"Je maakt me compleet" // Mabbie

•Carolijn•

..maar nu is toch echt het moment.

ik blijf nog even op de bank zitten, starend voor me uit en denkend aan alles wat fout kan gaan. ik kan niet alleen zijn, dat lukt me gewoon niet. Dan heb ik niemand die me onder controle kan houden met editten, naar buiten gaan, eten en uberhaupt om motivatie te geven om uit bed te komen. ik ga denk ik na al dit wel even naar mijn ouders en broers.

*ding dong, ding dong*

ik schud de gedachtens van me af en loop naar de voordeur. voordat ik de deur open zucht ik nog even diep in en uit en zet een kleine glimlach op mijn gezicht.

''hey'' zeg ik tegen carolijn.

''waarom duurde dat nou weer zo lang?'' vraagt ze boos en ze loopt langs me naar binnen. ik zucht en doe de deur dicht.

als ik de woonkamer in loop zie ik haar al op de bank zitten op haar telefoon.

'''hey schatje, kan ik hier vanavond slapen, ik ga uit hier in de buurt en kan je me dan ook gelijk ophalen? ik ga waarschijnlijk wel wat drinken.'' vraagt ze me op haar liefste toon om me over te halen. die toon ken ik als de beste, die gebruikt ze altijd wanneer ze iets van me wil. ookal heb ik met moeite meerdere malen 'nee' gezegd.

''um, nou ik wou eigenlijk iets zeggen.'' zeg ik tegen haar en ga naast haar op de bank zitten. ze kijkt op van haar telefoon en legt die naast haar.

''um, nou.. ik ben zegmaar.. um niet heel aangetrokken meer tot je. en um.. dus wil ik het uitmaken.'' zeg ik voorzichtig en krab een beetje aan mijn hoofd. ik weet niet echt hoe ik me moet gedragen.

''wat?'' is het enige wat haar mond verlaat.

''je behandeld me gewoon niet hoe je zou moeten. je wilt dingen van me die ik je niet kan geven en dat weet je. je weet dat ik het lastig vind om nee te zeggen, want dat heb ik je letterlijk zo vaak verteld, en je maakt er gebruik van. je vraagt teveel van me, maar je weet blijkbaar niet dat ik niet alles kan geven want je luistert nooit naar me.'' zeg ik snel en gestrest.

ze geeft me een blik die ik nog nooit eerder heb gezien en wordt er een beetje bang van. maar ze staat op en loopt de deur uit. ik kijk haar na en wanneer ik de deur die het hoor vallen zucht diep uit voor de zoveelste keer.

maar ik besluit niet te gaan piekeren en iets te gaan doen, dus ik app mijn moeder.

-U

hey mam, kan ik even langskomen?

-mam

sorry lieverd, pa en ik zijn een weekendje weg weet je nog? bel als er iets is!

ik sluit mijn ogen en zucht weer uit. tuurlijk, dat moet ook precies nu gebeuren

en om eerlijk te zijn heb ik ook geen zin om naar hun te gaan. ik zit maar met 1 iemand in mijn hoofd en dat is rob. ik app hem wel, hij heeft toch nog wel de grootste kater ever dus die zal vast wel bereikbaar zijn.

- U

hey rob, kan ik effe lanskomen?

rob reageert bijna gelijk

- Robbie

ja tuurlijk

ik trek al snel mijn schoenen aan en rij naar rob, het is zo'n 30 minuten rijden dus zo erg is het niet.
Wanneer ik onderweg ben naar Rob blijven mijn gedachtes naar carolijn gaan.
Hoezo ging het zo makkelijk? En waarom liep ze gelijk weg? En nooit dat ze me hier zo makkelijk mee weg laat komen, ze heeft vast nog wel iets gepland staan om haar revenge te halen.