BOY HIRSIZI

59. BÖLÜM

"Hayalini kurduğun geleceğe sahip olmanı engellemek yerine ölürüm daha iyi."

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

"Bu kadar yeter." Abim üstümdeki çarşafı çekiştirip beni saklandığım kozadan çıkardığında ağlamaktan şişmiş gözlerimle onu zorlukla gördüm. "O herifi arıyorum ve buraya geliyor. Ne bok yemişse onu temizlemeden bu evden çıkmayacak."

Başımı iki yana sallayıp bırakmayı reddettiğim yüzüğüme daha sıkı tutundum. "Niye anlamıyorsun?" diye sordum burnum dolduğu için garip çıkan sesimle. "Suçlu benim, o bir bok yemedi. Ona çok kötü şeyler söyledim." Yüzümü yastığa bastırıp tekrar bir ağlama krizine girdim. "Abi çok kırdım onu. Bana nasıl baktığını görseydin..." Bakışı aklıma geldiğinde nefes alamadım.

Abim bir şeyler homurdandı. Arşın gittikten bir saat sonra gelmiş ve beni tam anlamıyla yerlere yatmış ağlarken bulduğunda endişeden aklı uçmuştu. İyi geçtiğini söylediğim hâlde sınavımın iyi geçmediğini düşünüp teselli etmeye çalışmış ve beni yattığım yerden kaldırıp kucaklayarak yatağıma taşımıştı. Sakinleşmem için yaptığı hiçbir şey işe yaramamıştı. O ara konuşamayacak kadar kötü durumda olduğum için ağlamamın sebebini söyleyememiştim ancak döküldüğümde Arşın'a demediğini bırakmamıştı. İnatla suçlu olduğumu söylüyordum ama anlamıyordu.

Yatakta yanıma oturup boynumu terden ıslanmış saçlarımın esaretinden şefkatle kurtardı. "Tamam prensesim," dedi yavaşça. "Helak ettin kendini. Ağlamaktan ciğerlerin dışarı çıkacak."

"Çıksın," dedim dizlerimi karnıma çekerken. "O olmadan nefes alamıyorum ki zaten. Ciğerlerim çıksa ne olacak?"

Abimin kendi kendine söylendiğini duydum: "Ulan şu an yaptığım şeye inanamıyorum. Kız kardeşim erkek arkadaşı için ağlıyor ve ben onu teselli ediyorum. Kız kardeşimi bak. Erkek arkadaşı için." Dişlerinin arasından sert bir nefes aldı. "Ve şimdi o gerzeği arayıp kız kardeşimle barışması için eve çağıracağım. Niye lan? Ne gerek var? Gidip onu eşek sudan gelinceye kadar dövmek varken..." Yanağımı yastığa yaslayıp alttan alttan ona baktığımda sözlerine devam etmedi. "Tamam lan, tamam. Dövmeyeceğim. O pis gözlerini çıkardığımda onun bakmadığı dünyaya bakmayı falan anlamsız bulup kör edersin şimdi kendini."

"Abi," dedim kalbim sökülüyormuş gibi hissederken. "Ben onu çok üzdüm."

"Bunu bin defa söyledin." Sert sesine rağmen yanağımda gezen, gözyaşlarımı temizleyen parmakları nazikti. "Bir sebebin vardır illaki. Şu an onu üzdüğünden daha fazla kendini üzüyorsun ve yarın sınavın var. Sakinleşmeni bekledim ama saatlerdir aynı durumdasın. O yüzden şimdi o bok böceğini arıyorum."

Telefonunu çıkardığında telefon numarasını nereden aldığını sormadan "Açmaz," dedim küçük bir hıçkırık eşliğinde. "Niye açsın ki? Beni görmek istemiyordur." Gözyaşlarım hiç durmadan akıyordu.

Abim uzanıp şakağıma dudaklarını bastırdı. "Eğer istemiyorsa nerede olduğunu söylemesini sağlayıp ensesinden tutarak getiririm onu buraya. Sen merak etme abim."

Başımı iki yana sallasam da gözlerimi açabildiğim kadar kocaman açıp onun telefon ekranında gezinen parmağını izledim. Bir süre sonra telefonu kulağına yaslayıp sessizce dinledi. Küçük bir küfür eşliğinde telefonu kulağından çekti. "Telefonu kapalı."

İki kelime... İki kelime, böyle basit iki kelime insanı ne kadar şiddetli ağlatabilirdi? Bunu öğreniyordum.

Abim bedenimi yataktan zorlukla kaldırıp ellerimi hâlâ tuttuğum yüzüğümden ayırdı ve beni dizlerine yan bir şekilde oturtup başımı omuzuna yasladı. Durmaksızın ağlarken  bebekmişim gibi sağa sola sallanarak, sırtımı sıvazlayarak sakinleştirmeye çalıştı. Kollarımı boynuna dolayıp ağlamama omuzunda devam ettim. Tişörtünü sırılsıklam edinceye kadar durmadım. Hayal meyal Baha'nın birkaç defa kontrole geldiğini fark ettim. Hiçbir gelişme olmadığını görünce saçlarımı okşayıp geri gidiyordu. Akacak tek damla gözyaşım kalmadığında ve başım çatlayacak kadar ağrıyınca ağlamam durmuştu. Ağlamaya devam etmek istiyordum ama acıyan gözlerim bana isyan edip kapanmış, kirpiklerim birbirine girmişti. Abimin beni yatıştıran hareketleri de eklenince buna, bitkin bir hâlde kendimi karanlığa bıraktım.