Çocukluğundan çok mu farklı yoksa ben mi yanlış görüyorum ,hissediyorum ?Nerede o benimle evcilik oynayan ,nerede o ben düşünce ağlamayayım diye sarılan ,pamuk şekerle kendine sakal yapan ,yüzünden hiç gülümsemesi eksik olmayan ilk aşkım. Karşımda b...
Ameliyathane kapısının açıldığını görünce koşturarak doktora ilerledim.
-"Ne oldu karım nasıl kızım iyi mi?"
Hepimiz başında dikilmiş güzel haberleri vermesi için sabırsızlanıyorduk.
Derin nefes alıp gözlerime baktı.
-"Eşin zor bir ameliyat geçirdi ama başarıyla atlattı. Şimdi yoğun bakıma alındı bu geceden sonra normal odaya alacağız..." İçindeki alev bir anda sönmüştü.Elimi kalbime koyup derin nefes vererek şükredip elimle yüzümü sıvazladım. Mutluluktan ağlayarak -"Allah'ım sana şükür..."diye dua ederek mutlulukla doktora döndüm.
"Kızım o nasıl?"
Yutkunup başını eğdi uzun uzun gözlerime bakamadı.
-"Eşin buraya geldiğinde bebeğin çoktan kalbi durmuştu yapacak hiçbir şey yok üzgünüm . Başın sağ olsun..." Duyduğum o son cümle yüzümdeki bütün mutluluğu silmişti, boğazıma bir kaya gibi oturdu kulaklarıma gelen yoğun çınlama ,gözlerimin önü yavaş yavaş karardı.
Yanlış duymuştum değil mi? Ben yanlış anlamıştım. O kadar küçük bir bedene ölüm nasıl yakışırdı? Doktor gözlerini yavas yavas kaçırdı.
Çökmüş omzumu sıvazlayan doktor kaybolurken arkadan gelen hemşireye sersem bir halde dönüp baktım küçük tekerlekli sedyenin içinde yatan minik bebeğin üzeri kar gibi beyaz çarşafla örtülmüştü.
O benim kızım , canım dı beni kahraman yapacak melekti. Saçlarını öremediğim , elinden tutamadığım kızımdı .
Yumruklarımı sıkarak ilerleyen sedyeye sarsılmış bir halde gözlerimi dikip bütün hastaneyi titretecek kadar avazım çıktığı kadar haykırdım
-"Aggghhhhh...."
Elimi uzatıp ona doğru adım atmamla önüme geçtiler.Omuzumdan tutan bana engel olmaya çalışanları gözüm görmüyor onları ezip geçmek istiyordum. Yıkılan bacaklarım beni yere bıraktı.
