23: Delayed Kiss

11 1 0
                                    

"Ang dami pa palang stock na pagkain, Sir? I thought it was only good for one week." pagtatanong ko habang sumasandok ng kanin sa lamesa. I saw Shaun going outside for some reason, I guess? He'd be safe naman so I don't need to worry. Yorish and the others are peacefully eating while Viu's still not here.

"Ah, well. Jaevier actually brought many foods bago siya pumunta dito. Remember the day when I suddenly announced about his arrival? Kaniya nanggaling tong ibang mga stocks." Sir Kieran answered habang nakataas mga eyeglasses niya.

I continued eating. There are plenty of foods on the table. Actually, pabulok na yung saging pero kaya pa naman kainin. We were eating so peaceful and quietly. Talagang tahimik na ang maririnig mo lang ay ang mga tunog ng mga nagbabanggaang kutsara.

"Don't you think na parang nagbakasyon na lang talaga tayo dito?" pangangalabit sa akin ni Yorish na sinagot ko naman agad.

"Vacation? Optional nga yung pag-stay dito and you chose it. Diba may agreement tayo dito na i-succeed yung purpose natin? Let's being their justice back-"

"Shinoo?" the name that I was waiting to her finally got itself to be heard. The name that I wasn't expecting to be back came here all of a sudden. The name that I badly want to have its forgiveness finally made its comeback. Sir Kieran hesitantly said nang makita ng dalawang mata namin si Shinoo, kasama si Shaun.

"U-uncle-"

"Have you gotten to your senses already? Asan yung kasama mo?" Sir Kieran seriously asked with those eyes glaring at Shinoo. Galit siya't halata sa expression ng mukha niya. Hinubad niya ang salamin niya't nilagay sa lamesa at tumungo ulit sa puwesto kung saan nakatayo si Shinoo.

"Uncle, si... si Khae, wala na. Dazirene skinned her alive, yan ang nalaman ko. Dazirene also attempted to kill me but cause of luck, I literally got safe and sound from her. Uncle...-"

"Enough! Oh. From eighteen, ilan na lang tayong natira ngayon? Ten! Tapos ikaw na demonyo ka, pinatay mo pa yung isa nating kasama. Didn't you know after we get out of here, puwede kang kasuhan niyang lalaking nasa tabi mo? Nag-iisip ka pa ba, Shinoo? NAG-IISIP KA PA BA?!" ngayon ko lang ulit narinig na sumigaw si Sir. It's been two to three enough days noong narinig ko siyang sumigaw. Dunno, he's just too scary if he gets mad. We all know kind and blissful he is, mahirap magalit yung mga taong jolly. He's been doing fine, siguro nadala lang ulit si Sir ng emosyon niya. Nasanay na kasi siyang wala na dito sina Shinoo kaya nabigla siguro.

"Uncle... I'm sorry, h-hindi ko alam kung ano yung gagawin-"

"DAD!" Jaevier meddled in nang sampalin nito si Shinoo nang malakas. We weren't expecting to see that side of Sir. He's sure to be so mad kaya nagawa niya 'yon. We can't do anything since personal ito sa kanila. Shinoo's just holding his face, nakatingin sa kung saan dinala ng sampal ang mukha niya.

"Ano Jae? Kukunsitihin mo tong kesyong childhood friend mo? Naging traydor, naging diktador doon sa kasama niya, mamamatay tao tapos babalik dito na kunwari siya ang biktima? Kukunsitihin mo, ha?! Ang dami dami kong sinakripisyong ginawa para ma-achieve yung agreement sa head para lang mag-stay tayo dito to give the justice that we need. That this crap's parents' need. Hustisya yung layunin natin dito tapos itong bayawak na 'to, napaka selfish to the point na wala ng pakeelam sa mga taong kinakasalamuha niya. Wala kang kuwenta!-"

"That's not the point, Dad. You're hurting Shinoo not just emotionally but physically!"

"And that's also not my point, Jae!"

"Stop! Okay. I'll explain." Shinoo interfered, placing himself in the middle. "I'll explain, okay? I'll explain." he continued, exhaling deeply. "I... I came back not because I was too selfish but because dito ako dinala ng mga paa ko! I didn't know which way to turn to nung nakalabas na ako ng forest. I was running for my life and gladly, I successfully extended my life span. I didn't even know na papunta ako dito kaya pinilit ko na lang sarili ko dito kahit ayaw kong makita yung pagmumukha nito!" he pointed at me, glaring. "And after all-"

Diplomat HotelDär berättelser lever. Upptäck nu