Ben Asaf'ı çok sevdim ya. İçini biliyorum ya ondan herhalde. Sizde öğreneceksiniz prensipli puştumu merak etmeyin 😆😆ne güldüm ya çok yaşayın...
Bu bölüm Ecemciğime ithaf oldu... Tek yorumla bölümün içinden geçmek gibi bir huyu var da....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🌿Bu kitapta okuduğunuz her şey hayal ürünüdür. Gerçek hayatta ki kişi ve olaylarla hiçbir ilgisi yoktur...
Aşiret haberi alınca düşeceklerini söyleyip kenara çekildiler. Bu durum Devran'ın da Ariya'nın da hiç hoşuna gitmemişti. Durmuş durumu değerlendirirlerken keyfi pek yerinde olan Asaf, kadına el şakası yapıp duruyordu.
"Asaf bak elimden bir kaza çıkacak." Onun neşesi evinde olmaktan geliyordu.
"Büyük toplantıya kadar zaman kazanıyorlar gibi geldi bana."
"Senden bir şey bekliyorlardı zaten... Yav bak kıracağım elini" diyerek adamın ellerine vurdu.
"Daimi liderliği alacaklar benden. Yağız aday olacakmış."
"Fırsatçı pislik. Güç sahibi olacağım diye iyice şaşırdı. Nasıl yapacaksa onu."
"Babasının durumu uygun, e mühendis olması da büyük etken."
"Ne anlar Ağa işlerinden o? Yeni geldi şehirden."
"Vaadi büyük bence."
"Bizde hazırlık yaparız o zaman. Tabi sende istersen."
"Ben bir bütçe çıkarırım, şu hastane projesi vardı bizim de en büyük attımız o."
"Doğru diyorsun." Asaf kafasını öne itince iyice sinirlendi. "Asaf" dedi dönüp elini yakalamaya çalışırken. Gülerek geri kaçtığında kendini kurtardı. "Çocuk eğliyoruz sanki. Kıçını kurtarmaya çalışıyoruz burada, ağır ol biraz."
"İyi be" deyip merdivenleri çıkmaya başladı.
"Allah sana sabır versin" dedi Devran.
"Sağ ol ya, lazım olacak çünkü. Ben bir anama gideyim, babama danışayım."
"Geleyim mi seninle?"
"Yok ya, gider gelirim hemen." Dönüp yukarıya baktı. Asaf oradan bakıyordu. "Ben gidiyorum, geliyor musun?"
