Silent Sinister ✔

Chapter 19: Daybreak

Chapter 19: Daybreak

Liwanag mula sa araw ang gumising sa akin. Sinubukan kong gumalaw pero parang may nakadagan ata sa aking tiyan. Hinawi ko ang kulay puting comforter na nakatabon sa aking katawan upang makita kung ano ang nararamdaman kong mabigat na bagay.

Halos manlaki ang aking mata nang makita ang isang brasong nakadagan ngayon sa aking tiyan. Mabilis kong tinagilid ang aking ulo upang makita kung sino itong nasa aking tabi. I don't even need to guess who is it. Natutulog na mukha kaagad ni Damien ang sumalubong sa akin.

My chest is thumping so fast. Gusto ko nang umalis pero ayaw kong istorbohin ang natutulog na si Damien. Gumalaw siya nang sinubukan kong alisin ang pagkakahawak niya sa aking bewang pero mas lalo lamang itong humigpit.

Napalunok ako. What do I do? He doesn't seem to be waking up. Anong oras ba kasi siya natulog kagabi? Nagising kaya siya nung kumuha ako ng tubig kagabi?

Inabot ko ang aking cellphone na nakapatong sa nightstand at tinignan ang oras. Kaagad akong napaupo nang makitang 9:30na ng umaga. Shit. I'm late!

Sinubukan ko muling kumawala sa hawak ni Damien pero imbis na pakawalan ako ay hinila niya ako papalapit sa kaniya dahilan kung bakit muli akong napahiga. He pulled me closer to him to the point that our faces are only a few inches apart.

His eyes are half open meaning that he just woken up. Narararamdaman ko na ang pagpula ng aking mukha dahil sa lapit namin sa isa't isa.

"Hmm.Why are you such in a hurry?" his voice was hoarse.

I was taken aback because of his morning voice. I can't deny that it was so freaking attractive.

"I'm late for class, Damien." I whispered.

He looked at his wrist watch. Nang makita kung ano na ang oras ay pinasadahan niya ng kaniyang kamay ang kaniyang buhok. Ang buong akala ko ay tatayo na siya pero laking gulat ko nalang nang muli siyang humiga. Ang pagkakahawak niya sa aking bewang ay hindi nawawala at tila hinihila pa ako upang lumapit sa kaniya.

"Come on. Let's sleep some more shall we? We're already late anyway." aniya sabay pikit ng mata.

Mabilis akong napahawak sa kaniyang braso nang hindi inaasahan ang paglapit niya ng kaniyang mukha sa aking leeg. I can feel his heavy breaths in my neck. Parang tumayo lahat ng balahibo ko nang mapagtanto kung gaano na kalapit ang aming mga katawan.

"Damien..." I tried calling him pero hindi siya nakikinig.

"I know you're awake." I called again but he remained silent. This guy really.

"Smells good..." he ignored what I said. Mas lalo lang niya hinigpitan ang pagkakahawak sa akin.

I know damn well how fast my heart is beating right now. And I'm afraid that he can hear it.

"Hey, you're not listening." tawag ko.

"I am..." damn that hoarse voice again.

Alam kong hindi naman niya ako pakikinggan kaya hindi na ako umimik pa. Anong oras ba kasi siya natulog kagabi? Siguradong nagising iyon nung bumalik ako rito pagkatapos kumuha ng tubig. Did he did something else or he just went straight here?

Whatever it is I need to go. My plan is to wake up early and leave this place immediately but here I am late in class with a sleeping vampire beside me. How great is that. Note the sarcasm.

Hinawi ko ang buhok ni Damien na tinatabunan ang kaniyang mata. "Damien, I really need to go."

Muli niyang minulat ang kaniyang mata. Nagtama ang aming tingin. It lasted for a few seconds before he decided to finally let go of me. Nauna siyang tumayo at ngayon ko lang napansing wala pala siyang suot pang itaas. I immediately looked away. I heard him chuckle because of my reaction.