Forget Me Not (YL Series #13)✓

Chapter 16

Andrie POV

MAAGA AKONG PUMUNTA SA bahay nina Brielle but sabi ni Nana umalis na raw siya. Kaya diretso na ako sa court pupunta sana ako sa room ng magtawag ng practice si Coach kaya mamaya na lang. After 3 hours of being in the court break time na din namin kaya dumiretso kaagad ako sa Room Building namin para makausap siya. But another disappointment ang naramdaman ko ng wala siya roon. Nasaan kaya sila?

Bumaba na lang ako ulit at nagtungo sa cafeteria. Napadaan ako sa Louisville Park. Napansin ko ang isang pamilyar na mukha roon na nakaupo sa bench, lumapit ako roon at hindi nga ako nagkamali it's her with Alliyah and Yashira. Napansin ko na nagkalat sa pwesto nila.

"Brielle…" Ng marinig nila ang boses ko ay kaagad na tumayo sila at napansin ko na tila may tinatago si Brielle kaya lumapit ako at hinila ang braso niya na pilit niyang tinatago.

I saw a wound on her arms. Dumudugo pa ito, mukhang bagong sugat lang.

"What happened?" I asked.

"W-wala…"

"Wala? I'm asking, what happened?" I repeat my question.

"Wala nga…!" aniya at pilit niyang inaalis ang pagkakahawak ko sa kanya.

"Did she?"

Medyo tumaas na ang boses ko, hindi ako galit sa kanya kundi nasasaktan ako sa nakikita sa braso niya.

She bite her lips and nodd. I try to make myself calm dahil sa kaharap ko siya at may kailangan pa kaming pag-usapan.

"Humingi na kami ng aid sa Clinic kanina and okay na raw 'yan," Alliyah said.

"Anong nangyari?" tanong ko. I wanna know what happened at bakit siya may sugat.

"Nasa experiment kami kanina and we don't know if it was an unintentional or intentional, natalsikan siya ng isa sa mga mixtures and si Chiara ang nakatalsik. Hindi namin alam if sinadya niya ba or aksidente lang," sagot ni Yashira.

Hindi ko muna iisipin ang ginawa ni Chiara maybe after we talk to each other.

"You can leave the two of us for now, we'll just talk about something," I said.

Tumango sila at iniwan kami. She sat down again and turned his gaze around. She didn't move...a silence enveloped us until I spoke.

"I just want to apologize for what happened yesterday," I started.

She still didn't move so I sat next to her and tried to grab her attention.

"It's not your fault, I'm the one who should be sorry...I'm immature to think, your picture has been around for a few years but I still gave it meaning even though I know it means nothing to you," she replied.

I stood up and held her hand to make him stand up as well. I caressed her cheek and kissed her on the forehead.

"I'm sorry but I hope it doesn't happen again." I pulled her hair to her back. "You know I couldn't sleep last night because I was thinking that maybe when I wake up you will say that we are separated. Darn, I can't take it. To let myself go and leave you is a great regret."

She hugged me tightly and I heard her sobbing.

"Sorry, Andrie…" she says.

"Shh, it's okay. I know." Kumalas siya sa pagka-kayakap at tumingin sakin.

"Wala ba kayong practice?" tanong niya.

I shrugged. "Already done."

"Anyway, let's take your wound to the hospital to have a cleaning. I'm better if I know if your wound is safe and not infected." I said and pulled him to the parking lot.

"Andrie…"

Hindi ko na siya pinansin at binuksan ang pinto ng kotse at pinapasok siya.

AFTER NAMING MANGGALING
sa hospital ay bumalik kami ulit sa Louisville dahil may practice pa kami ulit. Hindi sana ako papayag pero si Brielle ang sumagot ng tawag.

Nauna na akong bumaba at nagtungo sa kabilang pinto para pagbuksan siya. When she got out, I leaned him against my car and stared at her. She swallowed a few times when he noticed my eyes.

"What's the problem?" she asked.

I didn't answer him and suddenly kissed him, it was just a smock kiss but I felt like I was electrocuted because of what I did. I saw her averting her gaze and blushing.

"Tara na…"

Nauna na siyang naglakad sa akin at ako naman ay nakasunod lang sa likuran niya.

Hindi ko nga din alam kung bakit ko ginawa iyon. Ang labi ko ay may sarili ng isip.

'Damn!'

Louise POV

HINDI KO ALAM KUNG SAAN ko pa ihaharap ang mukha ko. After what he did, oh my gosh…nagulat ako. Ang bilis niya, para akong kinuryente lang ng mabilisan. That smock kiss left me a tomato face.

Darn you, Drie.....!

Nakaupo lang ako dito at pinagmamasdan silang nagpra-practice hanggang sa napansin ko ang pagpasok ng mga Cheerleader. I saw Chiara with her puppies, kasali kasi sila sa Cheerleader ng school. Si Chiara as the Cheerleader captain nila…e hindi naman magaling puro kaharutan lang ginagawa.

"Go Andrie!!!" tili niya.

Ang iba naman niyang kaibigan ay chinecheer ang ibang C5. Napairap na lang ako at bumaba sa bleacher.

Nagtungo ako sa pwesto ni ng gamit nila Andrie at kinuha ang cellphone niya. Chiara saw me when I took Andrie's cell phone. I went back to the bleachers and pretended not to notice them.

Iopen ko ang cellphone at may password ito. Sinubukan ko ang pangalan niya pero hindi iyon ang password kahit birthday, favorite number niya. Nainis ako doon, ba't 'di man lang niya sinabi sa akin ang password ng cp niya, may tinatago siguro siya sa akin.

And my doubts started to fight my trust in Andrie.

Hindi ko napansin na natapos na ang laro nila at tinatawag niya ako paano ba naman kasi mas nauna pa si Chiara sa akin na lapitan siya kaya si Chiara na bahala sa kanya. I hear him call my name but dire-diretso ang lakad ko hanggang sa nakaramdam ako ng hilo, parang pumipintig ang mga ugat ko sa utak. Dumoble na ang nakikita ko sa paligid, humawak muna ako sa nakatayo na haligi na semento at doon kumuha ng lakas para hindi ako matumba.

I try to make myself calm down, para hindi ako ma-pressure dahil sa bawat galaw ko mas lumalala ang pintig ng mga ugat ko sa utak.

Hindi ko na kaya na magtagal na ibalanse ang sarili ko sa sitwasyon kung 'to. Bumitaw na ako at hinintay ang pagbagsak ko sa lupa pero ilang segundo ang lumipas pero hindi ko naramdaman ang pagbagsak ko bagkus isang braso ang yumakap sa balikat ko at inalalayan ako.

I already know who is him ng dahil sa pabango niya.

"I got you,"

He picked me up and carried me inside the car. He immediately got in and quickly started the car. He was talking to someone on the phone while driving. I couldn't understand because it was throbbing so fast it felt like my nerves were going to be removed from my brain.

"Just hold on, baby. Everything will be alright…please don't fall asleep," he said. Mas binilisan pa niya ang pagmamaneho hanggang sa hindi ko na alam ang sumunod na nangyari dahil bigla na lang nandilim ang paningin ko.

© RYSHN