အပိုင်း ၂၇ unicode

Start from the beginning
                                    

သူ့အပေါ် လွှမ်းမိုးလွန်နေသူ စိမ်း ကို တခါတလေ သူစိတ်ပျက်လွန်းသည်။သူ့စိတ်က ကြည်နေတာ မဟုတ်။အဘွား ကို စိတ်ပူတာက တကြောင်း၊ ခွဲခန်းဝင်ထားရလို့ ပင်ပန်းနေတာက တကြောင်းနှင့် သူ ဘာမဟုတ်တာကို ရေးကြီးခွင်ကျယ် လုပ်ပြောနေသော စိမ်း ကို သိပ်ပြီး စိတ်မရှည်ချင်။ဒါပေမဲ့လည်း သူ့၏ အမျက်ကိုတော့ အပြင်မထွက်အောင် နေလိုက်သည်။

"စိမ်း ကျွန်တော့်ဆီ ဘာကိစ္စ ဖုန်းဆက်တာလဲ။"

"မနက်က စက်ရုံမှာ ဝန်ထမ်းတယောက် accident ဖြစ်တယ်။"

"ဟင်..ဟုတ်လား။ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။"

"လက်ကို ထိသွားတယ်။နီးစပ်ရာ ဆေးရုံကို ပို့လိုက်တယ်။ဒဏ်ရာက နည်းနည်းတော့ နက်တယ်။အခု ဆေးခန်းပြပြီး မြတ်မောင် ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်။"

"ဖြစ်ရလေ။ဂျူတီ ပြီးရင် စက်ရုံကို ကျွန်တော် လာခဲ့ပါ့မယ်။စိမ်း ကော စက်ရုံမှာ ရှိနေဦးမလား။"

"စိမ်း အခု ပြန်လာခဲ့ပြီ အေး။ဆိုင်မှာ လက်ဝတ်ရတနာ တဆင်စာ ဒီဇိုင်းအသစ် ထွက်မှာမလို့လေ။စိမ်း ရှိမှ ဖြစ်မှာ။"

"အိုကေလေ စိမ်း။"

စိမ်းနှင့် ဖုန်းပြောပြီးသွားတော့ စောနက ဖုန်းကိုင်သည့် ကောင်မလေးကို စိမ်း၏ မောက်မာမှုကို ဆောရီးဟု ဆိုရလေသည်။စိမ်း၏ မောက်မာမှုတွေ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ရှိနေသည့် လူတွေကို လိုက်ရှင်းရပေါင်းလည်း မနည်းတော့ ။ဘယ်လိုပဲ နားဝင်အောင် ပြောပြ၊ပြောပြ မရပေ။မျက်နှာပျက်ရပေါင်းလည်း များနေပြီ ဖြစ်သည့် အတွက် တခါတလေ စိမ်း ကို စိတ်ပျက်မိလေသည်။

ခွဲစိတ်ခန်း ဝတ်စုံပေါ်မှာ ဂျူတီကုတ်ကို ထပ်ဝတ်လိုက်ပြီး ပုံမှန်ဆို အဝတ်လဲပေမယ့် ခဏနေရင် ဂျူတီချိန် ပြီးပြီ ဆိုတော့ တခါထဲ အဝတ်လဲပြီး သွားရမည်။

"ဆရာ ဘာစားပြီးပြီလဲ။"

"breakfast ပဲ စားရသေးတယ်။"

"ဟယ်...အခုတောင် သုံးနာရီ ထိုးနေပြီ ဆရာရယ်။ဆာနေရောပေါ့။ဘာစားမလဲ။စားသောက်တန်း ကနေ ဘာမှာပေးရမလဲ။"

"ခိုင်မာနှောင်ကြိုး"Where stories live. Discover now