"Sana ait olan seni bulur."
José Mauro de Vasconcelos,
Şeker Portakalı
•
Yaşanan olaylar, insanların yorumları, etrafındakilerin tepkisi ve en çok da Jungkook'u kaybetme korkusu yüzünden girdiği depresyonu ve bunalım halini bir kenara bırakmaya başlayan Taehyung; uzandığı kanepede, gözlerini televizyondan ayırmadan bacaklarını kendine çekip daha da küçüldü.
Son dört gündür yaptığı pek bir şey yoktu. Derslere girmeye dahi gücü olmadığı için izin almış, tüm gün evde yatarak zaman öldürmeyi daha cazip bulmuştu fakat dinlenmek hiçbir işe yaramıyor, aksine, sonu gelmeyen ve onu üzen düşüncelerini daha çok harlıyordu.
Bazı şeylerin farkındalığı, düşündüğünden daha çok canını sıkmıştı. Jungkook ile olan ilişkisini kimse istemiyordu, herkesin bir yorumu ve bu ilişkinin gidişatı hakkında bir fikri vardı fakat Taehyung; insanların bir şey bilmeden konuşmasına ve asılsız yargılarına çoktan alışmıştı. Onu asıl üzen şey, zamanında istediği her şeyi yapmasına rağmen babasının dahi ona sırtını dönmesi ve Jungkook ile olan ilişkisini hiçbir şekilde desteklememesiydi.
Bu konuda; kimseden destek beklemiyordu zira en başından beri, Jungkook'un insanların gözünde çizdiği profil yüzünden, kimsenin seve seve desteklemeyeceğinin farkındaydı. Fakat 'en yakınım' dediği kişilerin dahi onu tanımıyormuş gibi konuşması ve ufak bir olayda besledikleri güvensizliği ortaya çıkarması kesinlikle beklenmedikti.
Herkesten kaçıyordu, kimseyle konuşmak ve yüzleşmek istemiyordu. Haklı ve suçsuz olduğu konular olsa dahi buna enerjisi yokmuş gibiydi, gözü kapalı güvendiği insanların karşısında kendini savunmak ve kanıtlamak zorunda olduğu konuma geldiği için kötü hissediyordu. Üstelik, Jungkook ile arasında olan bir mesele olmasına rağmen herkesin haddineymiş gibi fikirlerini dile getirmesi sinirlerini bozuyordu.
Her ne kadar yaşanan her şey yüzünden kötü hissetse de onu bunalım halinden alıkoyan ve bir şekilde mutlu eden belli başlı birçok sebep, daha iyi hissetmesine sebep oluyordu. Mutlu eden birçok olay sayabilecek olsa da birçok sebep denemezdi zira mutluluğun tek kaynağı bir insandı. Herkesten kaçmak için sığındığı evinde, daha farklı hissetmesinin nedeni olan ufak birkaç değişiklik vardı; günlerdir onun yanından ayrılmayı reddeden ve Taehyung'un evini tamamen sahiplenen Jungkook gibi.
Onun evdeki varlığına, gece onunla uyuyup onun kollarının arasında uyanmaya, hazırladığı kahvaltılara ve yanından geçerken dahi öpmesine çok çabuk alışmıştı. Onunla yaşamanın nasıl bir his olduğunu daha net anlayabiliyor olması ise, içinde biriken yoğun hislerin her birini ortaya çıkarıyordu. Bazı şeyleri hala onunla öğreniyor, onunla yaşıyordu. Emin olduğu birkaç konu vardı; ne olursa olsun onu mutlu etmeyi başaran Jungkook'un mutlaka hayatında olması gerektiğine olan inancı ise bunlardan biriydi.
Yavaş yavaş iyileştiğinin ve maruz kaldığı korkunç suçlamaları, Jungkook sayesinde, atlattığının farkındaydı fakat insan içine çıktığında yahut etrafındakilerle, özellikle ailesiyle, karşı karşıya geldiğinde nasıl bir tepkiyle karşılaşacağını ve yargılanıp yargılanmayacağını bilmiyordu. Güven problemlerinden kaynaklanan bilinmezlikler ise gözünü korkutuyor, daha çok içe kapanmasına neden oluyordu.
Onu hiçbir şekilde yalnız bırakmayan Jungkook, babasını tamamen reddedip işlerin daha kötü hale gelmesine engel olsa da içinde bir yerlerde dinmek bilmeyen bir suçluluk duygusu ve saf utanç; zihnini asla rahat bırakmıyordu.
Jungkook'un tüm miras hakkından vazgeçtiğini ve tüm hisselerini devrederek babasıyla olan tek bağının, biyolojik olarak kalmasını sağladığını biliyordu. Jungkook'un anlattıklarına göre, bu yaşına kadar en çok istediği şey; babasından bağımsız özgür bir hayata sahip olabilmekti. Buna erişebildiği ve dileğini sonunda başardığı için onunla gurur duyuyordu fakat bazı şeylerin bu yollarla olmaması gerektiğini de biliyordu. Her ne kadar Jungkook'un lise dönemlerinden beri istediği şeyin bu olduğunu bilse de bunun bir nevi kendisi yüzünden gerçekleşmiş olması onu rahatsız ediyordu.
