Violina nën maskë

8

Kapitulli 8

Gjumi e kishte kapluar. Prej sa kohësh, nuk e dinte këtë, ama veten po e ndjente shumë të rënduar dhe kokën e ënjtur prej pagjumësisë. E ajri i nxehtë po i merrte frymën.

Bam-bam-i i derës e bëri të zgjohej. Kur sinjalet e përcjella në tru dhanë efektin e tyre, hapi sytë dhe mbajti vesh për të kuptuar më mirë se ç'po ndodhte. Trokitja e vrazhdët po vazhdonte shoqëruar me thirrje të larta të emrit të saj. I pari që i erdhi në mendje ishte Rrezari. U ngrit prej krevatit e merakosur për çfarë mund të kishte ndodhur dhe aty kuptoi se mbante të njëjtat rroba, që prej natës së mbrëmshme.

Me furi e me kujdes, zbriti shkallët dhe iu afrua derës së mbyllur për ta tërhequr drejt vetes. Nuk i'a kishte as idenë më të vogël se në çfarë gjendje e kishte fytyrën, as nuk i kishte shkuar ndërmend të shihej në pasqyrë, por tani nuk kishte më rëndësi. Derën sapo e kishte hapur.

Fytyra e një gruaja dhe një burri i dolën para. Dukeshin të shqetësuar, e gati gati të tmerruar. Shtrydhi veten të kuptonte në çast se çfarë po ndodhte. Dy fytyrat nuk po i shihte për herë të parë, por ende s'po kuptonte se çfarë ishte duke ndodhur.

"Kemi nevojë për ty. Po më lind motra. Ka dhimbje. Makina do një orë të vij." Nxorri frymën e mbledhur dhe sytë iu nderën fare, duke kërkuar një copëz shprese tek ajo.

"Shkojmë." Tha, veshi një palë shapka lënë tek pragu i derës dhe bëri para drejt tyre, duke tërhequr derën pas vetes. As fytyrën nuk kishte freskuar e as rrobat ndërruar.

Dolën në rrugë të tre si një turmë që mund të merrte me vete çdokënd që do i dilte para.

Megjithëse ecjen e kishte disi të shfrenuar, pleqtë që po rrinin ulur tok sëbashku, edhe njerëzit që po vinin drejt tyre për në fund të rrugës e pastaj tek plazhi të përfundonin, mund  t'i vinte re.

Sa hyri në shtëpinë, e cila ishte më afër nga sa mendoi për një çast, ulërimat e gruas shtatzënë i dëgjoi që me hapin e parë brenda. Ulërima ishte e fortë, e pakontrolluar dhe e çjerrët, kjo i la të kuptonte se dhe dhimbjet në të njëjtin nivel qëndronin. Shtrëngoi nofullat dhe forcoi veten. Kishte goxha kohë që nuk dëgjonte të tilla dhimbje përhapur në ajër. Prej disa javësh. Sa kish menduar se më të tilla ulërima nuk do e ndiqnin nga pas, kishte ndodhur kjo që nuk priste se do i ndodhte.

Njerëzit e shtëpisë ishin mbledhur të gjithë pranë derës, e nuk ishte e vështirë të kuptoje se ku ndodhej gruaja. Hyri. Dhoma ishte njësoj siç ajo mbante mend dikur të ishin të gjitha dhomat, në shtruara me qilimat tradicional. Shumëngjyrësh. Përkuli gjunjtë dhe iu afrua gruas. E mbuluar nga djersët e me dhëmbët shtrënguar, gruaja e vështroi me sy të lodhur e po i lutej që t'u bënte derman dhimbjeve që e kishin kapluar. I bëri kontrollin gruas. Lindja ndodhi, falë Zotit, pa asnjë problem. Të qarat e fëmijës mbushën dhomën e gëzuan gjithë familjarët. 

Doli prej shtëpisë dhe u ul në shkallë me duart e përgjakura lënë të lira mbi gju. Pa për nga sheshi. Edhe një herë iu kujtua e shkuara. Ajo e shkuarë prej së cilës nuk mundej dot të shkëputej. 

"Duro! Mos qaj! Më ke mua këtu."  Mjaftonin ato fjalë, e ajo të ndihej se kishte gjithë mbështetjen e botës, atë dorën e madhe për të cilin kishin nevojë të gjithë që të gjenin rehati qoftë dhe minimale me veten dhe tjerët.   

Dhe tani ai nuk ishte më pranë saj. Edhe po ta kërkonte ajo, ta kërkonte e kërkonte, ai nuk do gjendej më pranë saj. Ai ishte larg saj e ajo larg tij. Tashmë "ne-ja" ishte ndarë. 

