OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]

အပိုင္း ၂၃

Soloက တည္ၿငိမ္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ေမးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲ႔လိုလူမ်ိဳးလားဆိုၿပီးေတာ့ ေတြးေနမိသည္။ အဲ႔လူနဲ႔ ပိုၿပီးရင္းႏွီးလာေလ… ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ေပးေလျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူတစ္ပါးကို တက္ႏူိင္သမွ် ကူညီေပးတက္သည္။ ေဂဟာမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးဆိုေတာ့ အငယ္ေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေပးရတာနဲ႔ အက်င့္ပါလာတာျဖစ္ႏူိင္သည္။

'အစ္ကို သိပါတယ္…'

'ၿပီးေတာ့ Guitarက… ကိုယ့္ကုိယ္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတာေကာ သိလား'

'…'

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ခဏတာဆြံ႕အေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္ေျဖခ်င္ေပမယ္႔ ပါးစပ္က ထြက္မလာ… အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေျဖဖို႔ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြကို ရွာလိုက္ေပမယ္႔ ဘာမွမရွိ…

'Guitarက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေျပာတယ္။ အဲ႔ဒါဆို Guitarလည္း… ကုိယ္႔ကုိယ္ကို လ်စ္လ်ဴမ႐ႈသင့္ဖူးေလ… ဒါေပမယ္႔ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြရွိလာၿပီဆိုရင္ Guitarက အားလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ဘဲေတြးတယ္'

Solo ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး စေနာက္ေနတဲ႔အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးမရွိ…

'လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးႏွစ္ကတည္းက Guitarက စာရယ္ အလုပ္ရယ္ဘဲ လုပ္ခဲ႔႔တယ္ဆိုတာကို ေမ႔ေနတာလား။ အစ္ကိုက တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းခရီးမသြားဖူးတဲ႔သူေလ… အခုက် ဒီလိုသြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စိတ္မပူဘဲေနရမွာလဲ'

'တကယ္က…'

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနတဲ႔အသံႏွင့္ ေျပာမိလိမ္႔မယ္လို႔ မထင္ထားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ တည္ၿငိမ္ေနတဲ႔ သူ႔စကားကုိၾကားလိုက္ရတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္ စိတ္ပူလာသည္။

Soloေျပာတာ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကိုမွ ခရီးမထြက္ဖူးဘူး။ ဘယ္ကားစီးရမလဲဆိုတာေတာင္ မသိ… ကၽြန္ေတာ္က ကိိုယ္႔ကိုယ္ကို လ်စ္လ်ဴမ႐ႈတက္ေသာ္ျငားလည္း 'ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ လုပ္ရတာ'ကို သေဘာက်တဲ႔လူစားမ်ိဳးပင္…