The Devil Who Wears My Eyes

28 : The Blooded Hand

The creepy and disgustingly presence of Tito Jeremy lurking in my room, not even that too close to me, is making my heart beat heavy. Nasugatan ko na nga ang kamay ko nang hindi siya sadya dahil sa panginginig sa galit nang marinig ang boses niya.

I will kill him today. God knows I will do this for a million reasons. I know He will understand me.

"Ariella..."

It seems like he is teasing me because of his chuckle while walking towards my direction. I can feel it. Not even a minute after, he's sitting on my bed in front of me, caressing my face...slowly touching my neck.

"Do you want to play with me again?"

"No." I said. Dire-diretso kahit pa nga nangininig ang boses ko at halata na iyon. Hindi ko naman pinapahalata na may hawak ako sa likuran lalo na at ramdam ko ang hapdi ng medyo mahaba-haba kong sugat.

Tumawa siya ngunit hindi itinitigil ang paghawak sa akin. I know this cold disgusting hand. A hand that touched me and used me even though I pleaded no a thousand times more. This hand I will end today. This hand...that will not be allowed to play with me again.

"I will kill you today."

He chuckled even more. Kasunod noon ay ang mariin niyang paghawak sa baba ko at naramdaman ko ang gigil niya na punong-puno ng galit.

"You are not allowed to say no to me, Ariella. Not even once." he hissed. "Hindi mo ako pwedeng tanggihan sa paglalaro. Do you know what happened to your Mom when she said she will make me pay for what I have done to you?"

Lalong nangalit ang isip ko. So, it is true afterall. It is true all along. He really is the reason behind my Mom's death and made it look like it was an accident. It is true that he is a criminal guilty of all the charges I listed inside my mind. Isa siyang halimaw.

"Mabuti na lang at tanga ang ama mo. Nang mag-ampon ang mama ng isang halos bente anyos na may mga history ng pagiging bayolente, they knew they were getting something off of it. They knew I am dangerous."

"You killed my Mama."

"I know...I did."

Sa wakas ay umamin na rin siya at hindi ko na maipaliwanag ang galit ko. Gustong-gusto ko na siyang bawian ng buhay ngunit sa ngayon ay halos hindi ako makagalaw sa galit. All this time, he knew I know the truth of it all. My Mama's death. My whole life was ruined since then.

"I killed her. And your eyes...I did that to you." He then chuckled louder. That is when everything became so loud and so bad for me.

Did he just...tell me he is the reason why I am blind?

"No," sambit ko. Naiiling pa at natatawa. "It was the car accident."

"The car accident I planned. The car accident where I blinded you."

"You..." Nanginginig na ako sa takot. Sa mga ala-alang bigla-biglang sumaksak sa isip ko. That voice before that I thought was an illusion...was real. Naroroon nga siya ng araw ng aksidente. "You..."

"Yes, me. Ako nga, Ariella."

"Why...are you telling me all this now?"

"Because-"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang walang habas kong isinaksak sa leeg niya ang hawak kong kutsilyo. Alam kong napuruhan siya ng pagtama noon dahil kanina ko pa kinakalkula ang pwesto niya kahit na nga nanginginig na ako sa galit at pagkabigla.

"Ariella!" he shouted. Ramdam ko ang galit niya kasunod ang pagsaksak sa akin.

I cannot see anything; I don't know how lethal I put the knife on his throat. All I know is that what he did hurts right now. Sa dibdib niya ako sinaksak at ramdam na ramdam ko ang pagtusok noon sa akin kasunod ang pagtawa niya ngunit hindi pa rin umaalis sa harapan ko. Mariin pa ring hinawakan ang baba ko mayamaya na ramdam ko ang likido sa aking balat. Malamang ay dugo niya iyon.

"You nasty little bitch." he hissed.

I smiled. Hindi niya inaasahang bununutin ko ang pagkakasaksak ng kutsilyo sa akin at saka itinusok din iyon sa kaniyang dibdib. I know for sure it was his heart I stab onto basing on his right hand on my face.

"Fuck you...Ariella. You play more now." he hissed again.

Muli niya akong sinaksak matapos niyang bunutin muli ang kutsilyo sa kaniya. Sa pagkakataong ito, dalawang beses niya akong inundayan sa tiyan. Ramdam ko ang pagsuka ko ng dugo, ang pagyakap ko sa kaniya dahil sa panghihinga, ngunit hindi sagabal iyon para muli kong tanggalin ang kutsilyo sa akin at isaksak iyon sa kaniyang tiyan muli. Dalawang beses din.

Hindi ko alam kung bakit hindi siya umiilag gayong may advantage siya dahil kitang-kita niya ang mga kilos ko. Maybe he realized for once that he is a coward getting stabbed by a blind woman and cheating will smash his ego so bad.

Matapos noon ay hindi ko na maramdaman ang presensiya niya. Napasandal ako sa headboard dahil doon ako natumba sa dami ng dugo kong umaagos at sa panghihina na rin. Hindi na nagsasalita si Tito Jeremy ngunit alam kong nasa harapan ko pa rin siya o ang kaniyang bangkay. Narinig ko ang mahina niyang pagtumba sa kama kanina kaya naman napangiti na lang ako. Umuubo man ng dugo at alam kong naghahabol na ng hininga, walang pagsidlan ang saya ko dahil sa nangyari. I took my own justice with my own hands. It's the best day to die.

Siguro ay nag-iilusyon na ako dahil ngiting-ngiti at humahalakhak pa ako ngayon kahit alam kong sa loob ng ilang minuto o segundo lang ay mapuputulan na ako ng hininga. Ngunit may isasaya pa pala ako nang mayamaya pa ay makaramdam ako ng pagkahilo at kasunod noon ay ang malabo-labong hitsura ni Tito Jeremy na nakahandusay sa kama ko at naliligo sa sarili niyang dugo. Mulat na mulat ang mata niyang nakatitig sa akin habang ako ay nakatunghay lang sa kaniya. From my last breath, I was able to see. Someone made my dream come true.

"Play is over, Tito Jeremy." I smiled more.

Leopold let me wear his eyes, after all.