Ailesinin zoruyla sevgilisinden ayrılan Ecrin arkadaşının yanına gönderilir ve orada bir adamın kızına bakıcılık yaparken hayatı ummadığı şekilde değişir...
Bölümü önce Lil Zey Eskisi gibi, ardından da Duman- Dibine Kadar şarkılarını dinleyerek okumanızı şiddetle tavsiye ederim.
16.BÖLÜM "Kir yalnızca kalpte tutar."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oy verip yorum bırakmayı unutmayın, iyi okumalar <3
Dudaklarımın kenarları aşağı doğru kıvrılmaya çalışıyordu. Onlara engel olup ifademi toparlamaya çalışsam da içimdeki o tarifsiz acı tüm ifademi dağıtıyordu işte.
Gözlerimin içerisine baktıkça endişesi irileşti. Çantasını ve elindeki ceketi yere bırakıp dizlerimin önüne çömeldiğinde aşağı doğru duran omuzlarından, bugünün ne kadar da zor geçtiğini görebiliyordum...
Elimin tersiyle ifademi gizlemeye çalıştığımda dirseğimden tuttu ve bileğimi kendine doğru çekti.
Titreyen gözbebeklerimi gri gözlere diktiğimde içimde yaşadığım tüm duyguları olduğu gibi ona aktarmamı istiyordu.
Bugün belki de yaşayabileceğim en büyük hayal kırıklığını tatmıştım... O iğrenç sözleri aklıma geldikçe irkiliyor, tüylerim diken diken oluyordu.
"Vural Bey ben..." Elimi kendime doğru çektim ve dizginleyemediğim yaşlarımı akıttığımda üzerimize doğru eğilip Melina'yı kucağına aldı. İlk başta ne yapmaya çalıştığını anlamayıp dirensem de akabinde babasına teslim etmiştim.
Doğrulup küçük kızını halısının içerisine koyduktan sonra yanıma oturduğunda kapıları açılan bir baraj misali kendimi bıraktığım için omuzlarım sarsılarak ağlıyordum.
"Şşşhh, tamam geçecek..." Yatıştırırcasına mırıldanıyorken avuçlarımı suratıma kapattım ve kendimi o ortamdan olabildiğince izole etmeye çalıştım. Tabii, bu mümkün değildi ancak elimden başka bir şey yapmak gelmiyordu...
Kendimi o kadar çok güçsüz ve utanç dolu hissediyordum ki... Özellikle Vural Beyle bana yaptığı o iğrenç yakıştırmanın ardından daha da utanır olmuştum. Vural Bey bu iğrenç yaftalamayı hak etmiyordu, onun suratına bakacak halim bile yoktu...
Gerçekten de tam da şu anda yer yarılsa da içine girsem, yer üzerime kapansa ve yalnız kalsam diye geçiriyordum içimden... O kadar çok gücüme gitmişti ki Erkan'ın söyledikleri, kimse beni görsün istemiyordum. Bana bakan herkes Erkan'ın yüzüme vurduklarını görecekmiş gibi hissediyordum...
"Ağla, içindekiler tükenene kadar ağla Ecrin."
Tükenen içimdekiler değildi, bendim... Bir gül gibi soluyor, yapraklarımı döküyordum.
"Vural Bey ben..." Bir süre sonra hıçkırıklarımın arasından güçlükle konuşabildiğimde cümlemi tamamyalamadım ve ona doğru dönüp zorlukla devam ettim "eve gidebilir miyim?"
