YARALI HAYAT

on dördüncü bölüm

"Asena Ö-özür dilerim" dedi hıçkırıklar içinde. Ona herşeyi anlatmıştım. Olanları hatta küçüklükten beri gördüğüm şiddeti onda bu yüzden uzak durmaya çalıştığımı. Ardaya olan aşkımı, ailemin bana yaşatıklarını hatta dün buraya kadar gelip vazgeçmemi yani aklınıza gelebilecek herşeyi anlattım.

Şimdide baş başa vermiş ağlıyorduk. " Nasıl Asena nasıl bunca sene benden gizlersin ha? nasıl? Çocukluk arkadaşım gözlerimin önünde kayboluyormuş" Dedi hıçkırıklar onu durdururken.

"Ne deseydim Miray annemle babam beni doğuran büyüten insanlar şiddet mi uyguluyor deseydim" dedim gözlerimi ağlamaktan kızaran gözlerine dikerek.

Haklıydım, haklı olduğumu bildiği için sustu.

Ortam iyice kötüleşiyordu ortamdaki gerginliği almak için konuştum. "Şu ağlamayı kesecek misin sulu göz. Herşey oldu bitti artık sen yanımdasın"dedim gülümsemeye çalışarak.

Yüzünde acı bir tebessüm belirdi "Bu helinde bile bana destek oluyorsun oysaki benim sana destek olmam gerekmiyor mu?" Dedi sol gözündeki yaşı silerken.

"Tamam haklısın ama ben şuan senin yanındayım mutluyum senin ağlamam beni üzüyor hadi kes şu ağlamayı." Dedim yanaklrını sağa sola çekiştirerek sıkarken.

"Ay tamam sustum yeter ki yanaklarımı sokmayı bırak" dedi ikimizde gülmeye başladık.

Susunca Miray gözlerini gözlerime dikti "Ağlamam ama sende ağlama, hem sen artık yalnız değilsin ben varım olan herşeyi bana anlatacaksın beraber üstesinden geleceğiz" dedi. Beni sıkıca kendine çekti ve sarıldı.

Bu sıcak ve masum ortam beni duygulandırmıştı. Ben ailemden bile görmemiştim bu sıcaklığı arda ve mirayın bana böyle yaklaşması beni benden alıyordu. Küçük şeylerle bile mutlu olabiliyordum ben.

Miray benden ayrılınca kaşlarını çattı."noluyor lan" dedim korktuğum için.

"Sen nasıl Ardaya anonim olarak yazdığını benden gizlersin" dedi.

Buna mı bu kadar kızmıştı. Bunu duyunca rahatladım rahatlamanın ardında kahkahayı bastım. Oda benimle gülmeye başladı.

Mirayla gülmeyi çok özlemiştim en son 14 yaşında  Miray ilk hasta olduğunda bu kadar gülmüştüm. Resmen bana "Ben bu acıya dayanamam birşey yap dursun kan kaybından öleceğim" dediğinde gülmüştüm bu kadar.

İkimizde gülmekten kızarmıştık. Olur ya ağlamanın ardından sinir patlamasından gülmek öyle bir şeydi buda sanırım.

O gün geceye kadar konuştuk, geceyide mirayla eskileri, ardayı konuşarak geçirmiştik. Hem gülüyor hemde hüzünleniyorduk. Gecenin sonunda Miray gözlerimden yorgun olduğumu anlayıp uyumam için kendi odasını bana bırakıp kendi misafir odasına geçti. Yemek yememişti ona dahi halim yoktu zaten yatağa girer girmez uyumuştum.

Sabah uyandığımda saat 14.07'di. Bu saate kadar uyumuş olmam yorgun olduğum içindi belkide. Yataktan kalktım ayaklarım soğuk fayansla buluşunca tüylerim ürperdi. Yavaşca yürüyerek lavaboya gittim elimi yüzümü yıkadım ardından saçlarımı topladım odaya geri geldim. Dün gece mirayın verdiği beyaz yumuşacık kazağı üzerime geçirdim altıma dar mavi koyunu geçirdim. Tam odadan çıkmak kennkpı çaldı ve içeriye Miray girdi.

" Ooo uyanmış bizim uyuyan güzel" diyince istemsizce de olsa tebessüm ettim. Daha sonra konuşmaya devam etti "kazak ve pantolon yakışmış" dedi gözlerini üstümde gezdirirken. Gözleri pırıldıyordu. Gözleri yüzüme gelince gözlerindeki ışıltı yerini acıya bıraktı. Haklıydı acınası bşr hayat hikayem vardı.