MISSING HEART [Book2of BH] ONGOING

MH-13

[Inoue's POV]

 

Dinala niya ako sa  restaurant ng hotel, kung saan una ko siya nakita nung gabi iyon. Pinauna nya ako pumasok at ng makakita kami ng table ay inalalayan niya pa ako sa pag upo. What the heck! Ano ginagawa niya? Hindi naman ganito ka gentleman ang  asawa ko. Naiilang ako huhu =___=

"What do you want to order?". Dahil nakaramdam ako ng pagkailang dahil sa ikinilos niya kanina kaya hindi ko siya magawa tignan.

"Ehem" tumikhim siya. Kaya agad  ako napatingin kay Keito. Napatanga ako nung makita ko na bahagya siya natawa ng makita ang itsura ko. Oh Nooo! Siya ba talaga ang asawa ko? Siya ba talaga? Pero kamukha niya talaga at isa pa, bigla ako napahawak sa dibdib ko. Sa iisa lalaki lang bumubilis ang tibok ng puso ko, iyon ay walang iba kundi kay Black Heart.

"Eh?" Shete! Hindi ako makapagsalita ng maayos. Tangi iyon lang nasabi ko? Napailing iling siya habang nakahawak sa chin niya at nakangiti. Mas lalo bumubilis ang tibok ng puso ko sa mga tingin at ngiti niya.

"Miss Inoue, Relax" kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Pero naramdaman ko ang paginit ng pisngi ko. Shock nahalata niya na kinakabahan ako, kainis. Huminga na lamang ako ng malalim at nginitian siya. Dumating ang waiter at binigyan kami ng list ng mga menu. Sinabi ko ang order ko at nagulat ako nung malaman na iyon din ang order niya. Kumain kami, lunch time na rin naman. Habang kumakain hindi ko maalis ang mga mata ko sa kanya.

Saito, totoo ba ito? Kasama kita kumain ng lunch ngayon? Matapos ang siyam na taon muli kita nakasama kumain ng tayo dalawa lang.

"kamukha ko ba talaga siya?" natigilan ako sa pagkain. Lalo nung makita ko pinunasaan niya ng napkin ang bibig niya at tsaka seryoso tumingin sa akin. Hindi ko malaman kung bakit sa mga oras na iyon ay parang gusto ko maiyak. Gusto ko maiyak ng dahil sa tanong niya? Bakit kailangan niya e tanong ang bagay na iyon sa akin?

Kamukha mo? Oh please! Pwede ba Saito aminin mo na lang sa akin na ikaw iyan. Kahit gusto ko man magalit sayo pero hindi ko na gagawin basta aminin mo lang! Please Saito.Please!

Tangi pagtango ang sagot ko. Hindi ko magawa magsalita kahit iyon ang mga bagay na gusto ko sabihin sa kanya.

"Ah ganon ba? Hmmm siguro naman mas gwapo ako sa kanya?" ngumiti siya ng nakakaloko. Napalunok ako. Umiling ako. Nakita ko napawi ang mga ngiti niya.

"Mas gwapo  ang asawa ko" Ano ba ito pinagsasabi ko? Parehas lang naman sila gwapo kase magkamukha silang dalawa. Ilang minuto katahimikan, wala nagsasalita. Nanatili lamang akmi nakatingin sa isa't isa na wari sinusuri niya ako. At ako naman ang tangi hangad ko lang kaya ko siya tinitignan ay sulitin ang mga sandali kasama ko siya ngayon. Masaya na ako makita buhay siya.

"Kailan siya namatay?" Nanlaki ang mga mata ko sa tanong niya. Muli ako nakaramdam ng pain nung muli nagflashback sa isipan ko ang mapapait na pangayayari noon. Matagal bago ako sumagot.  Muli ay tumingin ako sa mga mata ni Keito.

"Sino naman nagsabi sayo na patay na ang asawa ko?" Kumunot ang noo niya sa tanong  ko. Tumikhim ako at muli tinignan siya sa mata.

"He's still alive" kampante sabi ko. Sa mga mata nakikita ko ngayon sa kanya, alam ko na ikaw nga ito, Saito Saga. Hindi mo na ako maloloko pa. Hindi kagaya sa siyam na taon na pinaniwala mo kami patay ka na. No! Not this time. Hindi na ako magpapaloko dahil alam na alam ko na ikaw iyan.

"So buhay pa pala siya?" tumango tango naman siya.

"Kung buhay pa siya, nasaan na siya ngayon?" napahalf smile ako sa tanong niya.

"Do you really want to know kung nasaan ang asawa ko?" He shrugged his shoulder. Nang aasar ba talaga siya. Sige na panalo na siya dahil naasar na ako. Ngumiti siya sa akin.

"Yes, I want to know"  Muli ay ngumiti siya at nginitian ko siya ng pilit.

"He's in front on me, right now at kausap ko" after ko sabihin iyon ay unti unti napawi ang mga ngiti niya. I smirk ng makita ang itsura niya. Wala ka ng kawala sa akin, My Dear Husband!