The Sealed Promise

Chapter 47

"Congratulations Mrs. Villamonte, you're five weeks pregnant."

ᕙ(☉ਊ☉)ᕗ

Pag-iyak na lang ang nagawa ko matapos marinig ang sinabi ng doctor na pinuntahan namin.

Limang linggong buntis.

This explains why they said that I'm being moody.

It explains my unexplainable rage towards George.

"Pa...I'm s-sorry. Tita...sorry. I'm so s-sorry."

"Tahan na Belley—"

"No Tita. K-Kasalanan ko. Maling-mali ang nagawa ko," iyak kong sambit habang nakayakap sa'king ama. "I shouldn't fucked that guy. Hindi dapat ako nagpagamit sa iba."

"Wag ka nang umiyak anak. Nakakasama sa'yo yan."

"Pa, I'm sorry. N-Nabuntis ako," kumalas ako sa yakap ng aking ama at maluha-luha silang tiningnang dalawa.

The sympathy is evident on their eyes. Bumuhos ulit ng malakas ang aking mga luha. They stood to be my good parents. From the very beginning, hindi ako pinabayaan ni Tita. Namatay man si Mama at nakulong si Papa ngunit nanatili siya sa'king tabi. Pinunan naman ni Papa ang lahat ng mga pagkukulang niya sa'kin pagbalik niya. Pinaramdaman nila sa'kin ang pagmamahal ng isang magulang. And now? Ito pa ang binalik ko sa kanila.

"Disgrasyadang babae ako!"

"Hindi Belley. Wag mong sabihin yan anak," alo ni Papa sa'kin.

"Yan ang totoo Pa," marahas kong pinunasan ang aking mga luha. "I neither have a boyfriend nor a husband and look at me! Tingnan niyo ako! Nabuntis! Nagpabuntis!"

Tumayo ako at hinarap silang dalawa.

"I'm bearing a child with an unknown father! Putangina naman oh! Okay lang sana kung si George ang ama. Ngunit hindi ey," iling ko. "Ang tanga ko!"

"Anak—"

"Oo. Tanggap ko. Tanggap kong buntis ako. Tangina! Magiging ina na ako Pa! Walang problema sa'kin. Kaya kong buhayin nang mag-isa ang magiging anak ko," naiiyak kong sambit at hinawakan ang aking tiyan. "Anak ko siya. I have the money and I'm capable to give whatever my child wants. Ang hindi ko lang masikmura ay yung tang'nang ama ng dinadala ko. Yan ang problema ko!"

Naawa ako sa magiging anak ko. Lalaki siyang walang ama. For me, it's okay. Tanggap ko ang maging single parent. I couldn't feel pity to myself. Hindi pa man siya lumalaki, hindi ko pa man siya nadadala rito sa mundo  ngunit humihingi na ako ng tawad sa kanya. I felt sorry for my child.

"Hindi mo ba talaga alam kung anong itsura niya Belley?" tanong ni Tita. "Kahit itchura na lang."

"H-Hindi Tita ey," nawawalang pag-asa kong sambit. "Lasing na lasing ako nun Tita. Kaya nga ang tanga ko," sabi ko at pinukpok ang ulo para makaalala man lang ngunit wala talagang pumapasok sa isip ko.

Ang tangi ko lang naaalala noong gabing yun ay ang kanyang mga halik. His kisses and touches. They were just the things I remembered. Pero yung mukha, yung pangalan, the guy's identity...they're totally unknown to me.

"N-Nagising na lang po ako sa kama na walang kasama. I woke alone. Pero alam ko pong may nangyari sa'min. Although, I'm dressed up but—"

"Dressed up?"

"May suot na akong damit nun pagkagising ko pero wala na yung lalaki. Naiwan akong mag-isa sa hotel room."

"Wala ka ba talagang clue tungkol sa kanya anak?"

Kumunot ang noo ko. I try to remember everything but there's none.

"Ang naaalala ko lang ay yung bellboy na nagdala ng breakfast at gamot sa hang-over. Hindi naman ako kumuha ng room service noon pero sabi niya pinapadeliver raw sa room number ko," naguguluhan kong sabi. "Hindi nga ako naniwa—"