အပိုင္း ၁၄

Start from the beginning
                                    

'So…'

Soloက အေနာက္သို႔ လွည့္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို လႊတ္လိုက္သည္။ အျမဲတမ္းလိုလို တည္ေနတဲ႔သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူဘာစဥ္းစားေနလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းရခက္ေနသည္။

ဒါက ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မႈမ်ိဳးလဲ။

'Guitar…'

Soloက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြကို ထိေတြ႕ေနကာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ဒီအတိုင္း ေမွာင္မဲေနတာဘဲ… ဘာဆိုဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရ…

'So……'

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဖို႔လုပ္ေနတဲ႔စကားေတြက ေခါင္းျပန္ငံုု႔ၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါမွာ ရပ္တန္႔သြားသည္။ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးက ေစာနတုန္းက စတိတ္စင္ေပၚမွာ ျပံဳးခဲ႔တဲ႔အျပံဳးထက္ ပိုၿပီးေတာက္ပေနသည္။

'ကၽြန္ေတာ္ Guitarကို သေဘာက်တယ္'

'…'

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သေဘာက်တယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တုန္းက သူလည္း ဒီလိုဘဲ ခံစားခဲ႔ရလား။

အခုေတာ့ Solo စတိတ္စင္ေပၚမွာ အေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ ဘာေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနမိတာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လို႔ ရသြားသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ႔လို ခံစားေနရတာေလ… ကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းထဲမွာ ဗလာျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသားကလည္း အျပင္းအထန္လႈပ္ရွား ကခုန္ေနသည္။

အခုလို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာလာေတာ့…

သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မေပးခဲ႔ဘူး။

'မ်က္ႏွာမဖံုးထားနဲ႔ေလဗ်ာ…'

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို စိတ္ဆိုးစြာနဲ႔ ဖယ္ထုတ္လာတဲ႔ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဖံုးလို႔မရဘူးဆိုေတာ့ ေကာင္းကင္ကိုသာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။

OXYGEN - ออกซิเจน (မြန်မာဘာသာပြန်) [Completed]Where stories live. Discover now