Chapter 16 - Strangers Again

5.6K 121 3
                                    

GARRETT'S POV

"Daddy, bakit hindi pwedeng bisitahin si Mommy Harper?" biglang tanong ni Mika. 

"Hindi pa pwede baby eh. She is not feeling well kasi." tumango lang ito. Pansamantalang ako muna ang kumukuha nito sa daycare. Kinausap kasi ako ni Tito Randolf na huwag munang pilitin si Reila na makatanda sa mga pangyayari. Kaya hindi muna kami nagpapakita dito hanggat wala pang na rurule out na diagnosis ang kalagayan ni Reila. I just busied myself with Mika at ang pagpapatakbo nang hospital. 

"Dad, are we going back to Lolo and Lola's house na ba? Na mimiss ko na kasi sila eh." it's been almost a week na wala kami doon tumutuloy sa bahay nila kasi ayaw muna namin magpakita kay Reila. 

"We'll have to see baby. Tanong ko pa muna sa lolo at lola mo kung okay na magvisit doon." sagot ko dito while I buckle her up. 

"Okay." she answered. Lumabas na ako sa kotse at pumunta sa driver's side. Nagdrive kami papunta sa condo na tinutuluyan namin. I admit, sobrang na mimiss ko na talaga si Harper and it feels that half of me is missing. Sana lang ay ma solve na ang kanyang karamdaman. Sobrang delay na kasi nung dapat na ibibigay ko sa kanya eh.

Dumaan muna kami ni Mika sa mall para bumili nang kunting grocery for the next few weeks. While nangungulit si Mika, we accidentally bump into someone.

"I am sorry, Miss." tinulungan ko ito na magpulot sa kanyang mga supot. 

"Oh it's alright." tugon naman nito. Then the craziest thing happen. Nang tumayo ang babae, I can't believe what I am seeing. 

"Mommy!!!!" sigaw ni Mika. She might've seen what I am seeing right now. Si Harper.

"Uhmmm... You must've mistaken me for someone baby." tamis na tugon nito kay Mika.

"No you are my mommy Harper, di ba Daddy?" lumingon sa akin si Mika for confirmation. I stare at her wala akong maisip na idahilan kay Mika. 

"Uh, thank you for helping. I have to go." akmang aalis na ito. 

"Mommy Harper did you forget about us?" namumuo ang luha nito that made me snap out of my reverie. 

"I'm sorry about this. Mika, we should go." I started to leave. 

"But daddy?" tiningala ako ni Mika.

"Baby let's go." pinush ko na ang cart at papunta na kami sa parking lot.

Habang papunta na kami sa parking lot, hindi mawala sa isip ko na kahit na katiting na alaala sa aming dalawa ni Mika ay walang-wala talaga kay Harper. God knows how much I miss her and how much I want to hold her in my arms. Pinasok ko na ang mga binili namin at inilagay na si Mika sa car seat, nakatulog na kasi ito. I went to my side of the car at napabuntung hininga lang ako. Harper, love, please remember already. Sabi ko sa sarili ko at pinaandar na ang kotse.

REILA'S POV

I was walking in the mall to pick up some grocery when I bump to someone's cart. Nahulog yung mga pinamili ko but tinulungan naman ako nang lalaki na may dala nang cart. 

"I'm sorry, Miss" sabi nang lalaki. He has a deep sexy voice. 

"Oh it's alright." tiningala niya ako at nagka eye contact kami. And for some reason there is this connection like a zap of electricity sa aming dalawa. 

"Mommy!!!!" sabay naming nilingon ang bata na nasa cart. Tumingin ito sa akin at kumiti. Ako kaya ang tinutukoy nito?

"Uhmmm... You must've mistaken me for someone baby." sagot ko dito without upsetting her. 

"No you are my mommy Harper, di ba Daddy?" nilingon niya ang daddy niya that seem like she is asking for confirmation. Hindi naman umimik ang lalaki, tinignan lang kaming dalawa. I decided to break the tension.

"Uh, thank you for helping. I have to go." aalis na sana ako when I heard the kid said something.

