"Hihihihi." Sekali lagi bunyi gelak itu kedengaran. Aku dah usap lengan aku bila bulu romaku mula mencanak naik. Seram sejuk je aku rasa sekarang.

"Hihihihi."

Makin lama makin kuat bunyinya. Aku berpusing ke arah persimpangan yang tak sempat aku masuki tadi. Bunyi tu macam datang dari arah sana.

Perlahan-lahan aku berundur ke belakang sambil mata masih menala ke arah itu.

Tiba-tiba seorang kanak-kanak perempuan kecil lebih kurang berumur empat atau lima tahun muncul dari laluan kanan di depanku. Kakinya yang pendek terkedek-kedek berlari ke arahku dengan muka yang jelas gembira.

Aku pula dah terkaku dekat situ. Anak siapa yang sesat ni? Anak warden ke?

"Kakak!" Tiba-tiba dia menjerit sambil berlari ke arahku. Tanganku tiba-tiba disambar lalu ditarik untuk mengikut lariannya.

"Eh? Eh? Dik, akak bukan mak awak, dik," kataku kalut. Kakiku masih terpasak kuat di tanah walaupun ditarik-tariknya.

"Kakak, cepat lari. Nanti abang jumpa kita," katanya dengan sebutan yang pelat. Berkerut-kerut mukanya cuba menarik aku yang berat ni.

Aku pula dah bingung dekat sini. Apa ni? Abang? Siapa abang dia?

"Kakak, cepat! Kita kena lari, nanti abang Ayin catch kita." Sebutan catch yang comel itu buat aku tersenyum walaupun di tengah-tengah suasana yang kalut ni.

"Kejap, kejap. Nama Ayin, kan?" Aku duduk mencangkung untuk menyamakan ketinggian dengannya. Alah, comelnya budak ni. Dengan rambut ditocang dua dan gaun kembang warna pink bercorak polka dot, memang sebiji macam anak patung.

Ayin angguk. Matanya terkelip-kelip melihatku. Jari telunjuk kanan dimasukkan ke dalam mulut. Ee, comel! Rasa nak culik bawa balik lah pula.

"Ayin ni datang dengan siapa?" Tanyaku.

"Ayin datang dengan mama nak jumpa abang," jawabnya ceria. Senyuman manis terukir di bibir menampakkan lesung pipit yang dalam di pipi kirinya. Budak ni nanti besar mesti cantik gila. Kalau aku ada adik lelaki yang kecil lagi, memang aku cop buat adik ipar, tahu?

"Mana abang Ayin?" Laluan maze yang panjang ni aku tengok. Hanya kami berdua saja di sini.

"Ayin lari dari abang," jawabnya dengan tak bersalah.

"Kenapa Ayin lari dari abang? Kalau abang Ayin cari macam mana?"

"Sebab Ayin nak main catch-catch. Tapi abang tak nak. Jadi Ayin larilah." Dengan senyuman polos dia menjawab.

Aku pula dah tepuk dahi sendiri. Nak tepuk dahi Ayin ni tak sampai hatilah pula. Budak kecil macam ni, mana tahu apa-apa. Yang dia tahu, nak seronok je.

"Tak bolehlah macam tu, Ayin. Nanti abang Ayin risau," tegurku lembut.

"Nanti abang... iishaa?" Katanya dengan muka yang keliru. Sebutan risau yang salah tu buat aku cubit pipi montelnya lembut.

"Risau." Aku perbetulkan sebutannya.

"Yi-shau," ulangnya semula.

"Pandai," kataku sambil tersenyum. Walaupun R dah jadi Y dan sau jadi shau, tapi bolehlah tu. Budak-budak kan memang lidah keras sikit. Baru nak bercakap, kan?

"Risau tu apa, kakak?" Tanyanya polos.

Em, macam mana nak cakap eh? Aku berfikir sekejap.

"Risau ni macam ni. Kalau toys Ayin hilang, Ayin buat apa?" Tanyaku.

"Buy new toys!" Jawabnya ceria.

Astaghfirullah. Lupa pula orang dekat sini orang kaya-kaya.

EVERISAWhere stories live. Discover now