AOT : Caught In The Fire

Chapter 15

Chapter 15

A gasp escape from my lips the moment I felt the cold water ran from my head down to my body. Parang nagising ang buo kong katawan sa nangyari. Disoriented akong naglibot ng paningin para malaman kung nasaan ako at sinong walang hiyang may gawa nu'n.

"Finally! Gising ka na, Princess."

Wala sa sarili akong napatingin sa babaeng nasa harap ko. Slowly, I memories started attacking my braincells as I remembered who the fvck is in front of me.

Nangunot ang aking noo. "Carolina?"

Pumalakpak ito na parang nasisiyahan. "You remembered me! It's such an honor, bitch."

Napasinghap ako nang malakas na lumapat ang palad nito sa aking pisngi. At dahil basa ang buo kong katawan at mukha, masakit ang pagkakasampal nito sa akin. My head tilted a bit because of that fvcking slap.

"Alam mo, hindi dapat nangyayari sa 'yo 'to, e. If wouldn't be if you're just minding your own business!" Marahas niyang hinabig ang aking batok at hinawakan nang mahigpit ang aking buhok na halos gusto ko nang umaray sa sakit. "Dahil sa 'yong bitch ka, nawala 'yung pinaghirapan ko! I lost it because of you!"

I tried to move my hands, only to find out I was tied. Both hands and feet. Nakaupo ako sa isang upuang plastic at may sandalan. Nanlalamig ako hatid ng tubig na binuhos sa akin kanina. Hindi ko tuloy maiwasang manginig.

"Kung hindi ka umapila, e 'di sana na sa akin ang atensyon ni Damien! E 'di sana sa akin ang kayamanan niya! How dare a trump like you steal what's mine?!" she screamed and the next thing she did scare the hell of me.

Malakas akong napaungol sa sakit nang suntukin niyo ako sa sikmura. Kaagad na rumehistro sa utak ko ang bata. Ang batang na sa sinapupunan ko. She laughed at my reaction. Especially when she saw the tears on my eyes.

Please, not my baby...

"Masakit ba? Huh? Masakit? Have you finally learned your lesson? H'wag ako ang kalabanin mo." Muli niya akong sinampal. It was a painful slap. But a better one than being punch on the stomach.

"Enough of it, Carolina."

Nanghihina akong nag-angat ng tingin sa lalaking nagsalita. I can still feel pain in my stomach because of her punch. She has lots of ring on her fingers, pakiramdam ko ay tumusok ang iilan doon sa aking tiyan.

My eyes keep tearing. Gusto kong manghingi ng tulong ngunit parang nawawalan ako ng lakas. Lalo na nang makita ko ang dugong pumapatak sa aking binti. Malakas ang tibok ng aking puso ngunit hindi ako makasigaw para humingi ng tulong.

For what? Maririnig ba ako sa labas?

Habang tumatagal ang aking tingin sa lalaking nagsalita ay unti-unting luminaw ang aking nakikita. Ganoon na lang ang gulat ko nang masilayan kung sino ang lalaking nagsalita.

That familiar voice...

"Surprise, Micah?" He smirked and walked towards me. He squatted on the floor to level my height and held my chin. "I told you to be careful, didn't I?"

I gritted my teeth. Muling nanunubig ang aking mga mata. Hindi dahil sa sakit ng aking sikmura o sampal ni Carolina. Kundi dahil sa pakiramdam ko'y mabigat na dumagan sa aking dibdib. I sobbed in tears.

"Traitor," I whispered in my very low and weak voice.

For a moment, I felt so weak and hopeless. Watching him in front of me makes me feel weak. Hindi ko maatim tignan ang ngisi sa labi nito na parang tuwang-tuwa sa dinaranas ko.

"If only you didn't come our way," he said.

I didn't expect this. Hindi ito ang inaasahan ko. Manginginig ang buo kong katawan at hindi ko na alintana ang dugong pumapatak sa aking mga hita.