"Mommy Harper did you forget about us?" naiiyak na tanong nito. Tinignan ko lang siya, biglang may naramdaman akong awa sa bata. May kung anong pumipiga sa puso ko nang nakita ko ang bata. 

"I'm sorry about this. Mika, we should go." tinanguan lang ako nang ama nito at naglakad na ito palayo. I went my way na rin pero hindi ko pa rin nawala sa isip ko ang dalawa. Sino kaya sila? They are not the first one that I came across na ganun din ang approach sa akin. Alam nila kung sino ako but unfortunately hindi ko sila maalala. Tinawagan ko nalang ang driver namin para sunduin na ako. Dumiretso kami sa bahay, iyon kasi ang bilin ni Dad sa akin. I am still under observation for my selective amnesia and I am still a little bit fragile daw. Pero para sa akin, I am healthy as a horse. Dumating na kami sa bahay at nadatnan ko si Mommy sa may hammock nagpapahinga ata ito. 

"Mom? Are you up?" sa totoo lang hindi ko pa rin alam how did I learn to speak English. Siguro dahil na rin sa mga naging experience ko before my memory was gone or as they would say came back. Either way, may mga mannerism pa rin ako na ginagawa ko unconsciously.

"Hey sweetie, how's the mall?" bumangon ito at hinalikan ako sa pisngi. My mom still look gorgeous kahit mataas na ang edad nito. 

"It was great mom, though, something happened." naalala ko kasi yung encounter kanina.

"What happened, sweetie?" alarmang tanong nito. 

"I accidentally bumped into some guy with a kid on which the kid called me 'Mommy Harper'." mataman na nakikinig si Mommy sa akin. 

"I know it's not new that I've been bumping into some people that claimed na kilala nila ako but there is something with those two." patuloy ko na tugon. 

"What did you feel anak?" biglang nagliwanag ang mukha niya.

"Uhmmm, sa lalaki, something inside me felt a spark between the two of us. I mean I admit the guy looks really handsome at matipuno din ito. But nung nakipag-usap ako sa batang babae, na tinawag nang ama nito na 'Mika', habang naiiyak itong nagprove nang point sa ama nito na ako nga yung Mommy niya, I felt a tingling feeling na parang I know the kid and have loved her so much." pag eexplain ko kay Mommy na kasalukuyang nakangiti. 

"Mom you're smiling?-- Oh my gosh? Am I married to that guy and that little girl is my child?" bigla akong nagpanic. 

"Anak, huminahon ka." inakay ako ni Mommy sa sofa. Napahilamos ako sa mga pangyayari and then I remember nung bumalik or nawala yung alaala ko I saw two people that time that brought me to the hospital.

"Mom, now that I remember I saw them here dito sa bahay when I pass out. They were the one who brought me to the hospital. Mommy kilala ba natin sila?" I worriedly asked my mother. 

"Anak, would you like to know them?" tanong nang Mommy ko while hinahaplos niya ang likod ko. Napatingin ako sa kanya. "So we definitely know them, Mommy?"

"Yes, sweetie, and he and that little girl had a very special part of your life." explained nang Mommy ko.

"Okay, Mommy. I would love to know them and those other people that has been a part of my life, if it is possible?" tumango naman ang Mommy ko at niyakap ako.

"Don't worry, sweetie, they mean a lot to you." yung lang ang mga salita na sinabi nang Mommy ko to assure me that everything will be alright. 

So mom and dad told me everything from the time when I got that accident when I was a kid till my involvement with Garrett Drew and his adopted daughter, Mika. It was an overwhelming information na hindi ako makatulog kinagabihan. I decided to talk to Garrett and hopefully to him all over again. Whether maibabalik namin yung mga nawalang memories namins dalawa or hindi. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------a/n: to all who followed this story, Maraming salamat sa paghihintay. Medyo naging busy sa work at sa vacation. At mostly because I had a writer's block. Wala akong maisip na situation eh. I am still open for suggestions kung paano natin ito tatapusin. 


Instant Daddy and Mommy?Where stories live. Discover now