Violina nën maskë

2

Kapitulli 2

Sytë i çelen kur ndjen freskinë e mëngjesit, t'i ledhatoj fytyrën. Ajo freskia e parë fare, që mbetet prej natës e reziston deri në agim. E dyshemeja po i ftoh shpinën që mban puthitur me të. Bën të lëviz, por duket se çdo muskul i është mpirë. Trupi i është rënduar e përton të reagojë. Shtrëngon nofullat dhe nis të lëviz krahët. Kupton vetëm se ka qëndruar fillikat gjithë natën shtrirë në dyshemen e ftohtë të ballkonit, atëherë kur tenton të drejtoj trupin dhe sheh vërdallë. E ka mendjen të turbulltë për momentin, edhe pse do të kujtoj se çfarë i pati ndodhur mbrëmë. Përse ka dal në ballkon? E përse ndjen një dhimbje therëse pas koke?

Ngrihet në këmbë dhe mbështet pëllëmbët e duarve rreth kangjullave për të parë jashtë territorit, deri tek bregdeti. Uji duket të jetë i qetë. Dallgë të ketë nuk sheh. E dielli ka ndërmend të ngrihet lart në horizontë. Mbush mushkëritë me oksigjenin e nevojshëm e mbyll sytë si për të qetësuar veten. Qepallat i ndjen të enjtura, të rënduara dhe me lëkurë të skuqur prej të qarave. Ndërsa pas kafkës së kokës dhimbja nis t'i bëhet më e vetëdijshëme e po jep frytet e veta. E pamundur për të mos i shtrembëruar tiparet e fytyrës kur prek lehtë me gishta zonës sipër qafës. Vërtetë ndjen dhimbje, megjithëse të durueshme.

Shkon të pastrojë veten. Tani i duhet të kujtojë se ku ndodhet banjoja. Ecën në koridorë dhe shikon me hap të ngadaltë çdo dhomë. Dikush është kujdesur dhe ka mbuluar çdo mobilie me çarçafë të bardhë që të mos i zërë pluhuri. Kush është ai, që pati shpirtin e mirë të kujdesej për këtë shtëpi? Për shtëpinë e saj... Banjon e gjen. I duket më në gjendje nga ç'priste të gjente. Hap rubinetin dhe dëgjon ujin tek del me shkëputje çdo dy sekonda. Si e kollitura e një të moshuari me turbekuloz. E fortë, por me shkëputje. Me një shpirt, që po e këput veten në copa copa çast pas çasti.

U hedh një grusht ujë syve sa për të kthjelluar veten e del prej banjos me hapa zvarritës, pa pikën e dëshirës. Zbret në katin e parë dhe hap valinxhen të lënë në pragun e derës. Ndërron rrobat që mban veshur e këtë herë vesh një fustan të lirshëm veref.

I ngre sytë dhe sheh rrotull. Është vetëm ajo. E vetme në këtë shtëpi. Ku është i ati? Babai, i cili e rriti i vetëm e me dashuri të pakufizuar.

"Duhet të shkojë. T'a shoh për herë të fundit." kishte ulëritur me sa gryka mundej të përcillte. Atë pak ulërim të mbetur, kapur pas fijes së perit në brendësinë e saj të dobët e të lënduar.

"Mos ia bëj këtë vetes. Mos, e dashur! Ata...të gjithë kanë për të...nuk na duan atje." duart e tij e kishin mbajtur shtrënguar e rrethur trupin e saj. Duke e pasur pranë, donte të bëhej më bindës për të.

"Ai ka vdekur...ka vdekur..." i kujtohet, që ishte shkrehur në krahët e tij e derisa gjumi e kishte zënë me atë pranë.

Nuk kishte mundur ta shihte të atin...e as në varrimi nuk i shkoi.

Varri... ajo frikësohet për vdekje të shkojë atje. Është kthyer, endet si e humbur në shtëpinë, që dikur e dinte në pëllëmbë të dorës, e me symbyllur e përshkruante po të donte, ndërsa tani...është një varr, që pret të vizitohet. Duhet të shkojë të shoh se ku është varrosur, njeri që dikur shumë e ka dashur, babai, që dhe ai dikur e donte shumë. A të jetë varrosur pranë mamasë së saj, që s'mundi kurrë ta njihte?

Liron frymën e mbajtur në grackë dhe Zotit i kërkon t'ia lehtësojë dhimbjen e ndjerë gjer në palcë si një ftohmë e marrë, e që po e tret dita ditës. Ia nis nga aty ku i vjen më për mbarë: në heqjen e çarçafëve, si të jetë duke u hequr pluhurinë kujtimeve e tani të jenë më të freskëta për të. Heq çarçafët me forcë prej mobilieve, sikur të jetë duke shkulur me pahir çdo kujtim që i'a rëndon trupin e zemrën e plagosur. Asnjë fjalë nuk i del prej gojës së kyçur, e prapë së prapë mendimet vërshuese e zëri i brendshëm nuk lë sekondë t'i shpëtojë për të mos shpalosur shpërthimin e vetë. Ka kaq shumë për të thënë, ndaj çdokujt, ndaj vetes...ndaj atij, e askush nuk arrin ta dëgjojë çfarë ajo thotë. Dhimbja e saj qëndron tek ajo.