KAMER

13. Bölüm

Özge' nin gideceği gün gelmişti üç saat sonra uçağı vardı . Saat sekizdeydi biletleri. Okan ve Özgeyi beraber yolcu edecektim . En yakın iki arkadaşımın birden gidişini izliyordum ama ben aşıktım. Sevdiğim insanların gitmesine. Demir'den de hiç haber yoktu. Ulaşmaya çalışsamda ulaşamıyordum. Ama ikinci şansı hakediyordum. Beni affetmesi için de elimden gelen her şeyi yapacaktım.
Okan ve Özge ile bir saat vakit geçirdikten sonra. Onların gitme vakti gelmişti. Beraber havaalanına gittik. Son kez sarıldım arkadaşlarıma . Tekrar döneceklerdi ama yinede çok üzülmüştüm . Tam dört senedir yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu. Okan tam gidecekken arkasını döndü
- Kamer Demir şuanda buradaki evinde ama bak asla benden duymadın . Git şansını dene. Hoşçakal .
- Çok teşekkür ederim. Güle güle gidin.
Dedim ve iki arkadaşımın gidişini izledim. Daha sonra bir taksiye binerek  kendi evime geldim. Hava soğumuştu akşam vakti olduğu için üstüme bir şey aldım. Taksinin ücretini ödeyip gönderdim. Daha sonra da otobüse binip Demir' in evinin yolunu tuttum. Cam kenarına oturup bir şarkı açtım.
Kıraç - Endamın yeter. Bu şarkı da bana onu hatırlatıyordu gerçi dinlediğim her şarkıda her zaman o vardı . Şarkının huzurunda gözlerimi kapattım. Gerçekten Demir ' in hayali bile güzeldi. İçimden şarkının sözlerini geçirdim.
- Kalbim senden senden vazgeçmeyecek.
  Korkma içimde aşkın hiç bitmeyecek
  Eğer istersen sonsuza dek sürecek...
 
Demir' in evinin yakınındaki durağa geldiğimde otobüsten indim. Üstüme başıma son kez bir baktım. Yani güzel ve sade bir kombindi.

     ( Kamer' in kombini  )

