Violina nën maskë

9

Kapitulli 9

Ishte ulur pranë pemës me mimozat verdhoshe dhe mbi gjunjtë e përthyer mbante duart varur me mendjen fokusuar tërësisht mbi degët e pemës, që po lëkundeshin aq lehtë, e prapë së prapë ajo mundej ta dallonte. Edhe vapë bënte goxha.

Sikur të ishte gjithçka kaq e lehtë sikurse lulet e kësaj peme, të bukura, të freskëta, por jo, as ajo e as të tjerë njerëz nuk e kishin një fat të tillë. Ajo donte vetëm pak qetësi, e kjo qetësi zor se gjendej në fshatin, në shtëpinë, në detin me kaq shumë kujtime. 

Po e mundonte shumë ëndrra prej së cilës ishte zgjuar në mëngjes me një peshë munduese të çelur në kraharorë. Rrezari. Ky qëndrim, kjo distancë e shfaqur prej tij, i kishin kaluar shumë ditë e ajo donte kaq shumë që të paktën t'i thoshte se çfarë kishte bërë gabim, që nuk donte t'i fliste më siç  kishin nisur të flisnin. 

Duke u endur në një rrugë mbushur me mendime...

"Moza!" zëri, që nuk priste kurrsesi ta dëgjonte, i foli. 

Ktheu kokën menjëherë e mbushur me nota shokimi dhe dalloi personin, që tashmë mbante mbi supe titullin si "ish-bashkëshorti" i saj. Ja tek qëndronte përpara saj njeriu që e deshi për më shumë se 25 vite dhe ende e donte si e marrë, por kishte mbetur një dashuri me thellësi të mëdha e me kore të zëna, që në pamje të parë mund të dukej e marrë fund.

Panatallonat e kadifta kishte veshur dhe një këmishë, veshja e zakonshme e tij, me mjekrën e hequr dhe flokët e shkurtuar. Iu drodhën sytë kur e panë. Ta kishte përballë e të mos mundej t'i thoshte dot diçka, një fjalë. Asnjëherë nuk kishte qëndruar larg tij për kaq gjatë, e kishte kuptuar që dhe mund t'ia dilte tashmë, por ta shihte sërish, dukej sikur po e kthenin në fillim, në krye të rrugës, që kishte ndërmarr për të rikuperuar çdo gabim të bërë në jetë.

"Sam?" 

Mund ta mohonte goja, e ta fshihte entuziazmin, por sytë jo. Sytë filluan t'i shkëlqenin si dielli në agim. Donte t'i kapte duart e nxehta shpuzë, e të mbështillte faqen e saj me to, të ndjente edhe një herë pas kaq shumë kohësh butësinë e tyre. Hapat e tij drejt saj ishin të vendosur, e vendosshmëria e tij vihej në balancë me drithërimën e saj, sikur të mund t'ia shpjegonte atij sesa i vështirë po i dukej ky ballafaqimi, nëse mund ta quante kështu.

"Gëzohem që po të shoh sërish!" i flet ajo e para, edhe pse fjalët e para që i erdhën ndërmend për ta pyetur, ishin se çfarë kërkonte ai aty, pranë saj.
Ai hapi krahët dhe e rrethoi trupin e saj duke mbështetur kokën mbi supin e saj. Fryma e ndrydhur u lëshua njëherësh.

"Edhe unë...nga nuk kam kërkuar për ty, e kurrë nuk ma merrte mendja se do të gjeja këtu."

Të dëgjonte se ai kishte kërkuar për të...po përse?...ia mbushi kraharorin me një ndjenjë të re, që po e gufonte përbrenda.

"Të më kërkoje...përse?"

"Përse thua ti? U bëra merak për ty. Kaq ditë pa dëgjuar asnjë lajm prej teje."

E këto ditët nuk e kishin mbushur ende muajin...

Nuk po dinte në duhej të ndihej e përkëdhelur prej këtyre fjalëve, apo të inatosej më shumë se përse ata të dy kishin marr këtë rrjedhë pa e dashur vërtet. U distancua pak prej tij dhe uli kokën si të peshonte më mirë mendimet që po i trazoheshin në kokë ato çaste. Pak më parë ishte e qetë, të paktën kështu pretendonte, e tani ardhja e tij kishte sjell sërish furtunën.

"Si po shkon me punën?" iu duk mënyra më e mirë për të çuar veten drejt një bisede pa shumë gjëmba.

"Ia kam lënë Desit në ngarkim, derisa të kthehem. Mund edhe të mos kthehem më atje."