Beklenmedik, trajik bir kaza...
Kazadan sonra ruhunu teslim etmiş genç bir kız...
Yitirilmiş umutlar...
Toprak altına gömülmüş hayaller...
Ve ansızın, mucize gibi doğan küçücük bir umut...
Kusurları yüzünden kendinden nefret eden Ecmel'in, hayata da...
KUSURLU EYLÜL 2018'DE MORTENA YAYINLARI TARAFINDAN BASILIP KÜTÜPHANELERİNİZE MİSAFİR OLMAK İÇİN RAFLARDA YER EDİNMİŞTİR. 20 NİSAN 2020 İTİBARİYLE YENİDEN WATTPAD'TE YAYIMLANMAYA BAŞLAMIŞTIR. İLK 40 BÖLÜM BUGÜN, GERİYE KALAN BÖLÜMLER İSE GÜNLÜK 1'ER BÖLÜM YAYIMLANARAK SİZLERE SUNULACAKTIR. KUSURLU'NUN RAFINIZDA YER ALMASINI İSTİYORSANIZ SATIN ALABİLİRSİNİZ.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
# Bear's Den - When You Break
"Onların hikayesi mükemmel değildi. Aksine baştan sona kusurluydu."
Yazdıklarımın size iyi bir şeyler katabilmesi dileğiyle... Keyifli okumalar! ♥
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
Şubat 2015
Pencerenin pervazının hemen yanında durmuş, gökyüzünden usulca yere düşen kar tanelerinin hareketlerini izliyordum. Kar, upuzun beyaz bir örtü gibi bütün sokağı örtmüştü. Dünyanın karanlığına rağmen her yer bembeyaz görünüyordu. Her birinin farklı şekillerde olduğunu duyduğum sonsuz kar tanelerinin gökyüzünden süzülüşlerini izlemeyi sonlandırıp, gözlerimi dondurucu soğuğa rağmen dört katlı, neredeyse yıkılmaya yüz tutmuş olan apartmanımızın altından paltolarına sarılmış bir halde hızla geçip giden insanlara yönelttim ve onları dikkatle izlemeye koyuldum.
Yağan karın altında karı hissederek yürüyen yabancıları izledikçe içimde derin, acı bir sızı oluştu. Oluşan bu sızıyla birlikte ansızın gözyaşlarım yanaklarımdan aşağı doğru süzülmeye başladılar. Gözlerimden art arda kayıp giden her bir gözyaşım, beraberinde var olan bir avuç umudumu da götürüyor, yok ediyordu.
Hayat, adil değildi ve çok fazla acımasızdı. Burası... İnsanlar, hayat karanlıktı. Çok fazla kötülük, çok fazla adaletsizlik ve çok fazla keder vardı. Ben bunu hak etmemiştim. Bu şekilde olmayı hak etmemiştim. Ama artık dönüştüğüm bu yeni beni değiştiremezdim. Bu... İmkânsızdı. Hem annem hem de babam her zaman şükretmeyi öğretmişlerdi bana. Ama şimdi... Uzun zamandır isyan ediyor, olduğum kişiden, hayatımdan nefret ediyordum.
Parmaklarımla gözyaşlarımın ıslattığı yanaklarımı yavaşça kuruladım. Kar tanelerinin çarptığı camdan aşağıya bakıp gözlerimle sokaktan geçen ve benden en fazla bir ya da iki yaş büyük olabileceğini tahmin ettiğim kırmızı paltolu genç kızı takip ettim. Kızın koyu sarı bukleli saçları beyaz beresinin altından sırtına dökülüyordu. Ellerinde eldivenleri ve ayaklarında da uzun çizmeleri vardı. Yüzünü tam olarak göremiyor olsam da güzel olduğunu tahmin edebiliyordum.
Genç kız elini paltosunun cebine atıp telefonunu çıkarttı. İlk önce eldivenli elleriyle telefonunda bir şeyler yaptı ama sonra eldivenini çıkartıp çıplak ellerle devam etti. Telefonundaki birkaç tuşa bastıktan sonra birkaç adım daha atıp durdu, sırtını duvara yasladı ve etrafına bakınmaya başladı. Birini beklediğini tahmin etmek zor değildi.
