The Flirty One [COMPLETED]

CHAPTER 2

              CHAPTER 2

Buong dinner namin nagtatawanan lang kami nila Mom at Amira. Punilit kung tumawa at ngumiti para 'di sila makahalata na may pinagdadaanan ako. Nang matapos namin ang dinner nagpaalam na ako sa kanila na aakyat na ako upang maligo at magpahinga dahil inaantok na ako.

I lied to them 'cause truth is I wanted to cry again. I wanted to be alone. I wanted to play a song and sing, for me to lessen my pain.

After I entered my room I walked at the right side of my bed and I get my little peach speaker and turned it on. I connected my phone into it using bluetooth. I plan to play a music. A broken song. And then I walked to the veranda of my room to see the city lights, the stars and moon at the sky.

Tumayo ako sa veranda ng aking k'warto hawak-hawak ang aking phone and then I played music.

             At Ang Hirap
       By: Angeline Quinton

     Naglalagay ng kolorete
         Sa aking mukha
    Para 'di nila malaman

       Ang tunay na naganap
            Na ikaw at ako
               Ay hindi na

              Ineensayo pa
              ang mga ngiti
              Para 'di halata
    Damdamin ko'y pinipigil
             Sa loob umiyak
          Dahil ikaw at ako
               Ay hindi na

I played the song with a moderate sound. Upang 'di marinig ng pamilya ko. At saka gabi na rin baka maka-abala pa ako sa mga kabitbahay namin na balak ng matulog. Past nine narin kasi.

While I was looking at the different lights that comes from the city I was singing the song that I've played.

"At ang hirap. Magpapanggap pa ba ako, na ako ay masaya kahit ang totoo ay talagang wala kana. At kung bukas, pagmulat ng aking mata, may mahal ka ng iba wala na akong magagawa. 'Di ba." pagsabay ko sa kanta habang umaagos ang aking mga luhang 'di maubos-ubos.

Ang hirap kasi. Ang hirap magpanggap na okay ako kahit na 'di naman talaga sa harapan ng pamilya ko. It's so hard for me to fake my smile knowing that deep inside me I was broken. 

"Saan ba ako nagkamali, 'di ko maintindihan. Kung sino pang nagmamahal siya pang naiiwan. Siya pang naiiwan." pagkanta ko habang patuloy na umiiyak at naka-kiyom ang aking mga kamay hawak parin sa kaliwa 'yong phone.

"Ayla ba't 'di kapa natutulog sabi mo gusto mo ng magpahinga?" biglang tanong ni Mom pagkabukas niya ng aking pinto. Hindi ko nga pala nai-lock 'yon. Mabilis kung pinunas ang aking mga luha at saka hingang malalim para kalmahin ang sarili bago ako pumasok sa'king k'warto at isinara ang sliding door sa veranda.

"Maliligo pa ako Mom bago matulog." sagot ko habang naglalakad patungo sa'king speaker at pinatay ito.

"Okay. Sleep early Ayla. You have classes tomorrow." paalala sa'kin ni Mom bago tuluyang umalis sa'king k'warto. 'Di niya na ako hinintay pang sumagot.

After she left my room I didn't continue playing the song. Instead I walked toward my comfort room to take a bath. Kailangan ko na talagang maligo at ng makatulog na ako. Kasi kung hindi ko itutulog 'to magdamag lang akong iiyak sa sakit. May pasok pa naman ako bukas at kailangan kung magmukhang okay para 'di halata na may pinagdadaanan ako.

My study is always been my priority so, though I was broken it will never change. That's why I'm always a dean lister in our university business school. Never ko kasing pinabayaan ang pag-aaral ko. Kaya tuloy madalas naiinggit sa'kin ang mga kapwa ko mag-aaral kahit na wala naman silang dapat ika-inggit. Kung magsisipag lang sila magiging dean lister rin sila. 'Cause I strongly believed that it's not about your brain that makes you a dean lister. It's because of your willingness to learn and perseverance to the things you want to achieve.