តាមពិតទៅជីមីនរបស់យើងនិងមានសង្សារដែលទាក់ទងគ្នាជិតមួយឆ្នាំទៅហើយ គ្រាន់តែមិនដែលបានជួបមុខគ្នាផ្ទាល់នៅក្រៅ បានត្រឹមលេងឆាត និងខលជាមួយគ្នាប៉ុណ្ណោះ
<ពិតមែនឬ ឯងណាត់ជួបគាត់ឬនៅ >ថេយ៉ុង
<គឺជួបហើយ ប៉ុន្តែគាត់ជា.....>ជីមីន
<ជានរណា ??>ថេយ៉ុង
<គឺមីនយ៉ុនហ្គីលោកពូរបស់ជុងហ្គុកប្តីឯងនិងណា >ជីមីន
<ហាស៎ ពូពៅនិង >ថេយ៉ុង
<មែនហើយ យើងមិននឹកស្មានសោះ ថាគាត់នៅក្រៅសង្ហារយ៉ាងនិង ហើយគាត់បានសុំយើងទាក់ទងគ្នាបែបមនុស្សផ្ទាល់ទៀតផង មិត្តអើយ >ជីមីន
<ពិតមែនឬ ហើយឯងឆ្លើយថាយ៉ាងមិច >ថេយ៉ុង
<ក៏ព្រមនិងហើយ ឯងហាត់សមហៅយើងពូអោយហើយទៅ >ជីមីននិយាយរួចឡើងខ្ទប់មុខអៀន
<អូយឆ្គួតមួយហើយមិត្តអញ >ថេយ៉ុង
ដឹបៗ ដឹបៗ សម្លេងជើងរបស់នរណាម្នាក់កំពុងដើរមក
មីននី >សម្លេងនេះមិនចាំបាច់អោយនរណាមកទាយក៏ដឹងថាជាកម្លោះសង្ហារមីនយ៉ុនហ្គីយើងដែរ
<បាទ >ជីមីនឆ្លើយយ៉ាងពិរោះហើយងើបទៅរកយ៉ុនហ្គី
<មិចក៏អូនជូនថេយ៉ុងមកយូរម្លេះ >យ៉ុនហ្គី
<អូនសូមទោស រវល់និយាយគ្នាមួយភ្លេតនិងណា>ជីមីនបញ្ចេញចារឹកខ្ចីខ្ចូតមក យ៉ុនហ្គីរកថើបថ្ពាល់ជីមីនហើយតែថេយ៉ុងកាត់
<ពូពៅនិងជីមីនស្គាល់គ្នាដែលឬ >ថេយ៉ុង
<អរ៎មែនហើយ ពួកយើងជាសង្សារនិងគ្នា >យ៉ុនហ្គី ងាក់មកមើលថេយ៉ុង បើម្នាក់ទៀតវិញមិនបាច់និយាយទេ សម្លក់គេដូចហុតចង់ឈាមចឹង
<អីយ៉ាបែបនេះខ្ញុំត្រូវហៅជីមីនយ៉ាងមិចទៅ >ថេយ៉ុង
<ប្រហែលជាពូហើយមើលទៅ មែនទេមីននី >យ៉ុនហ្គី
<ហិហិ អូនថាមិនបាច់ដាក់ថ្នាក់និងក៏បានដែរ ណាមួយអូនក៏ជាមិត្តនិងគ្នា >ជីមីនមកធ្វើមុខគួរអោយស្រឡាញ់វិញ ធ្វើអោយថេយ៍នេះហួសចិត្តខ្លាំងណាស់ មើលមិត្តគេចុះ បានសង្សារក្បត់មិត្តហើយ សំខាន់អំប្បាញ់មិញបង្ខំអោយគេហៅពូសោះនិងហា៎ឥឡូវមកធ្វើឯងត្រឹមត្រូវ
