Waarom jij altijd? // bankzitters

Deel 22

Ik loop samen met Rob het huis in. 'Iemand zin in een pilsje?' Vraag ik terwijl ik een paar biertjes omhoog hou. De jongens kijken me verbaasd aan. 'Roos?' Vraagt Koen angstig. 'We moeten praten.'

Ik en Rob gaan bij de andere jongens op de bank zitten. Ik neem een grote slok van mijn biertje. 'Ik heb gelogen.' Begin ik. 'Ik herinner alles nog.' Hun gezichten lichten op. 'Gelukkig.' Zegt Koen zachtjes. 'Waarom heb je gelogen?' Vraagt Matt. 'Papa.' Zeg ik. Koen kijkt verschrikt op. 'Wat bedoel je daarmee? Papa zit in de gevangenis.' Zegt Koen. 'Is hij opgepakt?' Vraag ik. Koen knikt.

'Ookal zit papa in de gevangenis. Hij is nog steeds bezig!' Zeg ik. De jongens kijken me raar aan. 'Wat bedoel je?' Vraagt Milo.

'Ik ben niet 3 en een halve maand in coma geweest. Tussendoor ben ik even wakker geweest. Ik kon mijn ogen niet openen, maar ik kon we mensen horen praten. Ik hoorde Daan tegen een vrouw praten.'

'Ik vind het geen goed idee.' Ik zucht. 'We moeten wel. We horen bij de organisatie. We hebben beloofd alles voor onze baas te doen!' Zeg ik. 'Daan, die man is fout. Kijk even naast je. We houden hier een jonge meid expres in een coma, zodat de baas uit de gevangenis kan koken. Dit is fout!' Ik kijk naar Roos en denk na over wat ik aan het doen ben. 'We moeten hiermee doorgaan. Die 2 kinderen zijn een gevaar voor heel WSWC. We moeten van ze af!' Zeg ik. Mara kijkt me even twijfelend aan. De stilte word verbroken door een geluid. 'Koen..' hoor ik Roos met moeite zeggen. kijken opzei en zien dat Roos haar ogen open heeft. Snel geef ik haar nog wat verdovingsmiddel ben nog geen minuut later slaapt ze weer. Ik kijk naar Mara. 'Dit is een oorlog Mara. Je moet kiezen aan welke kant je staat, want het duurt niet lang meer voordat alles kapot gaat.'

De jongens hun ogen worden groot. 'Papa gaat niet stoppen voordat hij onze levens helemaal verpest heeft. Hij wilt ons vernietigen op de kutste manier die er bestaat.' Koen kijkt naar de grond. 'Hij wilt alles van ons afnemen, hij wilt ons pijn doen en uiteindelijk vermoorden. Dit is niet het einde, maar juist het begin.' Zeg ik. Koen kijkt me aan. 'We moeten van ons af gaan bijten!' Zeg ik. 'Wat is je plan?' Vraagt hij. Ik zucht. 'Ik heb eigenlijk geen idee.' Geef ik eerlijk toe. 'We zijn nu allemaal weer bij elkaar, als vrienden.' Zegt Rob terwijl hij mijn hand pakt. 'Samen komen we hier uit!' Zegt hij bemoedigend. Ik glimlach.

Koen staat op van de bank en loopt naar me toe. Hij pakt mijn arm vast en trekt me omhoog. Hij trekt me in zijn armen. Hij laat zijn hoofd op mijn schouder rusten. Ik sla mijn armen ook om hem heen. 'In heb je gemist.' Zegt hij zacht. Ik hou hem nog steviger vast. Mijn ogen worden waterig. 'Ik jou ook.' Zeg ik.

'Nu jullie vader in de gevangenis zit, kunnen wij een goed plan verzinnen!' Zegt Milo enthousiast. Raoul en Matthy beginnen meteen allemaal ideeën te roepen. 'Jongens rustig aan!' Zeg ik lachend. 'We gaan een goed plan verzinnen.' Zeg ik terwijl ik opsta en naar de kast loop. 'Maar zullen we eerst even een avondje relaxen?' Zeg ik terwijl ik een fles amaretto omhoog hou. De jongens beginnen te lachen en te juichen.

Ik schenk voor iedereen een shotje in. We pakken allemaal ons glaasje vast. 'Weet je wat ik altijd denk?' Vraag ik. De jongens kijken me vragend aan. 'Alles komt goed! Soms anders goed, maar dat is ook goed!' Zeg ik overtuigd. 'Daar proosten we op!' Zegt Raoul die zijn glaasje naar het midden houd. We proosten onze glaasjes en drinken het glaasje meteen leeg. Milo schenkt meteen weer opnieuw in. Matthy zet wat leuke muziek op.

De drinken nog een glaasje leeg. Raoul pakt nog meer soorten drank erbij. Rob pakt mijn hand vast. 'Ik ben blij dat ik hier met jou ben.' Zegt hij. 'Ik ook!' Zeg ik terwijl ik hem een kus op zijn wang geef. Vanaf de keuken hoor ik iemand fluiten. Rob kijkt om en steekt zijn middelvinger op. Ik kijk naar Koen. Hij kijkt me met een serieuze blik aan, maar al snel begint hij te lachen.

Er verschijnt ook een glimlach op mijn gezicht. Even vergeet ik alles. Alle drama, al het verdriet, alle boosheid. Ik kan alleen nog maar genieten. Een gevoel van vreugde bekruipt me en het voelt heerlijk. Ik neem nog een shotje en vraag me af wanneer dit gevoel weer zal verdwijnen...

———————————————————————————

Jaja, dat was het dan. Het einde van 'waarom jij, altijd'.

Dit is wel ff verdrietig hoor. Ik ben zo lang met dit boek bezig geweest en ik heb zoveel ideeën voor dit boek gehad.

Ik had nooit verwacht dat ik dit boek af zou schrijven. Telkens had ik geen inspiratie voor nieuwe delen, maar dan uit het niets had ik weer een idee.
(Ff credits naar de series en mensen die mij inspiratie hebben gegeven, zoals teenwolf, outerbanks en mijn godsdienst leraar met de leuke lessen over ethiek :)

En natuurlijk ff een bedankje naar jullie. Beetje cliché, maar zonder jullie had ik dit boek niet afgeschreven.

En wie weet, misschien komt er nog wel een gevolg ;)

See you later!! Elligatorrr!!