Life: Ananke's Daughter✓

LIFE: Reset

Zoe's POV

"What should I do to stay with him?"

"Child, you brought this to yourself and now you're asking for my help." My mother said, Ananke.

"I love him and I want to have a family with him, you know that." sagot ko at halos magmakaawa na sa harapan nya.

"The both of you can't live together, child. He is born evil, he will conquer the lands and mortals, for that is his fate." sagot ng aking Ina. Oo, ganyan ka impossible na makasama si Vasilis. Now that we knew everything about us fully, we should not exist together.

"You are the primordial goddess of necessity and fate. You rule the fates of every humam beings and immortal world. You can decide on your own, can't you help me live happily?" mahaba kong alintana at di na inisip pa kung ano ang mukha ko sa harapan nya.

"If I touch the fate of both of you, what will happen to the fragments of destiny? Can you handle the wrath of destiny?" sagot nya. Napakuyom ako ng kamay at napayuko, dahil tama sya. Destiny? Sino ba ako para sumalungat kay Destiny?

When my dream ended, I stayed in my room for days.

My remaining days are getting shorten. I know I won't last any month or week, and what I am worried about is the baby inside me. I'm not yet in labor.

Kaming mga demigods ay hindi kagaya ng normal na tao pagkanabuntis. Madali kaming magbuntis gaya ng deity namin dahil sa ichor nila.

At kung aabutin pa ako ng linggo ay manganganak ako sa ikalawang linggo. Kailangan ko lang manatiling matatag para samin.

Ang akala ko ay matatapos na ang lahat ng paghihirap ko oras na makausap ko si Vasilis. Ngunit hindi.

"Zoe, you need to see this." salita ni Agnes at hinila ako palabas ng kwarto. Ayuko pa sanang lumabas dahil tinatamad ako pero mukhang importante ang gusto nya'ng makita ko.

Dahil sa naging demigod na ako ay wala na rin ang natural kong abilidad na makakita ng lahat ng gustohin ko kahit saang parte man ng mundo.

Dinala ako ni Agnes sa sala at nakita ko ang lahat ng taga council at sila Maximo na nagtitipon tipon. Mukhang may mahalaga silang pinaguusapan. Di ko alam na nandito sila.

"Ano'ng problema?" tanong ko ng mapansin ang problemado nilang mukha. Bakit wala si Vasilis?

"He left." panimula ni Maximo at napahalukipkip. "Vasilis left without any trace." dagdag nya. Parang nawalan naman ako ng lakas ng marinig ang sinabi nya.

"Bakit?" ang naging tanong ko sa kanila at sa sarili ko.

"Hindi namin alam, Zoe. Nagbabakasakali lang kami sayo, kung may alam ka? Kasi kayo ang huling nag-usap." sagot ni Kara. Alam nila ang namamagitan samin ni Vasilis, alam na rin nila na dahil kay Vasilis kaya nangyayari ang pagpaparusa sa mga tao o demigods.

"Hindi. Okay naman kami n'ung nagusap kami." sagot ko.

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng buhay sa mga oras na 'yun. Pakiramdam ko, nagiisa nalang ako. Iniwan nya ako, sa kabila ng mga sinabi niya sakin.

Dumaan ang mga araw, para akong lantang gulay na nawalan ng gana sa mundo. Hindi ko narin namalayan na iniiyak ko na lang ang lahat ng nangyari.

Pero kailangan ko'ng maging matatag, dahil hindi ko matutulungan sila Agnes pag naging mahina ako. Kaya kahit sa maliit na paraan ay makatulong ako para maisalba ang lahat ng tao o demigods na nasa gyera o kaguluhan.

"Child, do you see what I have been telling you?" My mom's voice echoed in my head.

"He is born evil, doom himself. Just like you, he is born for humanities. He is responsible for everything that disappear." dagdag ni Ina. Nanlulumo ako at gusto ng bumihay ng paa ko.

"What should I do, Mother? I want to keep them both."T tanong ko. I am desperately looking for a way, because I am not able to anymore. Noon ay madali lang sakin ang lahat pero ngayon, unti-unti na itong nauubos, at hindi ako nagsisisi.

"Creations by humans are really magnificent. Sins and love, it could turn the world upside down." Komento ng aking Ina na hindi ko agad nakuha. She looked at me with her piercing eyes. "Have you ever been born? As a demigod? As a human?" tanong nya. Napaisip ako at umiling.

"You are my daughter, my creation. I made you Life itself, why would you ask me if you, yourself is the answer?"

She made me limitless. I am Life itself, why would i worry? 'yan ang gusto nya'ng malaman ko.

Napatingin ako sa mga kamay ko at naalala na hindi lamang ang pagbibigay buhay ng nakararami ang kaya ko'ng gawin.

I have a small chance to change fate. Even if it is mine, or his.

"Zoe." napatingin ako kay Agnes nang pumasok sya sa silid ko. Although it is faint, I have been seeing one's red strings that attached to one's fate. I thought it's Life, the longer the strings, the longer you'll live. But no, it is one's fate.

"Everyone is gone, they're preparing for war." salita nya, naupo naman sya saking tabi. "He choose to runaway, that's why Cedric must prepare the people either for war or victory." dagdag nya.

"What about the mortals? The other realms?" tanong ko. Nakita ko ang lungkot sa mukha nya at napayuko.

"We can't save them anymore, Zoe. We are outnumbered and we are going against his power. As of now, the mortal realms and the other realms are destroyed. Ang realm nalang natin ang natitira." sagot nya.

Mabigat ang hininga ko dahil wala na, huli na ang lahat. Sinakop na ang mundo. Malapit na ang katapusan.

"The gods aren't doing anything, they can always reset everything." salita ko. Nanginginig na ang kamay ko dahil sa kawalang kwenta ko'ng nararamdaman.

I have to be strong.

"You are my daughter, my creation. I made you Life itself, why would you ask me if you, yourself is the answer?"

Naalala ko ang sinabi ni Ina. I am the answer. But how?

"Agnes, if something is wrong with your computer, what would you do?" tanong ko. Nilingon naman nya ako at puno ng pagtataka ang mukha nya.

"Reset. Ikaw na ang nagsabi kanina." sagot nya. Biglang lumakas ang tibok ng dibdib ko.

Reset. Pero kung gagawin ko 'yan, babalik sa dati ang lahat except sakin.

I don't want to loose Agnes, and them. But if that's the only thing that will save them from distraction.

"What are you going to do?" tanong ni Agnes ng mahinuha kung ano ang gusto kong mangyari.

Parang maiiyak naman sya sa harap ko. I stop myself from crying to. I can't bear this.

"Don't." salita nya at napatayo sa harapan ko. I smiled sadly.

"I'm sorry." salita ko. Before everything gets worse, and I regret everything.

I reset everything in just a snap, as I let go of my tears and cried my heart out.

Prim_rose7