"Hayal ediyorum, Siyah..."
Başını dalgınca bana çevirdi. Canı sıkkın gibiydi. Ya da üzgün...
"Neyi?"
Kısa nefes verdim. Neden her şey bana önemsiz gelmeye başladı birden?
Omuzlarımı kaldırıp indirdim. Usulca önüme döndüm.
"Boşver. Gereksiz bir şeydi işte."
Yanımda hissettiğim hareketlilikle ellerimi bağladım birbirine.
"Beni kafanda oluşturduğun bir hayal ürünü olarak mı görüyorsun yine?" dedi gülerek. Gülümsedim.
"Hayır... Sadece fazla gerçeksin."
Güldü. Sesli nefes alıp verdikten sonra başımı çevirdim. Yüzünde silinmeyen gülümsemesi ile bana bakıyordu.
"Ne zaman sana bir şey söylemek istesem kelimelerimi süzgeçten geçiriyorum. Her ne kadar hevesli olsam da bazen vazgeçiyorum söylemekten. Şimdi olduğu gibi..."
Kaşları hafifçe çatıldı. Konuşacağını hissettiğimde devam ettim sözlerime.
"Bunlar gerçek... Dedim ya, sen fazla gerçeksin. Hayal olamayacak kadar güzel ve gerçek... Senin yanında gerçek yurdumu hatırlıyorum, Siyah. Bu yolda bana eşlik ediyorsun."
Yaşaran gözleriyle gülümsemesini büyüttü. Usulca önüne dönüp başını eğdi. Bu hâline tedirgin olurken sözleri üzerine ellerim yüreğimde biriktirdiğim toprağa serpildi.
"Beyaz... Beni sen kabul ettin. Teşekkür ederim."
