"Akıp giden şu suya atlayamadığım için dünya üzerindeki tüm denizleri kuruttum.
Artık hiç su yok, Alanguva.
Ve biz alev almak üzereyiz."
Yara almış her çocuğa ve yara almış her çocuk için.
18 Mayıs 2015.
UYARI: Bu hikayenin başında erkek ve kadın karakterin arasında aniden gerçekleşecek cinsel gerilim, romantizm, aşk ya da ilişki beklentisinde iseniz, böyle olmayacağını baştan belirtmek isterim. Bu hikaye birbirini tanımayan iki yetişkinin hayatlarının kesişmesini konu almaktadır. Takdir edersiniz ki gerçek hayatta insanlar birbirlerine alışma süreci geçirirler. Birbirini tanımayan iki insan birbirine öylece güvenmez ve kalbini açmaz. Bu hepimiz için geçerli. Ancak karakterlerin geçmişlerini, travmalarını adım adım, sindire sindire, bazen saç baş yolup, "N'oldu şimdi ya," diyerek bir hikaye okumak istiyorsanız doğru yerdesiniz. Ama aksini istiyor ve aniden bir ilişki yaşansın istiyorsanız doğru yerde olduğunuzu söyleyemem. Bu uyarıyı gördüğüm yorumlara ithafen yazıyorum. Hala okumak istiyorsanız hoş geldiniz. Bu hikayedeki insanlar aramızdan birileri olacak. Yani sizin, benim gibi korkuları, şüpheleri, yaraları olan insanlar. Ve elbette ki bunu zamanla aşıp zamanla yaklaşacaklar. Karakterlerin ilk günden Mecnun olması gerçek dışı olduğu gibi benim için itici de. Ben her şeyi okuyarak, bütün duyguları kendi gözlerinizle görerek anlamanızı tercih ederim. Karakterleri sevmeyebilir, hatta yazım dilimi beğenmeyebilir, özgürce eleştirebilirsiniz. Ancak yazdığım her şeyin bir sebebi olduğunu da maalesef belirtmek zorundayım. Bu neden böyle, diye kafanıza takılan bir şey varsa ben bir noktada o sorunun cevabını vermişimdir, içiniz rahat olsun. Burada saygı sınırını aşmadığınız, küfretmediğiniz sürece kimse sizi görüşleriniz sebebiyle de linç etmeyecek ancak aynı saygıyı görmeyi temenni ediyorum.🤍 Sizlere spoiler vermemek adına üstü kapalı bir şekilde şunu da belirtmek istiyorum, buradaki karakterlerin yaşadıklarını yaşayan çok insan var aramızda, biliyorum. Yorumlarda incinmelerini ya da kötü hissetmelerini istemiyorum. Bir psikiyatr ya da psikolog değilim, elimden geldiğince kendi yaşam deneyim ve gözlemlerime dayanarak travmalı karakterlerime bir psikolojik zemin kazandırmaya çalıştım, travma konularında kırıcı sözler yazılmasını istemiyorum, her şeyden önce aynı tecrübeleri yaşamış okurların incinmesini de istemiyorum. Uzun açıklama için kusura bakmayın, keyifli okumalar. 🤍
1. BÖLÜM: KAÇIŞ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nisan 2010
Serin bir nisan gecesiydi.
Sıhhiye'nin üzeri tuhaf bir sisle kaplanmıştı.
Acil kapısının önü, yere çökmüş bir şeyler atıştıran, sigara içen ya da ağlayan anne babalarla doluydu. Yetişkinlerin ağlamasına küçük çocukların çığlıkları da karışıyordu.
Çevredeki dönercilerin çirkin, yağlı ve yoğun kokuları tüm fakülteye yayılmıştı. Kafeteryanın bayat ve çirkin poğaçaları ve sulu kahvelerinin aroması da hastane bahçesindeki ağaçların arasında dolanıyordu.
