Ailesinin zoruyla sevgilisinden ayrılan Ecrin arkadaşının yanına gönderilir ve orada bir adamın kızına bakıcılık yaparken hayatı ummadığı şekilde değişir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
17.Bölüm "İraden dışında gelişen olaylardan dolayı kendini sorumlu hissetme."
İYİ OKUMALAR <3
Birkaç gün boyunca Vural Beyle aramızdaki ilişki sanki sekteye uğramıştı. Bunun en büyük sebebi tabii ki bendim.
Aramıza net bir şekilde görünmez ancak yaklaşıldığında hissedilen duvarlar koymuştum. Erkan dan herhangi bir ses çıkmadığı için ona rahat durmasıyla ilgili bir mesaj atmıştım. Sessizliğimi farklı şeylere yorup dava sürecini mahvetmesini istemiyordum.
Ancak böyle olmasını da istemiyordum...
İç çekerek balkonda oturmaya devam ediyorken parmaklarımın arasındaki bardağı sıktım. O pislik için kendimi harcamayacaktım ama nasıl... Bir çare bulmam gerekiyordu. Ucu Vural Beylere dokunmayan, aynı zamanda da kendimi yakmayacağım bir çare...
"Ecrin Hanım?" Hazal'ın ince ve tiz çıkan sesini duyunca kafamı kaldırıp ona baktım. Genelde sabahları güne bir enkaz gibi başlardı ancak suratındaki canlı ve berrak olan gülümsemeden oldukça iyi görünüyordu.
Saçlarını kafasının tepesinde gelişi güzel bir şekilde toparlamış, boş eşofman takımıyla tepemde dikiliyordu.
Kapının arasında tuttuğu elini kaldırdıktan sonra esneyerek bedenini gerdi ve parlak dişlerini göstermeye devam ederek "randevu defteriniz bir hayli kabarık olduğu için son zamanlarda görüşemiyorduk, şu an müsaitsiniz herhalde?"
Dişlerimi birbirine bastırırken dudaklarımı araladım ve kanım çekiliyormuş gibi titreyerek onu duymazdan geldim. Hiç havamda değildim ve öyle hassastım ki tek bir kelime dahi duymak istemiyordum.
Koltuğun boş tarafı kuvvetle içe doğru göçtü. Bedenini pervasızca yanıma bırakırken sırtının arkasına saçlarım sıkışmıştı.
Elimi kaldırıp bacağına sertçe vurdum ve bağırdım "ne yapıyorsun Hazal ya! İnsan ol biraz!"
Yıllardır kardeş gibi büyüdüğümüz için birbirimize karşı içimizden geldiğimiz gibi davranıyorduk.
Dirseğiyle beni ittirince saçlarım daha fazla çekilmişti. Bağırarak etini cimcikledim. "Sabah sabah dayak yemek mi istiyorsun?"
Saçlarımı dikkatli bir şekilde koltukla sırtının arasından çıkartırken bir yandan da ona karşı hoyrat davranıyordum.
"Ya Ecrin ben sana öyle mi vuruyorum! Sen insan ol biraz!" O da aynı şekilde karşılık veriyordu. Birlikte adeta kediyle köpek gibiydik.
