"Je maakt me compleet" // Mabbie

- Confrontatie

Pov Rob:

Langzaam druk ik op de bel.. geen antwoord. Ik druk nog een keer op de bel en klop daarna op de deur. Nog steeds geen antwoord. Ik klop nogmaals op de deur en druk nog een keer op de bel, de deur van de hal gaat open. Ik zucht even diep in en uit, hij draait het slot van het deur open en daar staat hij dan. Matthyas Maarten het lam. Ik zie hem slikken wanneer hij mij ziet en schrikt er nog al van. Ik probeer de brok in m'n keel van de zenuwen weg te slikken.

We houden de oogcontact even, "ik wil dat je tegen me praat Matthy." Komt er uit m'n mond. Hij denkt na, veel en veel te lang voor wat ik fijn vindt. Maar daarna zet hij toch een stapje opzij en laat me binnen. Ik hoor hem achter me zuchten.

Ik ga op de bank zitten, op precies dezelfde plek waar ik, toen Jamie en ik uit elkaar gingen, ook heb gezeten en in z'n armen heb gehuild. Hij staat even in de deuropening maar loopt dan naar de bank en gaat in de hoek zitten.

Pov Matthy:

Wat the fuck doet Rob hier? Waarom nu? Wanneer ik een stapje opzij zet en hem langs me laat lopen ruik ik zijn geurtje. Ik adem het even diep in en dan weer uit. Waarom heb ik dat zo erg gemist? Ik loop naar de woonkamer maar blijf in de deuropening staan en realiseer me wat er nou precies gebeurd. Ik denk dat ik wel moet gaan praten nu.

"Kan je me alsjeblieft vertellen wat er is?" Vraagt hij me zuchtend met een toon van irritatie. Ik zucht en kijk naar de grond. Geen woord verlaat mijn lippen. "Matthy alsjeblieft. Waarom de fuck negeer je me? Wat heb ik fout gedaan? Had ik alles wat ik afgelopen week gedaan heb niet moeten doen?" Vraagt hij met een twijfel. Hij moet eens weten hoeveel ik van het gene hou wat hij afgelopen week alleen maar heeft gedaan, knuffelen. "Dat is het niet." Is het nu het enige wat ik zeg.

"Wat is het dan wel Matthy? Ik begrijp je niet. Je maakt het altijd zo lastig." Zegt hij geïrriteerd. Ik kijk op en we maken oogcontact. Hij realiseert zich gelijk dat hij dat niet had moeten zeggen, want tranen vullen zich in m'n ogen en er ontstaat een brok in m'n keel. Ik maak het altijd lastig, voor iedereen. Ik ben het probleem. Alles is mijn schuld. Iedereen haat me. Het spookt allemaal door m'n hoofd. Tranen beginnen te rollen over m'n wangen, 2de keer vandaag.

"Matt- ik bedoel.." begint hij maar wanneer hij de tranen ziet scheld hij zachtjes, "kut."
"Matthy ik bedoelde het niet zo." Probeert hij, ik schud gewoon mijn hoofd. Ik kan niet geloven dat hij dat zojuist zei.
"Het is gewoon frustrerend hoe je vorige week de hele week bij me was en we het gezellig hadden en nu negeer je me en doe je alsof ik een wereldvreemde voor je ben. Dat wil ik niet Matthy en het doet me pijn." Zegt hij met een kleine stemverheffing, en hij praat nogal veel met z'n handen.

Ik blijf stil en kijk weer naar de grond. Ik kan geen woord zeggen. Het is even stil, veel ste lang eigenlijk. "Matt ik geef je nog 1 kans om tegen me te praten en me te vertellen wat er is en waarom je me negeert." Zegt hij nog geïrriteerder. De frustratie borrelt zich bij me op, hoe kan hij nou zo tegen me praten? M'n gezichtsuitdrukking staat ook op frustratie, maar ik blijf stil. Weer is het stil tussen ons, hij geeft me tijd om na te denken.

