na nakatunganga dun.

Hinabol ko siya palabas ng gate and I saw him giving some snacks to kids.

For the first time, I saw him smile genuinely to the kids while giving them food. His deep dimples was visible as he smiled.

What a scene to capture. Sarap picturan.

Napangiti ako nang bahagya niyang ginulo ang buhok ng mga bata bago umalis ang mga ito.

Nilapitan ko siya at napaayos siya ng tayo nang maramdaman ang presensya ko.

"You like kids?" tanong ko.

"Yeah, I just love how innocent, joyful and hopeful their spirits are," aniya ng nakangiti.

Binalingan niya ako ng tingin at ngumiti ako.

"Gusto mo bigyan kita ng anak?" mapangasar na sabi ko.

"Fuck, ew." nandidiri niyang sambit.

"Arte nito! Dun din naman pupuntahan natin. Magpapakasal tayo tas magkakaroon ng maraming anak!" natutuwang sabi ko sabay palakpak.

"Never in your wildest dreams." aniya at linagpasan ako. Napairap ako sa hangin.

Mabilis ko na hinawakan ang kamay niya at mukhang nagulat siya sa ginawa ko. Hindi ko na pinansin ang pagprotesta niya at hinila sa malapit na kalenderya.

I ordered pork menudo and he said gusto niya ng adobo.

We seated at the vacant seat for two. Nakabusangot siyang umupo.

"This is fucking kidnapping." commento niya.

"Hey, you're not a kid anymore, you are my soon to be boyfriend. This is a date," I winked at him.

I just rolled his eyes at me.

Ako lang ba pero bakit nakita ko siyang ngumisi?

Agad ko na inalis ang ideyang 'yun. Baka namalikmata lang ako.

Dumating yung pagkain namin at nagsimula na kaming kumain. "Gusto mo?" pagyaya ko sa kanya ng menudo at kumuha siya ng kaunti.

I saw how his eyes twinkle when he tasted it. "Masarap 'no? Kaya paborito ko 'to eh," sabi ko na ikinatango niya.

This is actually a second date na hindi niya alam. Wala kasi siyang pake. But surely, I adore everytime I see him eating especially kapag kasama ako.

I smiled to myself.

"Stop smiling. You look like a fool." sabi niya habang kumakain.

Mas lalo akong ngumisi. "Dux, palalim ng palalim ang nararamdaman ko sayo," wala sa sariling sabi ko at mukhang natigilan siya.