Waarom jij altijd? // bankzitters

Deel 14

Ik zit op de grond. Matthy is naast Koen gaan staan. Amy, Feline en Alyssa worden alle drie vastgehouden door een aantal van papa's mannen. Er is een geweer tegen hun hoofd geplaats. 1 verkeerde bewegen en het is klaar met ze. Ik zie dat Matthy ook een geweer in zijn handen krijgt.

Er komen 2 mannen naar me toe lopen. Ze pakken me op en brengen me richting papa, Koen en Matthy. Beide mannen hebben een arm vast. achter me hoor ik weer iemand die een pistool op me richt. 'Je hebt je best gedaan Roos. Je hebt goed gevochten.' Zegt mijn vader. Ik kijk hem aan met tranen in mijn ogen. Ik weet wat er gaat gebeuren. Dit is het einde. Dit is mijn einde. Alles stopt hier. Er rolt een traan over mijn wang. Niet van verdriet of angst, maar van blijdschap. Ik voel een vonkje vreugde in me op komen als ik me realiseer dat het klaar is. Zometeen hoef ik niet meer te vechten voor aandacht, voor vrijheid, voor gerechtigheid. Zometeen ben ik vrij. Het enige waar ik bang voor ben, is dat Matthy het gaat doen. Matt is een goede jongen, hij is gewoon gehersenspoeld door Koen en mijn vader. Als hij de kogel door mijn kop knalt, zal zichzelf nooit meer vergeven.

'Vanaf je geboorte was je al een kut kind. Je was gewoon altijd vervelend en toen je ouder werd veranderde dat niet. Vanaf het begin was jij al de mislukkeling van de familie en dat was opzich niet erg. Maar nu ging je gewoon te ver. Je had gelijk, we waren inderdaad al bezig met een aanval plannen. Toen Koen erachter kwam dat jij wraak wilde nemen op hem, hebben we ons plan meteen in werking gezet en zoals altijd ging alles perfect. Je deed precies wat we wilde en nog beter zelfs. Je betrok al je vrienden erbij.' zegt mijn vader. 'Leuk nieuws voor jou. Als we hier klaar zijn gaan we verder met al je vrienden.' vult Koen hem aan. 'Je vrienden zullen sterven door jou.' zegt hij lachend. 'En mijn vrienden, die wisten alles al. Dacht je serieus dat je mijn beste vrienden zo makkelijk aan jou kant kon krijgen? dacht je serieus dat Rob echt verliefd was op jou?' Zegt Koen. Hij kijkt naar Matthy en samen beginnen ze te lachen.

'Goed jongens, genoeg gelachen. Tijd voor actie.' Zegt mijn vader tegen Koen en Matthy. Matthy en Koen maken het geweer klaar. 'Zal 1 kogel genoeg zijn?' vraagt Koen aan mijn vader. '1 kogel is genoeg als je recht tussen de ogen schiet.' antwoord hij. Als Koen en Matthy 1 kogel in het geweer hebben gestopt, zet mijn vader een stap dichterbij. 1 van de mannen die mij vast houd, pakt mijn hoofd stevig vast. Hij duwt mijn hoofd naar de rechterkant zodat mijn vader me een kus op mijn wang kan geven. Dan laat de man mijn hoofd weer los en mijn vader zet weer een stap naar achter. 'Je bent en blijft nog steeds familie.' zegt hij. Mijn ogen worden groot als ik een stem achter me hoor. Het is een vrouwen stem. 'Familie wordt niet bepaald door bloed of DNA!' Schreeuwt de stem van Alyssa. Ik kijk mijn vader strak aan. Hij knikt en dan hoor ik een geweer schot. Ik sluit mijn ogen, dit keer wel van angst.

