Domineering Night

Chapter 9: Rescued

"Gago, bakit bigla ka na lang nawala?" Denver asked resentfully. "I tried finding you but tito Santiago told me that you rebelled." He added doubtfully.

After the audition, he offered to drive me home. Pero hindi kami sa bahay dumeretso, kung 'di sa park kung saan kami madalas tumambay noong high school pa kami. Nasa karinderya kami at kumakain ng meryenda na ginataang bilo-bilo.

"Gago ka rin," I hissed and rolled my eyes. Hindi niya ako pinansin at hinintay ang magiging sagot ko. I took a deep breath and eyed him seriously. "Do you believe them?"

Tiningnan niya ako na para bang ako na ang pinakatangang taong nakilala niya kaya pinigilan ko ang sarili kong bugbugin siya.

"Do you think I'll be in front of you right now if I believed their shit? I know you better than anyone else, Silence Heredith!" He hissed arrogantly.

"Buti naman at hindi ka tanga at siraulo para paniwalaan sila, 'no?" Nanunudyo kong tanong at inilapit ang upuan ko sa upuan ni Denver.

Sumama ang timpla ng mukha niya, "gagawin mo, hoy?!" His voice was full of vigilance.

Tinawanan ko siya at ginulo ang maayos niyang buhok na para bang inaamo ko ang alaga kong aso na hindi binigyan ng buto. Tinabig niya ang kamay ko at tiningnan ako ng masama.

"Nakaka-proud naman ang alaga kong aso, loyal sa owner niya. Gusto mo nang pedigree?" I teased.

He raised his middle finger on me and mouthed, "tangina ka." I laughed at him.

We ate our snack heartily. Na-miss ko 'to dahil college pa 'ko nang huli akong makatikim nito.

"Kumusta ka naman?" Maya-maya ay tanong niya. I slurped on my wintermelon milk tea before answering him.

"Mas naging maayos kasi ay nakatakas sa impyerno," I chuckled. Tumango-tango siya.

"So ano ba talaga ang nangyari?" Ikinuwento ko sa kaniya ang lahat. Mula sa fake photos, hanggang sa panloloko ni Philip sa akin.

"Nang araw na iyon, may hinala na akong ginagago na 'ko ni Philip sa likod ko matagal na. Pero mabuti at hiniwalayan ko na siya dahil kung hindi ay ibinigay ko na sa kaniya lahat ng mayroon ako." His face darkened.

"Putangina niya!" Malutong na mura niya kay Philip.

I couldn't blame him kasi siya ang nagpakilala kay Philip sa akin. He trusted Philip because he's one of his close friends. He must not have thought that Philip will do that kind of thing.

"Wala kang kasalanan," sambit ko dahil nakita kong puno ng pagsisisi ang mukha niya nang tingnan niya ako.

"Kaya pala umiiwas ang walang hiya..." he whispered something.

"Daan tayo sa mall, bibili ako ng pang-bake. I'm planning to make brownies for my baby." Ngisi ko nang mag-aya siyang umuwi sa bahay ko.

"Bagong boyfriend mo?" Ngiwi niya, "why do I feel like he's too childish?" I rolled my eyes on him.

Of course, he's childish! He's literally a child, you idiot!

Nang mabili ko ang kailangan ko ay nagmaneho na si Denver patungo sa bahay ko.

"Mama." A cold, childish voice greeted me.

Hindi ko tuloy maiwasang isipin na kaya ganitong kalamig ang boses ng anak ko ay gawa ng tatay niyang parang pinaglihi sa yelo. Napailing ako sa naisip ko at binuhat ang anak ko.

"Baby!" I greeted back in cheerful tone. He smiled at me and kissed my cheek.

"What the fuck?!" Denver hissed. I glared at him. Ibinaba ko si Jaze.