Sa Taong 1890

Kabanata 36

Hindi ko na napigilan pa at tuluyan ng tumulo ang aking mga luhang kanina pa nais na kumawala sa aking mga mata. Hindi ko alam. Hindi ko maintindihan.

Ganoon na lamang ang kaba at takot ko dahil sa nangyari kanina. Iyong alam mong wala kang magagawa dahil mas marami sila sa iyo at alam mong mangyayari ang kinatatakutan mong nasa isip na posibleng mangyari.

Ngayon naiintindihan ko na ang mga taong ganoon na lang takot dahil sa ganoong pangyayari. Alam kong higit pa sa pagnanakaw ang magagawa nila sa akin.

Hindi ko pa naranasan ang ganitong pagkatakot ko sa buong buhay ko dahil kapag nangyari ang iniisip kong mangyayari ay hindi ko alam. Sigurado akong tuluyan na talagang magbabago ang lahat.

Hindi ko na napansin na napahagulgol na pala ako habang nakayakap sa kaniya. Hanggang ngayon hindi pa rin nawawala ang mabilis na tibok ng puso ko at panghihina ng buo kong katawan.

"A-agustin," tanging nasambit ko sa pagitan ng pag-iyak kaya mas lalo pang humigpit ang yakap niya sa akin.

"Ayos lamang, Martina. Narito na ako, ligtas ka na," pag-alo niya.

Pakiramdam ko ay mahina ako sa oras na iyon. Wala akong naramdamang lakas at alam kong wala akong kalaban-laban.

Naramdaman ko ang kaniyang pagtapik sa aking likuran at mas lalong yumakap sa akin. Pumikit ako at pilit na ikinakalma ang sarili.

Sa kabila ng hindi pantay na paghinga ay napasinghot ako saka dahan-dahan na bumitaw mula sa yakap saka siya hinarap.

May kaunting ngiti sa kaniyang labi na sinisigurado at pinapanatag akong maayos lamang ang lahat. Mabilis naman niyang inilabas ang kaniyang panyo mula sa kaniyang amerikana/tunika at dahan-dahan na ipinahid sa aking basa mula sa luhang mukha.

Bahagya niyang itinaas ang aking mukha gamit ang kaniyang hintuturo roon sa aking baba kaya nagkasalubong ang dalawang pares na aming mga mata.

Ang tanging nakita ko lamang sa kaniyang mukha ang pag-aalala, pagkabahala, at pagpapanatag sa akin. Dahil sa kaniyang ekspresyon ay naikalma ko na ang aking sarili. Dahan-dahan ko rin na itinaas ang aking mga kamay upang kunin mula sa kaniya ang panyo at punasan ang sarili.

Kusa naman niya iyong ibinigay sa akin at binigyan ako ng kaunting ngiti, "Ayos ka na ba? Wala bang masakit sa iyo? Sinaktan ka ba nila?" sunod-sunod niyang tanong na magkarugtong ang mga kilay.

Napabuntong hininga ako saka yumuko at tumango, "Ay-ayos lamang ako," saka ko siya tinignan at ngumiti sa kabila ng pamumula ang ilong at mga mata ko.

"Maraming salamat dahil dumating ka. Walang nangyaring masama sa akin," bandang huli ay napahikbi ako.

Mabilis naman niya akong niyakap "Shh, tahan na. Ayos lamang, narito na ako."

"Ag-agustin?" garalgal ang boses kong sinambit ang kaniyang pangalan.

"Bakit? Sabihin mo ang iyong nais at gagawan ko iyan ng paraan," mabilis niyang tugon.

"Maaari mo bang ipangako sa aki-akin na hindi mo ito kailanman babanggitin kina Kuya at kina Ina?"

Ayokong mag-alala sila sa akin at malungkot kapag nalaman nila ang nangyari sa akin. Baka pagbabawalan pa akong lumabas ng mansiyon kapag nalaman nilang nangyari ito.

Nang marinig niya iyon ay dahan-dahan siyang napabitaw sa yakap at tumingin sa akin. Ilang sandali siyang napatingin sa akin na tila ba ay tinitimbang ang kaniyang sagot.

"Ayo-ayoko lamang na sila ay mag-alala sa akin," dugtong ko.

Inipit naman niya ang kaniyang labi saka napabuntong hininga sa tumingin sa akin.