   Heyecandan elim ayağım titriyordu. Soğuk olur diye üstüme aldığım hırkayı bile çıkartmak istiyordum. Daha fazla beklemek istemedim ve biraz yürüdüm. Sonunda Demir' in evinin önündeydim. Kapıyı tıkladım. İçeriden Kimsin diye ses geldi. Her insan kim o diye seslenir  garip çocuk...
- Demir benim . Kamer.
- Git.
- Lütfen aç şu kapıyı bir kez konuşalım. Sonra  sana söz veriyorum. İstemezsen gideceğim.  Beni bir daha asla görmeyeceksin.
- Kamer bu kapı  açılmayacak. Git boşuna bekleme . Görüşmek isteseydim ben zaten karşına çıkardım.
- Gitmiyorum işte. Gitmeyeceğim. Seninki inatsa benimki keçi inadı . Sen bu kapıyı ya açarsın ya da açarsın . Açana kadar buradayım . Gerekirse sabahlarım bu kapının önünde umrumda değil.
Dememle birden kapı açıldı.
- Kamer git buradan . Hava soğudu üşüyeceksin.
Dedikleri umrumda değildi . Kızgınken bile beni düşünüyordu. Görür görmez sarıldım ona. Çok özlemiştim. Kokusunu içime çektim. Günler bana yıl gibi gelmişti sanki yıllardır görmemiş gibi özlem vardı içimde ona karşı.  Ama beni bıraktı kendini geriye çekti. Bense sadece gözlerine bakakaldım.
- Demir. Lütfen böyle yapma . Bir kez konuşalım. Ben pişmanım . Bir anlık sinirle oldu her şey. Gerçekten ne kadar üzgün olduğumu anlatamam. Çok kızgınsın ama telafi etmeme izin ver.
-  Kızgın değilim. Konuşmak istemiyorum Kamer neden anlamak istemiyorsun?
Ne senin hayatın bana göre nede benim hayatım. Biz birbirimize uzağız . Biz çok farklıyız. Ben sana bunu en baştan söyledim. İnatla bir şeyin olabileceğine kendin inandın beni de inandırdın . Ama bak ne oldu? Şimdi git lütfen.
Dedi ve kapıyı kapattı.  Buz gibiydi yine.  Ama ilk defa ona bakarken üşümüştüm. Kim bilir hangi yarasını kanatmıştım. Hangi anılarıyla vurmuştum onu . Çok pişmandım ama dinlemek istemiyordu. Konuşmak istesem ben zaten karşına çıkardım demişti. Demekki gerçekten benimle konuşmak bir ilişki yaşamak istemişti onca zaman. O kadar duvarlarını yıkıp yanımda olmak isteyen birine neler demiştim. Şimdi ne olacaktı. Böylece bitti mi bizim aşkımız ? Zoruna giden bir şey olmasaydı asla böyle davranmazdı .  Eve dönmek istedim ayaklarım gitmiyordu. Kapıyı tekrar çalmak istedim bu sefer de ellerim gitmiyordu. Öylece kalakaldım. Aklımdan tek geçen tek şey böyle bitmemesiydi . Ama belkide bazı aşklar yarım kalmalıydı. Bazı aşklar hiç yaşanmamalıydı. Peki ya soru işaretleriyle kalan  aşklar onlar nasıl bitecekti? Aklında binlerce soru  varken maziye gömüp nasıl devam eder ki insan ? Yaralarım çok ağırdı zaten. En sevdiklerimi tek tek kaybetmiştim. Şimdi tam Demir'e tutunacakken nasıl olur da biterdi? Aşkımı kalbime gömüp devam edebilir miydim? Yaz mevsiminin ortasında tir tir titriyordum. Soğuk olduğundan değil buz dolabımı kaybettiğim için...
Ben böyle düşünürken karşımda Aras' ı gördüm . Nereden geldiğini neden beni takip ettiğini sormayacaktım. Şuanda düşünebileceğim en son insan oydu.
- Neden geldiğimi sormayacak mısın?
Cevap vermek istemedim ama asla susmazdı.
- İnan ki hiç merak etmiyorum. Umrumda değilsin.
-  Bakıyorum ki sevgilin seni sokağa atmış.
- Sanane bundan?
- Üşüdüysen seni ben ısıtabilirim .
- Allah' ın cezası pislik. Defol git başımdan .
- Hava çok soğuk otele gidelim istersen .
Niyeti çok net belliydi zaten sadece gerçek yüzünü saklıyordu onca senedir. Hiçbir şey demedim. Hızlıca yürüdüm yanından . Ama beni takip ediyordu hâlâ arkamdaydı. Ana caddeye varamamıştım ki beni kolumdan tuttu . Çok karanlıktı burası da ve kimse de yoktu. Ben bi anlık hırsla Aras' ı itip  çantamdan telefonu çıkardım ve hızlı aramadan Demir' i aradım. Aklıma ilk gelen isim o olmuştu.
Demir telefonu açtı. Bense ağlıyordum.
- Demir yardım et lütfen ...
Dememle Aras elimden telefonu alıp yola fırlattı. Kolumdan sıkıca tutup kendine çekti.
- Şimdi ne yapacaksın Kamer Hanım? Sen benimsin dememiş miydim ben sana ? Bak kollarımdasın kim kurtaracak seni?
Ağlayarak çığlık attım . Bir anda eliyle  ağzımı kapattı. Sinirli bir şekilde ağaçların arasına götürdü. Sadece bir sokak lambası vardı. Bileklerimden tutup yere attı . Dizlerim, bileklerim ve avuç içlerim  yırtılmıştı.  Aras  üzerime doğru geldi. Yanıma eğilip kulaklarıma  sessizce
- Sevgili olduğumuz tüm zamanlar bu anı beklemiştim . Dedi ve beni sıkıca kavrayıp boynumdan öpmeye başladı. Ben çığlık atıyordum ama kimse beni duymuyordu. Tırnaklarımı ne kadar  Arasın yüzüne  geçirsem de bırakmıyordu...