Moet ik het hem vertellen? Ik denk serieus niet dat ik dat kan, en al helemaal nu niet. Moet ik dan een leugen bedenken? Uh.. ik had gewoon geen zin om te praten? Nee dat is echt het slechtste ooit. Wat kan ik dan zeggen.. uh.. geen idee. Ik heb werkelijk waar geen flauw idee. M'n brein werkt op dit moment niet mee. M'n tranen zijn opgedroogd, er liggen nog een paar op m'n waterlijn wachtend tot ik knipper en ze laat vallen. Dat doe ik dus, en weer rollen er zo'n 3/4 tranen over m'n wangen. Dit is zo ongelofelijk moeilijk.

"Godverdomme Matthy, Vertel me nou gewoon wat er is. Ik ben er echt klaar mee." Zegt hij met een harde stemverheffing, hij staat nu op en loopt een beetje heen en weer." wat heb ik fout gedaan?" Zegt hij en gooit z'n handen in de lucht, de laatste zin zegt hij woord voor woord met soms een kleine pauze er tussen.

Niks Rob.. je hebt echt niks fout gedaan. Je doet alles perfect, je werk, je emoties onder controle houden, voor jezelf zorgen, voor andere zorgen en nog zoveel meer. Je bent gewoon perfect. En dat is misschien ook wel een deel van het probleem, je bent perfect. Ik ben daar nog lang niet en denk ook niet dat ik in deze komende jaren daar ga komen. Echter toen ik met je knuffelde voelde alles perfect. Jij maakt alles perfect.

Dat wil ik hem vertellen, maar zoals gewoonlijk lukt dat niet.

"Matthy. Ik ben er klaar mee. Wat doe ik fout??" Roept hij nu hard uit, ik deins een beetje naar achter. Ik schrik van hem, hoe kan hij nou ineens gaan schreeuwen naar me. Alles komt omhoog, alle herinneringen aan vroeger. Niet dat mn ouders naar me schreeuwde ofzo. Nee gewoon, herinneringen die me zijn bij gebleven, ze zijn meestal niet echt goede. Ik voel dat mn lichaam verzwakt, alles stapelt zich op. Ik voel me weer een soort paniekerig, stress misschien?

"MATTHY." roept Rob nu voor me en zwaait met z'n hand voor mn ogen. Ik open mn ogen wijd, kijkend naar z'n gezicht die woede en frustratie uitstraalt. Ik ademen diep in en uit, ik wordt zelf ook nog al boos. "Wat Rob?." Komt er moeilijk uit. Weer adem ik diep in en uit. Ik probeer mn woede en stress te verminderen. Het lukt niet.

"Wat is nou precies je probleem Matthy? Vertel het me nou maar gewo-" begint hij nu naar me te schreeuwen. ik kap hem af. De stress wordt me teveel.

"Jij Robbie, jij bent het probleem. ik hou van je, en alleen van jou. En ik kan het niet veranderen. Je maakt me gek door alles wat je doet. Je maakt me boos omdat ik van je hou maar mijn liefde niet kan uiten naar je. Je maakt me compleet maar dat kan ik niet laten zien want je houd niet van me op die manier." Roep ik luid naar hem en sta ook op. Ik ben groter dan hem, dus ik kijk een stukje naar beneden.

Ik sla daarna een hand voor m'n mond. Dat kwam er iets te snel uit. Ik heb spijt, kut. Ik heb zoveel spijt. Ik staar hem aan, in z'n mooie ogen. Wat heb ik gedaan? Paniek. Paniek. Paniek.
-
-
-

(1223 woorden)

Ik ben zo trots op mezelf dat ik weer motivatie voor dit boek heb, its insane. Maar heeeyy, ben ik weer ik kan jullie nu al vertellen dat het vanaf dit Moment wel even een beetje snel gaat maar hè.