Sevgili Komşum (Tamamlandı)

30.Bölüm: Ödül

Oy ve yorumları unutmayalım. Bölüm yazmanın en büyük motivasyon kaynakları onlar..💖

*

Siz: *video*
->Siyah Göğüslü: Ada bu asker döndü ve canı pasta istemiyor.

*

Işığın birden açılması ve odanın beyaz ışık ile aydınlanması uykumu bozdu. Gözlerim ne olduğunu anlamaz uyku sersemi bir şekilde açılmaya çalışırken, başımı hafifçe kaldırmaya çalıştığım esnada ışık kapanarak ortam yeniden karanlığa döndü. Rüya görüyordum herhalde. Yoksa ışık niye açılıp kapansın?

Başım uykunun verdiği ağırlık ile aşağıya doğru düşerken kendimi uykuya teslim ederek yüzümü Kara'nın yastığına gömdüm ve açılan sırtımı elimin tersi ile kapatmaya çalışarak uykuma devam edebilmeyi umdum. İsmimi duymam ile korku bedenimi sararak bilincimin yeniden yerine gelmesini sağladı. Ne oluyor lan?

Yoksa geçen hafta öldürdüğüm böceğin ailesi intikama mı geldi? Olur mu olur.. Hayatımız her an bir fantastik filme dönüşebilir sonuçta. Nereden bilebiliriz?

İsmimi yeniden duymam ile başımı hızla yastıktan kaldırdım ve yatakta ters dönerek oturur pozisyona geçtim. Ortam karanlıklığı beni korkuttuğu için hızla komodinin üstündeki lambanın tuşuna basarak, ortamın hafifçe aydınlanmasını sağladım. Bir adam silüeti görmem ile başımı iki yana sallayarak görüşümü netleştirmeye çalıştım. Kara'ya benziyordu bu silüet.

Kara mıydı yoksa?

Ay yok ne Kara'sı. Kara şu an Allah'ın dağında. Ne işi var burada onun? Hırsız falandır.

Hırsız falan mı?

Aklımdan geçen düşünceler silüetin konuşması ile son buldu. "Senin burada ne işin var?" dedi, Kara'ya ait olduğuna emin olduğum ses. Bu baya baya Kara'nın sesiydi.

"Asıl senin ne işin var burada?" dedim kaşlarımı çatarak.

"Kendi evime gelemez miyim?"

"Üff." diyerek gözlerimi kapatıp açtım. "Rüya falan mı bu?" Durdum ve bekledim. "Rüyadayken rüyada olduğumu anlamam ki.. Dur belki de anlarım.."

"Rüyanda beni mi görüyorsun?" dedi ve bu konuşmanın rüya değilde gerçek olduğunu anlamama sebep oldu. Rüyamda gördüğüm Kara genellikle sessiz ve nazikti. Gerçek Kara gibi bana alttan alttan imalı sorular sormazdı.

"Kara?" dedim şaşkınlıkla. Uyku artık bedenimi ve zihnimi tam olarak terk etmişti.

"Ada'm." dedi kısık bir ses ile. "Ne zaman döndün?" diye sordum şaşkınlığımı üstümden atamadığımı belirtecek bir ses tonunda.

"Birkaç saat oldu. Mesajları görmedin mi?" diye sorunca kaşlarım çatıldı. "Mesaj mı attın?" diye sorarak başımı komodinde ki telefonuma çevirdim.

Gülümsedi. "Boş ver." demesiyle bakışlarım yeniden ona döndü.
"Sabah yanına gelecektim aslında ama.." loş ışık sayesinde dudaklarında oluşan ufak tebessümü yakalayabilmiştim. "sen bana sürpriz yaptın."

Gülümsemem söyledikleriyle birlikte dişlerimi gösterecek şekilde büyürken, yaşadığım tarif edemeyeceğim kadar büyük özlem ile hızla yorganı ayaklarımla üstümden itelemeye çalıştım ve yataktan hoplayarak yere indim. Kollarımı daha ona ulaşmadan açıp, koşar adımlarla hızla Kara'nın yanında biterek ellerimi karanın beline dolayıp ona sıkıca sarıldım.

Kollarını benim yaptığım gibi sırtıma yerleştirdi. Hafifçe dizlerini kırarak eğildiğinde beni kucağına alacağını anlasam da bunun hakkında düşünmeme fırsat tanımadan beni kucağına aldı. Yapabileceğim tek şey olarak ellerimi omzuna çıkararak, düşmemek için bacaklarımı sıkıca beline doladım.