Deccard Brothers: SPADE

Chapter 37: Ramos and Roma to the Rescue

1 hour before his escape...

Diamond's P.O.V.

I'd never thought I'd land in jail. To be specific, The Delestria's dungeons, where the damnedest of the damned are brought to either be killed or tortured, there's no other reason.

This is where I die.

I opened my eyes to the screams of the prisoners beside my cell.

Or not.

Kung hindi lang ito kabilang sa plano, hindi ako magpapakulong. But I just had to be the bait. Again.

Napabuntong hininga na lang ako sa aking kamalasan.

Sana naman gumalaw na yung traydor sa aming pamilya, para naman makasama ko na ang mga kapatid ko.

I reckon by this time, the Dikastís would invite me for tea, "invite" being the word for purposely dragging me to her tearoom and siphoning off information from me.

I heard the cell door creak, indicating that someone did enter my cell.

I moved my limbs, the achiness from being stiff and chained to the wall making their presence known to me. Sobrang ngawit at sakit talaga ang ininda ko. I did have the strength to look at the person, pero kahit iyon hindi ko na ginawa.

Para saan pa kung malabo naman ang mata ko sa sobrang hilo?

Hindi nila pinapakain ang mga taong nandito. Kung papakainin man nila, ito ay para mabuhay pa sila at makapagsabi ng hinahangad na impormasiyon ng Delestria Court. May mga iba pinapakain ng pako, thumbtacks, at kung anu-ano pang matatalim na bagay. For torture, I guess.

"Sir Diamond."

Ultimo pandinig ko na ata naghihinalo. Naririnig ko si Roma.

"Diamond."

Okay, my ears aren't deceiving me. I really hear Roma.

Pakatitig ko sa mukha ng taong nasa harapan ko at sumimangot.

"Bakit ngayon ka lang?"

Napangiwi siya habang tinitignan ang kalagayan ko.

"I'm sorry. We took too long to find your father."

Nagising ang diwa ko sa sinabi niya.

"You found him? How?" Hindi ba't ayaw niyang magpahanap? Siya itong nagsabi sa amin na hindi siya magpapakita hangga't hindi gumagalaw ang kalaban. So napakaseryoso na nga nitong sitwasiyon namin?

"More like he found us sir. Eat this." Sabi niya sabay abot sa akin ng pills at tubig.

Aksidente kong nakagat ang pills kaya nalasahan ko ang pagkapait nito. Wala akong magawa kundi ipagpatuloy ang paglunok nito kasabay ang tubig na pinapainom sa akin ngayon ni Roma.

Not ten seconds later, I felt my body being energized, like a defibrillator was used on me. My eyes widened. "Adrenaline pills."

"It'll last for an hour, tops. Iyan lang po ang makakaya naming gawin. I'm already stretching my time up as it is. Ramos can't hold the CCTV's for long, magkakaroon ng technical crash at magrereboot lahat ng cameras nila dito sa Delestria Court."

"How do you know this—"

"There's not much time," Tumayo ng tuwid si Roma at inaayos ang uniporme niya na pang sundalo ng Delestria, "The mansion has now been abandoned. Pwede niyo gawing rest house iyon. Naglagay na kami ng mga pang first aid kit at rations doon. No one can help you until the end game."

End game?

Kung gaano kabilis pumasok si Roma ay ganun din siya kabilis lumayas sa harapan ko.

Pinakiramdaman ko muna ng mabuti ang katawan ko bago gumalaw. Pansin kong tinanggal na din pala ni Roma ang mga shackles ko sa kamay. Hinimay himay ko muna sila bago batakin. Sa sobrang ngawit, hindi ko sila maiangat masiyado.