The Devil Who Wears My Eyes

01 : The Real Delusion

My lioness.

Mahigit isang oras na akong nakaupo sa kama habang hawak sa kamay ko ang sira kong pantulog pati na rin ang aking bra na kinakapa-kapa ko. May mali. May hindi ko maipaliwanag. It was supposed to be a dream, but when I woke up, everything is real. The touches, the kisses, the body pain, and the tiredness. They are all real. Ang pantulog ko ang pruweba roon. Hindi panaginip ang lalaki at ang nangyari sa aming dalawa.

We fucked.

 

"'Nak, handa na ang pampaligo mo."

Narinig ko ang boses mula sa pintuan malapit sa paliguan ko. Boses iyon ni Nanay Meera, ang aking personal na tagabantay. She has been on my service from the first day I lost my eyes. She has never left my side since then. I trust everything in her hands. My food, my bath, my sight, and even the people I meet. She is my eyes for ten years now.

"Bilisan mo dapat 'nak kasi darating sina Sir Jaime. Susukatan ka ng damit para sa birthday mo bukas."

"May pumasok bang ibang tao sa bahay kagabi, 'nay Meera?"

"Kagabi? Wala naman, anak." I heard her say. Nakita ko rin ang malabo niyang bulto na papalapit sa akin at mayamaya pa ay naramdaman ko na ang pagkuha niya sa hawak ko. "Bakit hawak-hawak mo ang bra at pantulog mo, 'nak? Saka bakit sira ito?"

"Nainitan ako kagabi, 'nay. I cannot find the buttons. I cannot breathe so I did it."

Iyon lamang ang nasabi ko dahil mas mahirap sabihin sa kaniya ang totong dahilan ng pagkakasira noon. Hindi niya iyon papaniwalaan. Siguro ay oo ngunit iisipin niya munang baliw ako.

"May masakit ba sa'yo, 'Nak? May pasa ka sa braso at dalawa sa hita oh." She said at saka pinindot pa nga ang parte ng katawan ko kung saan sinasabi niyang may mga pasa nga. Medyo napangiwi ako dahil masakit iyon. "Nahulog ka ba sa kama kagabi? Bakit nasa baba ang ilang unan at pati na rin ang kumot mo?"

"Opo, nahulog ako."

I did not.

"Hindi ka pa ba nirerergla, 'nak? Tatlong araw ka nang hindi dinadatngan. Ang laki ng dede mo oh. Hayan kasi. Dapat ay kumakain ka nang maayos at itinitigil mo na 'yang kakaisip ng mga negatibong bagay para hindi ka nai-stress masyado. Sabi ni Sir Jaime sa akin kahapon, may nakita na raw siyang donor ng mata mo, 'nak. Matutuwa ka raw sa balitang iyon."

They told me that for forty-seven times already. I already lost the excitement of hearing it eight years ago. Matagal ko nang tinanggap na hindi na maibabalik ang paningin ko kahit na may pera ang pamilyang ito. Looking for a decent eye donor is hard. Waiting is even harder but hoping is the hardest.

Ngumiti na lang ako nang marinig ko ang excitement sa boses ni Nanay Meera. How I wish I can see how happy her eyes are as she gushes over that piece of news. Napabuntonghininga na lamang ako at hinayaan siyang alalayan ako patungo sa paliguan. She assists me on taking my baths because the last time I took a bath on my own, I almost got into a comatose.

"Dahan-dahan lang, 'nak."

"Inuuto mo ako, 'nay. Sabi mo bilisan ko kanina, e."

Narinig ko naman ang pagtawa niya mayamaya at pinalo pa ako nang mahina sa braso. It did not offend me or made me mad. I like how she do it every time. It makes me feel normal. It makes me feel so light. I never feel pitied.

"E biro lang." sabay tawa niya ulit.

Nakarating kami sa paliguan. Pinaayos niya ako ng pagkakaupo at saka inumpisahan akong paliguan. The water is warm. The temperature I always want on my body.

"'Nak," nag-aalala niyang sambit. "Bakit ang dami mong pasa pati sa likuran?"

I am naked so she is able to see my everything on my body. It does not make me uncomfortable or so. She watched and took care of me since I was 12 and until now that I am almost 23. She is motherly than my Mom. She is the only one that I allow to bathe me and see me naked.

"Hindi ko po alam, 'nay. Huwag kang mag-alala, mawawala rin iyan."

Pinalampas na lang niya iyon ngunit alam kong hindi siya kumbinsido. Alam kong nag-alala pa rin siya. She must know that I am lying, and something is bothering me from the way I answer her. Hindi ako ganoon kadaldal habang kausap siya sa ngayon.

"'Nak, pwede ko bang imbitahan si Ranz at saka si Raia sa birthday mo bukas?" nahihiyang tanong niya mayamaya sa akin. "Baka kasi pagalitan ako nina Sir Jaime, e."

"They're your plus two, 'nay Meera. Ako po ang bahala."

"Thank you, 'nak. Gusto kasi raw nilang makanood ng fireworks saka makatikim ng masarap e."

I smiled. Ranz and Raia are both lucky kids to have Nanay Meera as their mother. She'll do anything for them.

"Malapit na po high school graduation ni Ranz. Ano bang gusto raw niyang regalo?"

"Hay naku, 'nak. Huwag mo nang alalahanin iyon. Ikaw na ang nagbabayad ng tuition ng dalawang anak ko. Sobra-sobra na iyon. Hindi sila makakapasok sa eskwelahan kung hindi dahil sa'yo. Baka matulad sila sa akin."

Hindi na lang ako sumagot. She will insist that I don't think about it again if I kept on asking her about it, too. Mahihiya lang siya and then I will feel bad about it, so it is better to stop.

"Tapusin na natin 'tong pagliligo mo. Natatakot ako baka magmaga ang mga pasa mo, 'nak."

Napabuntonghininga ako muli. Nang kuskusin niya ang braso ko ay napapitlag ako dahil medyo masakit iyon. That is when it strengthen the doubts in my head.

"Ariella..."

He knows my name. He called me like he knows me more than I would think. His touches are real. Everything about him is making me curious. A lot of questions are raising just from that dream.

"Feed me,"

I haven't seen anything for a decade, but last night...I clearly saw his face. Not even a single blurry part despite the dim lights. And that is what I am curious about. I knew he can see me when I was just asking who let him in. Before he got in front of me and kissed me. But why can I see him the moment he started touching me? It is like...we exchanged eyes.

I need to see him again. I need him to answer me.