'Dat was 1 van je vrienden.' Zegt Koen lachend. Ik voel woede in me op komen als ik die stomme lach van hem hoor. 'Goed Matthy, het is tijd.' Zegt mijn vader. Ik open mijn ogen en zie dat Matthy voor me komt staan. De mannen duwen mij naar beneden zodat ik op mijn knieën ga zitten. Ik denk na. Wat moet ik doen. Ga ik me zo makkelijk laten verslaan of ga ik een poging wagen. Ik voel dat Matthy het geweer tegen mijn voorhoofd aan zet, precies tussen mijn ogen. Mijn gedachtes gaan razend snel. Ik denk ineens terug aan een oude godsdienst les. Die les hadden we het over ethiek. Het ging over de plicht ethiek van Levinas. Hij zei dat het contact met de ander jou verantwoordelijk maakt. De docent vertelde ook dat je door oogcontact een schuld gevoel kan krijgen. Zoiets zijn mijn vader ooit ook een keer. Hij zei dat je altijd door het slachtoffer heen moet kijken, vanwege dat schuldgevoel. Oftewel als ik nu oogcontact maakt met Matthy, is er een kans dat hij zich schuldig gaat voelen, dat hij realiseert dat hij verantwoordelijk is voor mijn dood. Dit is allemaal nieuw voor hem dus hij weet waarschijnlijk niet dat hij door me heen of niet moet kijken. Ik denk niet meer na. Ik kijk met tranen in mijn ogen naar boven recht in de blauwe ogen van Matthy. Ik blijf hem aankijken terwijl er tranen over mijn wangen stromen. Ik zie in zijn ogen dat het werkt. Hij begint zich schuldig te voelen. er rolt nog een traan over mijn wang. Matthy zijn ogen worden ook waterig. Hij probeert zijn tranen tegen te houden. 'S- sorry...' zeg ik heel zachtjes zodat alleen Matthy het kan horen. Ook bij hem rolt er een traan over zijn wang. Hij kantelt zijn hoofd een klein beetje.

Ik zie dat mijn vader naast Matthy gaat staan. 'Ik tel af, van 3 naar 0. op 0 schiet je, deal?' zegt hij terwijl hij zijn hand op Matthy's schouder legt. Matthy knikt schatjes. Met zijn linkerhand veegt hij zijn tranen weg. Hij haalt even diep adem en pakt het geweer dan weer stevig met 2 handen vast. Hij kijkt me aan met een bozige blik. Hij probeert zich sterk te houden, hij probeert een vent te zijn.

Het was bijna gelukt. Ik had hem bijna zover om op te geven. 3.... Ik kijk Matthy nog 1 keer aan. Hij staart naar me met een lege blik. Hij toont geen enkele emotie. 2..... Dit was het dan. Ik kijk naar Koen die achter Matt staat. Hij lacht. De andere mannen om ons heen lachen ook. Ze winnen, ik verlies. Ik kan niks meer doen. 1 van mijn vriendinnen is net doodgeschoten, omdat ze voor me op kwam. Ik sluit mijn ogen. Ik denk terug aan alle leuke momenten met mijn vrienden. Ik word blij van alle mooie herinneringen. Dan denk ik terug aan de afgelopen weken. Aan mijn plannen om Koens leven te verzieken. Ik denk aan Rob. een aantal dagen geleden zag ik hem voor het laatst. Hij vocht met Koen. Ze donderde van de trap af en Rob raakte bewusteloos. Hij moest naar het ziekenhuis. Die nacht werd ik gebeld dat bijna alle patiënten weg waren. Ik ging naar het ziekenhuis om de mensen daar te helpen. Toen ik terug naar Casa Dell Huts ging lagen de andere jongens daar zwaar gewond. Weer ging ik naar het ziekenhuis. Gelukkig had ik daar Alyssa en Melissa. Samen maakten we een plan om de jongens in leven te houden. Uiteindelijk vluchtte we uit het ziekenhuis en betrok ik de rest van mijn vrienden erbij. En nu? Nu zit ik hier op mijn knieën voor Matthy die een geweer tegen mijn voorhoofd aan houd. Mijn vader die de laatste secondes van mijn leven aftelt. Mijn broer die me uitlacht omdat ik verloren heb. 2 vriendinnen die hopelijk nog levend achter me staan. 1 vriendin die waarschijnlijk dood op de grond ligt en een hoop mannen om me heen, die vol verwachting staan te wachten op die ene kogel. En straks komen de rest van mijn vrienden nog. Stan zou de rest meenemen naar het ziekenhuis. Straks komen ze hier aan en zien ze mij dood op de grond liggen. Misschien komen mijn vrienden hier niet eens levend aan, aangezien al Koen zijn vrienden in het complot zaten. Waar zou Melissa zijn? Zou zei nog leven? En dan Rob, waar is die jongen? Zou hij ergens vastgebonden op een stoel zitten. Of zou hij op zn luie reet ergens FIFA aan het spelen zijn, omdat het allemaal in het complot zat. 1.... Eindelijk ga ik vrij zijn. Ik zal nooit antwoord krijgen op al deze vragen en het boeit me nu ook niet meer. Nu wil ik vrij zijn. 0...

'Matthyas het Lam....'