Undercover

Proloog

Er kwam een klein meisje met blonde, korte haren binnen gelopen. Haar pony hing een beetje voor haar ogen. Haar moeder, die er uit zag alsof ze zo snel mogelijk weer weg wilde uit de klas vol met zeven en achtjarige, stond naast haar. De lerares merkte dat en beende snel naar de deur toe om het kleine meisje op te vangen.

'Ben jij Lana?' vroeg ze. Het meisje knikt en keek weer verlegen naar beneden. De lerares zuchtte even, pakte haar hand en zette haar voor de klas neer. Ze knikte naar de moeder van het meisje, die met een opgelucht gezicht weg liep.

'Jongens, dit is Lana. Ik heb jullie al verteld dat ze vandaag bij ons in de klas kwam.' Ze duwt het meisje nog wat meer naar het midden.

'En kan je wat over jezelf vertellen?' Het meisje slikt en kijkt zenuwachtig de klas in.

'Ik ben Lana. Ik ben acht.' De klas kan het maar net verstaan.

'Harder!' roept Benjamin, een jongen bij wie zijn haar altijd verkeerd zit.

'Sst,' sust de lerares. 'Lana, kan je iets harder praten?' Een klein traantje rolt bij haar over haar wang.

'En ik ben verhuisd.' Ze frummelde aan haar rood met wit gestippelde rokje die ze samen met een rood t-shirt aan had.

'Zo lijkt ze net een paddenstoel,' giechelde Jennifer naar Britt. Britt zei niet zoveel. Ze zei überhaupt niet zoveel. Ze wist nooit wat ze moest zeggen.

'En naast wie wil je gaan zitten?' Lana haalde haar schouders op. Tja, naast wie moet je gaan zitten als je niemand kent? 'Oké.' Het leek erop dat de lerares niet zo goed wist wat ze moest doen. 'Is er iemand die graag naast Lana wilt gaan zitten?' Niemand zei iets. Niemand stak zijn hand op. Iedereen keek haar alleen aan met een zombieblik. Haar hoofdje ging langzaam weer naar beneden. Britt hand schoot snel omhoog. Voordat haar beste vriendin Jennifer hem omlaag kon drukken, had de juf het al gezien.

'Britt? Jullie mogen daar wel plaats gaan nemen.' Ze wees naar een tafeltje die oorspronkelijk bedoeld was voor kinderen die te druk waren, en daar voor straf moesten gaan zitten. De hele klas bleef stil. Jennifer keek treurig naar Britt toen ze haar stoel piepend naar achteren schoof. Lana liep, nog steeds met haar hoofd naar beneden, naar de tafeltjes. Snel ging ze zitten en liet haar tas op de grond ploffen. Britt pakte haar schriften en etui op, en liep naar haar toe. De ogen van haar klasgenoten brandde in haar rug.

'Hoi,' fluisterde ze toen ze bij het tafeltje kwam.

'Hallo,' zei Lana zacht terug. Een kwartier lang zeiden ze niks, maar luisterde ze naar de uitleg van de grote vrouw die voor het bord stond. Daarna werden er rekenboeken uitgedeeld. Nog steeds zeiden ze niks. Britt maakte rustig de sommetjes terwijl Lana hopeloos voor zich uit staarde. De lerares kwam op haar af lopen.

'Snap je het niet?' Lana schudde haar hoofd. 'Britt, kan jij Lana even helpen?' Britt knikte en schoof haar stoeltje iets dichter. Na een half uur werd er al niet meer over rekenen gepraat, maar legde Britt uit hoe de rest van de kinderen in de klas waren.

'Waarom ben je eigenlijk verhuisd?'

'Papa en Mama zijn niet meer gelukkig met elkaar,' antwoordde Lana zacht terwijl ze een traantje weg veegde.

Na een paar maanden was Britt Jennifer al bijna vergeten. Ze zat nog steeds met Lana achterin de klas en ze giechelde aan één stuk door. Lana was veel veranderd. Ze was helemaal niet zo'n verlegen meisje als de meeste kinderen eerst dachten. Ze kwam juist veel voor zichzelf op. Lana zelf vond de klas ook steeds leuker worden, nu de klas haar had geaccepteerd.

'Vandaag gaan we kijken hoe het is om een krant te maken,' vertelde de juf opeens. De kinderen keek haar verbaasd op. 'We maken een krant met onze klas, je schrijft gewoon een stukje over iets wat je leuk vind. Dat kan over van alles zijn. We hebben alleen nog twee mensen nodig die samen met mij de krant in de goede volgorde zetten.' De handen van Britt en Lana schoten om hoog. De juf glimlachte naar ze en knikte. Ze gaven elkaar vrolijk een high-five en wachtte af om te horen wat ze allemaal moesten doen.

Aan het eind van de dag hadden ze met de hele klas een mini-krantje gemaakt. En Lana en Britt hadden toen al afgesproken dat ze later allebei bij een krant gingen werken.