Ndjeu prezencën e dikujt tjetër. Jo se dëgjoi zhurmë, e as zë, por e ndjeu. E ndjeu se dikush sapo ishte afruar. Njësoj si ajo energjia e mirë që çdokush e ndjen, por të pranonte se ishte e mirë zor se pranohej. Ktheu kokën me rëndesën rënë supeve prej gjakut të një gruaje lënë në duart e saj dhe e pa Rrezarin të qëndronte metra lart, mbështetur me njërën shpatullë pas një muri në anën tjetër të sheshit. Po shihnin njëri-tjetrin ashtu prej së largu, megjithëse njëri-tjetrin po e dallonin mjaft qartë. Maska e tij qëndronte ende si pengesa e fundit. Maska bardhoshe. Ajo maskë që  e bëri me shumë hapa pas gjithë raportin e tyre. Trupi nuk i bëri asnjë lëvizje. Priti një reagim prej tij. Kaq do mjaftonte, që më pas ajo të ngrihej dhe ta përshëndeste. Nuk mori një përshëndetje prej tij, dhe as ajo nuk u indinjua të bënte të njëjtën gjë. E pa. Vazhdoi ta shihte. 

Të qarat e fëmijës vazhdonin.

"E marrtë dreqi grua! Më pikon zemra të dëgjoj fëmijën tim të qaj, ta mbaj në krahët e mi, ta përkëdhel."

"Ti mendon se unë nuk e dëshiron një gjë të tillë? Më digjet shpirti!"

Sërish Rrezari. Me po të njëjtën distancë. Donte t'u jepte këmbëve urdhër e ta çonin drejt tij, tek ai, por grimcë lëvizje nuk bëri. Duart e ndotura në gjak vazhdonte t'i mbante pezull mbi gjunjë dhe qepallat i përpëliteshin në garë me pipëtimën e mizës.

Çfarë kërkonte ai njeri aty? Përse nuk largohej? Të largohej e atë ta linte vetëm, ashtu e ulur në shkallë dhe të kujtonte e qetë gjithë bisedat e hidhura për mungesën e një fëmije në familjen e tyre. 

"Një fëmijë. Nuk mund të kemi një fëmijë si gjithë tjerët. Më duhet të shoh...të shoh shokët e mi kur dalin me fëmijën e tyre, i nxjerrin shëtitje, luajnë me ta..."

"Nuk është faji im"

"Faji yt është." i kishte thënë ai në nerva e sipër, duke i kërkuar ndjesë më pas për fjalët e thëna. Por ajo ndjesë asgjë nuk mundej të rregullonte. 

E prej kësaj krisja si një pikë loti nisi të shndërrohej në një oqean që arriti t'i përmbyste të dy më në fund, sepse as njëri e as tjetri nuk diti të notonte në ato ujëra.  

Pesëmbëdhjetë vjeçarja që u arratis bashkë me dashurinë e saj larg familjes, për të ndërtuar një familje të re, nuk mundi dot kurrë të bëhej nënë. Një mami që kishte pritur me qindra fëmijë, nuk mundi dot të sillte në jetë një fëmijë dal prej trupit të saj. E ndjerë si një grua e dështuar, kuptoi edhe arsyen përse gjërat nuk po funksiononin me të shoqin. Ai kishte të drejtë e të qenurit një baba, e ajo s'mundej dot t'ia ofronte. 

Shuplaka marr prej jetës për goditjen që u kishte dhënë prindërve njëzet e pesë vite më parë. 

***

Familja, së cilës i ishte shtuar një pjestare e re, e kishte ftuar për darkë, në mesin e tyre, e pavarësisht lodhjes dhe mosdëshirës për të qëndruar, ajo nuk kishte mundur të refuzonte. Do darkonte me një familje të huaj, pjestarët e së cilës shumë pak i njihte për aq ditë sa po qëndronte. Ishin të lumtur, bisedën e mbante gjallë e me gëzim. Ngrinin dolli herë pas here dhe ia merrnin këngës. Këngë të vjetra, që i kujtuan të atin kur dhe ai vetë i këndonte.

E kishte falur...

Moza donte kaq shumë ta shihte sërish Rrezarin, të dëgjonte një fjalë prej tij, të dinte nëse ndihej më mirë a jo, e nëse nuk mundej t'i merrte vesh të gjitha këto, atëherë le të kishte mundësinë të dëgjonte vetëm teksa luante buzëdetit, i kapluar në vetmin dhe zymtësinë e tij.

Atë e shoqëroi djali i ri i familjes deri tek dera e shtëpisë. Pasi i tha "Natën e mirë!" dhe mbylli derën, rendi me nxitim të ngjitej në katin e dytë dhe më në fund doli tek ballkoni, me entuziazmin për të parë atë sërish. Në errësirën e dobët kontrolloi për të. Përshkoi vijën e bregdetit aq gjatë sa mundi, por sytë nuk e gjetën asgjëkundi. Priti të dëgjonte melodinë e tij, por ai nuk erdhi.

Vetëm kur shiu nisi të binte si litar, kujtoi fjalët e Nënë Halimes "Vetëm kur bie shi nuk del në darkë..." Mornicat e shoqëruan, derisa u kthye sërish brenda në dhomë me krahët e kryqëzuar prej të ftohtit të pakët që nisi të ndjente. Edhe këtë herë vetëm. Pa askënd pranë.