အပိုင်း ၁၄ zawgyi

Start from the beginning
                                    

"ေရာ့...ပဲျပဳတ္."

ပဲျပဳတ္ ရသည္ႏွင့္ ပဲျပဳတ္ဖိုး ေပးလိုက္သည္။ပဲျပဳတ္ဖိုး ပိုက္ဆံေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ေတာင္းကို အေဒၚႀကီး ေခါင္းေပၚ ျပန္ၿပီး ပင့္တင္ေပးလိုက္ပါသည္။

"ေ႐ႊရင္ေအး ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ဦး။ေဆးခန္းပို႔ရမယ္ ဆိုလည္း ပို႔ေပး။အဖ်ားရက္ရွည္ေနရင္ ေဈးေရာင္းပ်က္တယ္။တေန႔ဝင္ေငြလည္း ေလ်ာ့တယ္။ငါတို႔ေတြက တေန႔လုပ္မွ တေန႔စား ဆိုေတာ့ တေန႔ေဈးေရာင္း မထြက္ႏိုင္ရင္ တေန႔ရတဲ့ေငြ နစ္နာတာပဲ။"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ...အေဒၚ။ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္။"

ပဲျပဳတ္ေရာင္းေသာ အေဒၚႀကီး ထြက္သြားေတာ့ သူလည္း အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။ငယ္ေလးႏွင့္ဧပရယ္ ကေတာ့ အိပ္ယာမထေသးေပ။သူ ေနာက္ေဖးကို ဝင္မည္ အလုပ္မွာပဲ ဇင္ က အခန္းထဲမွ ထြက္လာေလသည္။ဆံပင္ရွည္ေလးေတြက ဖြာဆန္ႀကဲလို႔။ စူပုတ္ပုတ္ေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ပုံစံေလးက မနက္ခင္းေလးမွာ ျမင္ရတာ မဂၤလာ ရွိလွေပသည္။ဇင့္ ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။အဖ်ားရွိေသးလားဟု စမ္းၾကည့္ရန္အတြက္ ဇင့္ အနားသို႔ သြားလိုက္သည္။အနားအေရာက္မွာေတာ့ ဇင့္ နဖူးေလးကို အဖ်ားစမ္းဖို႔အတြက္ လက္လွမ္းလိုက္စဥ္ ဇင္ က သူ႔ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ သူ႔လက္က ေလထဲမွာ တန႔္သြားသည္။နဖူးကို အဖ်ားစမ္းဖို႔ လက္မခံေသာေၾကာင့္ လက္ဖ်ံကို လွမ္းဆြဲၿပီး ေသြးခုန္ႏႈန္းစမ္းလိုက္သည္။

"အဖ်ားနည္းနည္း ရွိေသးတယ္။"

"ခင္ဗ်ားက အဲ့လိုလည္း အဖ်ားစမ္းတတ္တာပဲလား။"

သူလုပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ဇင္ က ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။

"အလိုလို စမ္းသပ္တတ္တာပါ။"

"ဪ..."

လည္ပင္းကို လက္ညႇိဳး၊လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာေထာက္ၿပီး ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း အႀကိမ္အေရအတြက္ကိုေတာင္ စမ္းသပ္တတ္သည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူ မေျပာေတာ့ပါ။

"သက္သာရဲ႕လား။"

"အင္း...သက္သာပါတယ္။ပဲျပဳတ္ဝယ္ထားတာလား။"

"ခိုင်မာနှောင်ကြိုး"Where stories live. Discover now